Bülent Arel

Bülent Arel (23 Nisan 1919, İstanbul - 24 Kasım 1990; Stony Brook, New York), Türk bestecidir.

Uluslararası literatürde elektronik müziğin öncü bestecilerinden olarak yer alan Arel, Colombia-Princeton Elektronik Müzik Merkezi'nin kuruluşunda önemli pay sahibidir.

Ressam Müzdan Arel'in oğludur. 1939 yılında Ankara Devlet Konservatuvarı’na giren Arel, Ferhunde Erkin ile piyano, Necil Kazım Akses ile kompozisyon çalışmış, 1947’ de konservatuvarı bitirmiştir. 1950’den sonra Gazi Eğitim, Ankara Radyosu ve konservatuvardaki görevlerinin yanı sıra, orkestralar yönetmiş, piyanist olarak resitaller vermiş, eşlikçilik yapmış, korolar kurmuş, tonmayster olarak çalışmıştır. Bu yıllarda Helikon adlı derneğin kurucuları arasına katılmış, derneğin yaylı çalgılar orkestrasıyla Barok dönemden çağdaş müziğe uzanan zengin bir repertuvarın tanınmasına öncülük etmiştir.

Bülent Arel’in çocukluğundan beri uçak ve uçmaya meraklıydı. Yaşamının son yıllarında aldığı pilotluk ehliyetiyle ABD’de kiralık küçük uçaklar kullanmak onun en büyük zevklerinden biri olmuştur. Yine çocukluğundan beri radyolara merak salmıştı: ortaokuldayken evinde kurduğu atölyede bozuk radyoları onarmış, kimi radyoları da demonte edip yeniden montajını yapmıştır. Onun elektronik müziğe duyduğu tutku, işte bu radyo ve daha sonraki elektronik aygıtlara olan merakıyla desteklenmiştir.

Müzik tarihçisi ve eleştirmeni Filiz Ali, 1959’da Arel’in Rockefeller bursuyla gittiği New York'ta Columbia-Princeton Elektronik Müzik Merkezi’nin kuruluşunda öncelikli bir yeri olmasının nedenini, Edgar Varese, Vladimir Uçasevski, Milton Babbitt ve Otto Leiuning gibi elektronik müzik bestecilerinin hepsinden daha fazla pratik, teorik bilgi ve beceriyle donanmış bulunması ve bu birikimi yaşama kolayca geçirebilmesi olarak açıklar.

Arel, 1962’de Türkiye’ye dönmüş ve ABD’deki birikimini Türkiye'ye aktarmak istemiştir. 1962-65 yılları arasında Ankara Radyosu Müdürlüğü'nü yaparken bir yandan da konservatuvar ve Gazi Eğitim’de öğretmenliği sürdürmüş, ama asıl Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde bir elektronik müzik merkezi kurmak için çaba göstermiştir. Bu amaç gerçekleşmeyince 1965 yılında yeniden ABD’ye giderek orada yerleşmiştir.

Bestecimiz, ilk yapıtlarını 1950’lerde üretmiştir. Bu yapıtlar, genelde izlenimci akımın etkisindedir. 1957 yılından sonra ise Schönberg’in on iki ton yöntemine yönelmiş ve elektronsal gereçleri de kullanmaya başlamıştır. ABD’deki yaratıcı serüveni ise önce 1959-62 arasını, sonra da 1963’ten 1990’da öldüğü güne kadar süren iki dönemi kapsar. İlk dönemde Arel, Elektronik Müzik Merkezi’nde dersler vermiş, elektronik müzik laboratuvarında yeni yöntemler bulmuş ya da geliştirmiş ve 15 dolayında yapıt bestelemiştir. 1965 yılından sonra ise Yale Üniversitesi’nin elektronik müzik laboratuvarını kurmuş, New York Devlet Üniversitesi’nde (State University of New York, SUNY) Stony Brook’ta profesör olarak dersler vermeye başlamıştır.

Arel’in yapıtları üç grupta değerlendirilebilir:

Geleneksel çalgılar için ve belirli biçimlere (formlara) göre bestelenenler
Geleneksel çalgılarla elektronsal gerecin birlikte kullanıldığı yapıtlar
Bütünüyle elektronsal olan kompozisyonlar.

Türkiye’de yaşadığı yıllarda, film ve TV müzikleri ile dans toplulukları için yazdığı müziklerin yanı sıra, çocuklar için de müzikli oyunlar yazmıştır.

ABD'de ölen Bülent Arel’in yapıtlarının hakları, American Composers Alliance’a aittir.

Başlıca eserleri

Bale için

Çocuklar için Eski Tarzda Bale suiti, piyano için, 1948.
Orkestralama 1951.
Haensel ve Gratel, 1952.
Bremen Mızıkacıları, 1956.
Nasreddin Hoca, 1956-57.

Orkestra için

Divertimento, üflemeliler için, 1946.
Suite intime, 1949.
Senfoni No: 1, 1949.
Senfoni No: 2, 1951-52.
Senfoni No: 3, (on iki ton tekniğiyle), 1952.
Dört Anadolu Dansı, 1958.
Haydn’a Saygı Senfonisi, 1960.

Solo çalgı ve orkestra için

Allegro de concert, piyano ve orkestra için, 1946.
La Danse, piyano ve orkestra için, 1951-52.

Tiyatro için

Bulvar, 1963

Oda müziği

Sonatin, viyola ve piyano için, 1945.
Yaylılar Kuarteti, 1946.
Trio, keman, viyolonsel ve piyano için, 1947-49.
Klee’nin Resimleri Üzerine Improvisation, oda orkestrası için, 1951.
Altı Bagatel, yaylılar orkestrası için, 1952.
Kuvartet, yaylılar dörtlüsü ve ses şeridi için, 1960.

Şan ve piyano

Les Roses, (Rilke’nin altı şiiri üzerine), 1952.
Beş Sonnet, (İlhan Berk’in şiirleri üzerine), 1958.

Koro

Üç Madrigal, 1948.

Solo çalgı için

Halk Türküleri, piyano için, 1945.
Çeşitlemeler, piyano için, 1946.
La Danse, piyano için, 1949.
Eski Bir Mask, arp için, 1950.
Altı Vals, arp için, 1950.
Keman için Müzik, 1950.

Elektronik müzik yapıtları

Yaylılar dörtlüsü ve Ses Şeridi için Müzik, 1957.
Stereo-elektronik Müzik No.1, 1961.
Stereo-elektronik Müzik No.2, 1961.
Kutsal Tören, 1961.
Wall Street’ten İzlenimler, 1964.
Modern dans ve müzik, video teyp için, 1964.
Fragment, 1960.
Mimiana I / Flux, modern dans topluluğu için müzik, 1968.
Mimiana II / Frieze, Modern dans topluluğu için müzik, 1969.
Capriccio, TV için, 1969.
Mimiana III / Six and Seven, dansçılar için, 1973.
Out of Into, film için.
Roudling, Mimi Garrard Dans Grubu için, 1985.

Kaynakça

Evin İlyasoğlu (1989). Yirmibeş Türk bestecisi. Pan. s. 60. ISBN 975-7652-05-9. 15 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2019.