Asnières'de Yıkananlar
Asnières'de Yıkananlar[1] (Fransızca: Une Baignade, Asnières), Fransız ressam Georges-Pierre Seurat tarafından 1884 yılında tamamlanmış olan yağlı boya tablo. Eser, ressamın büyük boyutlarda yaptığı ilk iki başyapıtından biridir. Resim, çağdaş renk teorisinin titiz örneklerinden biridir ve sanatçının kısa anları sunmayı hedefleyen izlenimci felsefesinden uzaklaşmaya çalıştığını gözler önüne serer. Asnières'de Yıkananlar şu anda Londra Ulusal Galerisi'nde sergilenmektedir ve galeri resmi koleksiyonunun en parlak parçalarından biri kabul etmektedir.[2]
| |
| Sanatçı | Georges-Pierre Seurat |
|---|---|
| Yıl | 1884 |
| Tür | Yağlıboya |
| Boyutlar | 201 cm × 300 cm (79 in × 120 in) |
| Konum | Londra Ulusal Galerisi, Londra |
Yeri
değiştirTablo, Paris'in merkezinden 7.9 km uzakta olan Asnières'de yapıldı. Kumsalın kıyısında Seine Nehri'nin kuzey ucu yer alır ve nehrin ortasında ila Grande Jatte Adası vardır. Arka planda Asnières demiryolu köprüsü ve Paris'in Clichy banliyösündeki sanayi yapıları ayırt edilebilir. Sağ taraftaki ağaçlar da orada la Grande Jatte Adası'nın olduğunun ipucunu izleyiciye verir. O dönemde bu tarz mekanlar haritalarda "Baignade" (banyo bölgesi) olarak gösterilirdi.[3][4]
Teknik ve estetik
değiştirSeurat bu tabloda kullandığı tekniği balayé olarak açıkladı. Bu yöntemde, düz bir fırça, betimlenen yatay seviyeye yaklaştıkça küçülen fırça darbeleri vurarak renklerin oluşmasını sağlamak kullanılır.[5] Balayé tekniğine resmin tamamında değil, ressamın uygun gördüğü noktalarda rastlanır (Örneğin çimenlerin sunumunda). Sanatçı estetik teorisyenleri Charles Blanc ve David Sutter ile kimyacı Michel Eugène Chevreul ve fizikçi Ogden Rood'un konuyla ilgili yazılarını okumuştu ve bu tabloyla Seurat, renkler hakkında okuduğu bu fikirleri nasıl algıladığını tuvale yansıtmıştı.[6]
Tabloda yaz öğleden sonrasının sıcaklığı ağaçların ve binaların kenarlarını yumuşatmış ve gökyüzünün rengini solgunlaştırmış gibiydi. Ufukta gök tamamen beyaza dönmüştü. Asnières'de Yıkananlar'ın yüzeyindeki pırıltılı görünüş ısının vurgulanışını ve parlak güneş ışığının varlığını güçlendirmektedir. Sanat tarihçisi Roger Fry resimdeki bu sanatsal başarıyla ilgili şunları yazdı: "Hiç kimse bu tabloyu sarmış olan ürkek duyarlılığı, içe işleyen gözlemi ve bitmek tükenmek bilmeyen tutarlığı Seurat kadar güzel yansıtamazdı."[7] Merkezdeki figürler yalnız betimlenmişlerdi. Her biri heykel gibi durmaktaydı. Tenleri ve kıyafetleri temizdi. Çevrelerinin farkında değil gibi görünüyorlardı. Sağ alt köşedeki oğlan çocuğu haricindeki tüm karakterler kendi hayal dünyalarına dalmış gibiydiler. Tam ortada ve biraz daha uzakta yer alan yatay ve dikey çizgiler, ön taraftaki figürleri rahatlamış duruşlarıyla tezat oluşturuyordu. Bu pozları, kafalarının açısı ve kollarının pozisyonu insanlar her ne kadar bireysel olsalar da gruba belirli bir estetik kazandırmıştı.[5] Sıcaklı, ırmağın durgun akışı ve tabloda resmedilen insanların duruşları sonsuzluğun ve değişmezliğin simgesi gibiydi.
