İnsan-ı kâmil

İnsan-ı kâmil, ilahiyatta insanın ulaşabileceği en üst noktayı tanımlar. Tasavvuf düşüncesinde hayli geniş bir anlam taşır. Allah, insan, bilgi ve varlık dörtlüsü arasında bir bağlantı kurar. Bu kavram, gelişimini büyük oranda ibn Arabi'ye borçludur. Fakat Arabi öncesi özellikle Hallac-ı Mansur ve Hakim-i Tirmizi kavramı ilk işleyen kişilerdir.

Ehl-i sünnet vel-cemaat ifadesinin tipografisi

İslam teolojisinde İslam peygamberi Muhammed'i tanımlamak için de kullanılır. İnsanın yaratılmış varlıklar arasında mükemmelliğe sahip olduğu ve en mükemmelin de peygamber olduğu kabulü için kullanılır.

Alevi-Bektaşi inancında ve bu inanca sahip tasavvuf anlayışında dört kapı kırk makamdan geçtikten sonra, insanın kemaletiyle varılacağı olgunluk olarak da inanılır.

Ayrıca bakınız

• Adam Kadmon
• Metafizik