Vikipedi

Büyük Beş (orkestralar)

Amerika Birleşik Devletleri'nin Beş Büyük orkestrası, terimin yaygınlaştığı 1950'lerin sonlarında ve sonrasında birkaç yıl boyunca "müzikal mükemmellik, müzisyenlik kalibresi, toplam sözleşme haftaları, haftalık temel ücretler, kayıt garantileri ve ücretli tatiller"[1] konusunda alana öncülük yapan beş senfoni orkestrasıdır.[2] Kuruluş sırasına göre bu orkestralar şunlardı:[3]

  • New York Filarmoni (1842)
  • Boston Senfoni Orkestrası (1881)[4]
  • Chicago Senfoni Orkestrası (1891)[5]
  • Philadelphia Orkestrası (1900)
  • Cleveland Orkestrası (1918)[6]

Kökenler

değiştir

"Big Five" terimi, uzun süreli kayıtların mevcut olduğu, düzenli orkestra radyo yayınlarının genişlediği ve grubu oluşturan beş orkestranın New York'ta yıllık konser serileri düzenlediği zamanlarda ortaya çıktı. 20. yüzyılın ortalarına gelindiğinde, kayıtlar ve radyo yayınları Doğu Yakası topluluklarının hakimiyetindeyken, en önde gelen orkestralar "Üç Büyükler" olarak biliniyordu: New York, Boston ve Philadelphia. Bu etiket 1950'lerin sonlarında hala kullanılırken (örn. Newsweek, 17 Şubat 1958), George Szell yönetimindeki Cleveland Orkestrası ve Fritz Reiner yönetimindeki Chicago Senfoni Orkestrası'nın artan prestiji, "Üç Büyük"ün "Büyük Beş" haline geldiğini gördü.[7]

Modern kullanım

değiştir

İnsanlar hala "Büyük Beş" e atıfta bulunur, ancak birçoğu sınıflandırmanın modası geçmiş olduğunu düşünür.[8] Bazı eleştirmenler, 1983'te Time dergisindeki Michael Walsh;[3][9] ve Mark Swed, Los Angeles Times, 2005.[10] Dahil edilmesi önerilen orkestralar arasında Los Angeles Filarmoni,[10] San Francisco Senfoni,[10] Atlanta Senfoni Orkestrası,[11] Pittsburgh Senfoni Orkestrası,[12] Houston Senfoni,[12] Baltimore Senfoni Orkestrası,[13] Ulusal Senfoni Orkestrası (Washington, DC ),[13] Minnesota Orkestrası (Minneapolis),[14] ve St. Louis Senfoni.[15]

Gramophone tarafından yapılan 2008 eleştirmen anketinde yedi Amerikan orkestrası dünyanın ilk 20'si arasında yer aldı. Bunlar sırasıyla Chicago Senfoni Orkestrası (5.), Cleveland Orkestrası (7.), Los Angeles Filarmoni (8.), Boston Senfoni Orkestrası (11.), New York Filarmoni (12.), San Francisco Senfoni idi. (13.) ve Metropolitan Opera Orkestrası (New York City ) (18.).[16]

21. yüzyılda, Amerikan orkestralarının bazı gözlemcileri, "Big Five" tanımının artık anlamlı olmadığını öne sürüyorlar. Cleveland Orkestrası'nın eski yönetici direktörü Gary Hanson, 2013'te bir orkestranın itibarının bir zamanlar "yetenek için rekabet etme yeteneğinde" önemli bir faktör olduğunu, yani "ün ve kalite arasında doğrudan bir ilişki olduğunu" söyledi.[8] Müzisyenlerin daha fazla coğrafi hareketliliği, büyük orkestra kayıt sözleşmelerinin nadirliği ve daha fazla Amerikan şehrinde yıl boyunca büyük orkestraların varlığı, bir zamanlar Büyük Beş ile ilişkilendirilen prestijin önemini azalttı. New York Times, "iklim ve yaşam maliyetinin, bir müzisyenin işveren seçiminde bir orkestranın tarihi şöhreti kadar önemli olduğunu" öne sürdü.[8] Ek olarak, çok sayıda yetenekli genç müzisyenin mevcudiyeti, tüm Amerikan orkestralarının kalitesini artıran bir "düzeyleme faktörü" olarak tanımlanmaktadır.[8]

Ayrıca bakınız

değiştir
  • Amerika Birleşik Devletleri'ndeki senfoni orkestralarının listesi

Kaynakça

değiştir
  1. ^ Robert R. Faulkiner, "Career Concerns and Mobility Motivations of Orchestra Musicians", The Sociological Quarterly, Vol. 14, No. 3 (Summer, 1973), p. 336.
  2. ^ Fred Kirshnit, "New York Drops Off the List of 'Big Five' Orchestras" 12 Haziran 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Sun, December 5, 2006. Retrieved July 18, 2010.[daha iyi kaynak gerekli]
  3. ^ a b Michael Walsh, Lee Griggs, James Shepherd, "Music: Which U.S. Orchestras Are Best?" Time, April 25, 1983. Retrieved July 18, 2010.
  4. ^ History of the Boston Symphony Orchestra (official website). Retrieved July 18, 2010.
  5. ^ History of the Chicago Symphony Orchestra 4 Ekim 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (official website). Retrieved March 28, 2012.
  6. ^ History of the Cleveland Orchestra 9 Temmuz 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (official website). Retrieved July 18, 2010.
  7. ^ Wayne Lee Gay, "Classical's `Big Five' are on top again"[ölü/kırık bağlantı], San Diego Union-Tribune, May 24, 2003, p. E6.
  8. ^ a b c d Oestreich (14 Haziran 2013). "The Big Five Orchestras No Longer Add Up". The New York Times. 4 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ekim 2021. 
  9. ^ Page, Tim (15 Nisan 1990). "Now Hear This. Why do the so-called Big Five stand out from all other U.S. orchestras?". Newsday. s. 10. 3 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2010. 
  10. ^ a b c Swed, Mark (14 Ağustos 2005). "Time to get on the stick". Los Angeles Times. 25 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2010. 
  11. ^ Mary Ann Glynn, "Maestro or Manager?" 26 Eylül 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. in Joseph Lampel, Jamal Shamsie, Theresa K. Lant (eds.), The business of culture (Routledge, 2006), p. 65. 0-8058-5582-3.
  12. ^ a b "Orchestras: The Elite Eleven", Time, April 8, 1966. Retrieved April 16, 2010. Subscription required.
  13. ^ a b Joshua Kosman, "New Music for a New Century" 24 Eylül 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Arts Today, USIA, Vol. 3., No. 1 (June 2008), p. 25. 1-4289-6734-6.
  14. ^ "Orchestras: Big Five Plus One?" Time, November 10, 1967. Retrieved July 18, 2010. Subscription required.
  15. ^ Richard Dyer, "The Big 5 orchestras: Do they still reign supreme?" The Boston Globe, August 29, 1993. Retrieved July 18, 2010. (abonelik gereklidir)
  16. ^ "The World's Greatest Orchestras by Gramophone" 21 Eylül 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., ocregister.com, November 2008. Retrieved January 16, 2020.

Konuyla ilgili yayınlar

değiştir
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Büyük_Beş_(orkestralar)&oldid=32498529" sayfasından alınmıştır