Endüstri
değiştirTablonun yapıldığı dönemde Paris'te kentsel bir gelişme yaşanıyordu. 1850'de bir milyon olan şehir nüfusu 1877 yılında iki milyona çıkmıştı. Sıradan insanların için çalışma şartları onları memnun etmiyordu ve tehlikeliydi. Tüm bu gelişmeler, ressamları da etkilemişti Örneğin 1875'te Claude Monet madenlerde çalışan erkekleri resmetmişti. Seurat ise işçileri çalıştıkları mekanda betimlemek yerine Asnières ve Courbevoie bölgelerinin çalışan kesmini boş vakitlerinde çizmeyi tercih etti. Tabloda, hiçbir kabalık ya da aykırılık mesajı olmaması onu diğer eserlerden farklı kıldı.[8] Seurat, kompozisyonunda fabrikalar ve trenleri kullanmıştı fakat tüm bu imgeler bulanıktı. Her ne kadar fabrikaların bacaları duman çıkartsa da manzaranın huzurlu doğasını bozmak için fazla güçsüz görünüyorlardı.
Hazırlık
değiştirSeurat, bir sene boyunca tablo için büyük hazırlıklar yaptı. Ressamın, Asnières'de Yıkananlar'a hazırlanmak için oluşturduğu bugüne kadar korunabilmiş on üç tane yağlı boya çalışması bulunmaktadır. Bu çalışmalarında çoğunlukla dış mekan resmetmişti ve özellikle son parçanın kompozisyonu Asnières'de Yıkananlar'ı anımsatmaktaydı. Seurat bu çalışmalarına çok düşkündü. Onlara croquetons olarak sesleniyordu ve çalışmaları atölyesinin duvarlarına asmıştı.[9] Dokuz çizimde, ressamın tablodaki ana figürlerin her birine odaklandığı görünür. "Conté" (Bir tür mum boya) kullanılarak ışığın ve gölgenin yayılımının nasıl olacağını çözmeye çalıştı. Ressam, bu tek renkli resimlerde gördüğü detayları resmin son halinde renklere çevirdi.
Tarihi
değiştirAsnières'de Yıkananlar, ressamın atölyesinde, sanatçının bir diğer tablosu olan Grande Jatte Adası'nda Bir Pazar Öğleden Sonrası (Un dimanche après-midi à l'Île de la Grande Jatte) ile aynı boyutlarda olan bir tuvalin üzerinde yapıldı. Çalışma 1884 yılındaki Paris Salonu'na kabul edilmedi. Aynı sene ressamın da kurucuları arasında bulunduğu Société des Artistes Indépendants'ın ilk sergisinde yer aldı.[10] Resim pek çok farklı eleştiri aldı.[11] Uzun yıllar boyunca sanatçının ailesinde ve eleştirmen dostu Félix Fénéon'da kalan tablo, 1924 yılında Britanya ulusal koleksiyonuna katılması için Tate Galeri tarafından satın alındı. 1961 yılında yılında halen sergilenmekte olduğu Londra Ulusal Galerisi'ne taşındı.[12]
Kaynakça
değiştir- Leighton, John; Thompson, Richard (1997), Seurat and the The Bathers, National Gallery Publications Limited, ISBN 1-85709-169-8
- Rewald, John (1990), Seurat, Thames and Hudson
Notlar
değiştir- ^ Little, Stephen. ...izmler: Sanatı Anlamak. Yapı Yayın, Sayfa 86.
- ^ "National Gallery, Londra. 30 highlight paintings.". 24 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Kasım 2009.
- ^ Leighton & Thompson 1997, s. 53-55
- ^ Seurat and the making of La Grande Jatte, Robert L Herbert, Neil Harris. The Art Institute of Chicago, 2004, isbn 0520242114. Sayfa 40.
- ^ a b Seurat, Une Baignade, Asnières (The Gallery Books, No. 9), Douglas Cooper, Percy Lund Humphries & Company Ltd, 12 Bedford Square, Londra, 1946. Sayfa 14.
- ^ Leighton & Thompson 1997, s. 42
- ^ Seurat, Roger Fry & Anthony Blunt, Phaidon, Londra, 1965. Sayfa 13.
- ^ Leighton & Thompson 1997, s. 115-118
- ^ Leighton & Thompson 1997, s. 32, 51-52, 64
- ^ Rewald 1990, s. 53
- ^ Rewald 1990, s. 56-58
- ^ Leighton & Thompson 1997, s. 8