Antik Roma'nın prosopografisi
Bu madde, öksüz maddedir; zira herhangi bir maddeden bu maddeye verilmiş bir bağlantı yoktur. (Nisan 2022) |
Antik Roma'nın prosopografisi, Antik Roma'nın prosopografisi, antik Roma'daki aile bağlantılarına, siyasi ittifaklara ve sosyal ağlara odaklanan klasik çalışmalara ve antik tarihe bir yaklaşımdır.[1] Roma prosopografisinin metodolojisi, çalışma için bir grup tanımlamayı - genellikle senatörler ve equitesler yani Latince "ordo" olarak adlandırılan sosyal sınıflar - ardından da bu grupla ilgili veri toplama ve analiz etme şeklinde olur. Epigrafi ve papiroloji, imparatorluk azatlıları, alt sınıf aileler ve sütanneler (nutrices) gibi belirli meslekler gibi gruplarda incelenen sıradan insanları da belgeleyebilen kaynaklardır.[2]
Alman külliyatında, Friedrich Münzer'in Realencyclopädie der Classischen Altertumswissenschaft için yazdığı birçok biyografik makale, prosopografik bir yaklaşım benimsemiştir.[3] Antik Roma ile ilgili olarak prosopografik metodolojinin kurucularından biri olan Matthias Gelzer himayenin sosyal kurumuna ve bunun Roma siyasi sistemi üzerindeki etkilerine odaklandı.[4]
Roma Cumhuriyeti'nin prosopografisi üzerine İngilizce dilinde yazan 20. yüzyılın önde gelen akademisyenleri arasında, üç ciltlik standart bir referans olan The Magistrates of the Roman Republic kitabının yazarı olan TRS Broughton;, Roman Revolution (1939),adlı kitabı daha sonraki bilim adamlarının geç Cumhuriyet ve Principatus'a geçişle ilgili çalışmalarının temeli haline gelen Ronald Syme, özellikle Roma dışındaki şehirlerden, municipiumlardan gelen Romalıların kariyerlerini ve aile soylarını araştıran TP Wiseman;, özellikle 1965 yılında Gaius Norbanus'un yargılanması üzerine yaptığı çalışma ile E. Badian; ayrıca Lily Ross Taylor ; ve Erich Gruen bulunmakta.[5]
Peter Brunt gibi diğer akademisyenler, prosopografiye aşırı güvenmeye karşı uyarıda bulundular, özellikle mahkeme duruşmalarını adil sonuçların peşinde koşan adli işlemlerden ziyade siyasi hizipler arasındaki "vekalet savaşları " olarak görme eğiliminden kaçınılması gerektiğini ifade ettiler: Bunun en önemli kanıtı ise Cicero ve Clodius Pulcher gibi ezeli düşmanlar bile bazı davalarda aynı taraf adına tanık olarak kaydedilmiş olmasıdır.[6]
Ayrıca bakınız
değiştirKaynakça
değiştir- ^ A Companion to Roman Rhetoric (Blackwell, 2010), p. 493.
- ^ Susan Treggiari, Roman Social History (Routledge, 2002), n.p. 11 Kasım 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Alexander, "Oratory, Rhetoric, and Politics," p. 103.
- ^ Michael C. Alexander, "Oratory, Rhetoric, and Politics in the Republic," in A Companion to Roman Rhetoric, p. 102.
- ^ Alexander, "Oratory, Rhetoric, and Politics in the Republic," pp. 102–103, 108.
- ^ Alexander, "Oratory, Rhetoric, and Politics," pp. 102–103.