Fransız Devrimi'nin etkileri
Fransız Devrimi'nin Avrupa ve Yeni Dünya üzerinde büyük etkisi oldu. Tarihçiler yaygın olarak Devrimi Avrupa tarihindeki en önemli olaylardan biri olarak kabul ederler.[1][2][3] Kısa vadede Fransa, siyasi gerilimlerden kaçmak ve hayatlarını kurtarmak isteyen göçmenler yüzünden binlerce vatandaşı ülke dışına kaçtı. Bir kısmı komşu ülkelere (başta Büyük Britanya, Almanya ve Avusturya), bir kısmı Rusya'ya yerleşti ve birçoğu da Kanada ve Amerika Birleşik Devletleri'ne gitti. Bu Fransızların yerinden edilmesi, Fransız kültürünün yayılmasına, göçü düzenleyen politikalara ve Kraliyetçiler ile diğer karşı-devrimcilerin Fransız Devrimi'nin şiddetinden daha uzun süre dayanabilmeleri için güvenli bir sığınağa yol açtı. Fransa üzerindeki uzun vadeli etkisi derin oldu, bir yüzyıldan fazla bir süre boyunca siyaseti, toplumu, dini, fikirleri ve siyaseti şekillendirdi. Diğer ülkeler ne kadar yakınsa, liberalizmi getiren Fransız etkisi de o kadar büyük ve derind,; aynı zamanda doğrudan demokrasi ve devrimci terör gibi uygulamaları da beraberinde getirerek birçok feodal veya geleneksel yasa ve uygulamanın sona ermesini sağladı.[4][5] Ancak Napolyon'u mağlup eden, Bourbon krallarını yeniden iktidara getiren ve bazı açılardan yeni reformları tersine çeviren muhafazakar bir karşı tepki de vardı.[6]
Fransa tarafından yaratılan yeni ulusların çoğu, 1814'te kaldırıldı ve savaş öncesi sahiplerine iade edildi. Ancak Frederick Artz, İtalyanların Fransız Devrimi'nden elde ettiği faydaları şu şekilde vurguluyor:
| “ | Yaklaşık yirmi yıl boyunca İtalyanlar mükemmel hukuk kurallarına, adil bir vergilendirme sistemine, daha iyi bir ekonomik duruma ve yüzyıllardır bildiklerinden daha fazla dini ve entelektüel hoşgörüye sahiptiler. Her yerde eski fiziksel, ekonomik ve entelektüel engeller yıkılmış ve İtalyanlar ortak bir milliyetin farkına varmaya başlamıştı.[6] | „ |
Aynı şekilde İsviçre'de Fransız Devrimi'nin uzun vadeli etkisi Martin tarafından değerlendirildi:
| “ | Devrim, vatandaşların kanun önünde eşitliğini, dillerin eşitliğini, düşünce ve inanç özgürlüğünü ilan etti. Modern uyruğumuzun temeli olan İsviçre vatandaşlığını ve eski rejimin hiçbir fikri olmayan kuvvetler ayrılığını yarattı, iç tarifeleri ve diğer ekonomik kısıtlamaları kaldırdı, ağırlık ve ölçüleri birleştirdi, medeni hukuk ve ceza hukukunda reform yaptı, Katolikler ve Protestanlar arasında karma evliliklere izin verdi, işkenceyi bastırdı ve adaleti iyileştirdi, eğitimi ve bayındırlık işlerini geliştirdi.[7] | „ |
Elbette en büyük etki Fransa'da yaşandı. Fransa, İtalya ve İsviçre'dekine benzer etkilere ek olarak, yasal eşitlik ilkesinin uygulamaya konulduğuna ve bir zamanların güçlü ve zengin Katolik Kilisesi'nin yalnızca hükûmet tarafından kontrol edilen bir büroya indirgendiğine tanık oldu. Güç, güçlü bürokrasisi ve tüm genç erkeklerin askere alınmasıyla sağlanan bir orduyla Paris'te merkezileşti. Fransız siyaseti 'sol' ve 'sağ' olarak kalıcı olarak kutuplaşmıştı. Devrim ilkelerinin destekçileri ve karşıtları için bunlar yeni terimlerdi.
Osmanlı imparatorluğu
değiştirFransız Devrimi'nin Ortadoğu üzerindeki etkisi, Napolyon'un Mısır ve Suriye'yi işgalinin siyasi ve askeri etkisi ile gerçekleşti ve devrimci ve liberal fikirlerin ve devrimci hareketlerin veya isyanların nihai etkisinde. Napolyon'un 1798'deki işgaline Osmanlı yetkililerinin tepkisi oldukça olumsuz oldu ve halkı geleneksel dinin yıkılacağı konusunda uyardılar. Osmanlı'nın Fransa ile uzun süredir devam eden dostluğu sona erdi. Osmanlı seçkinleri Fransız Devrimi'nin değerlerine büyük ölçüde karşıydı ve onu tüm dinlere düşman, ateizmi teşvik eden materyalist bir hareket olarak görüyorlardı. Sultan III. Selim, imparatorluğunun ne kadar geride kaldığını hemen fark etti ve hem ordusunu hem de hükûmet sistemini modernleştirmeye başladı. Mısır'da da Memlüklerin yönetici seçkinleri kalıcı olarak yerlerinden edilmiş, bu da reformları hızlandırmıştı. Entelektüel açıdan, Fransız Devrimci fikirlerinin doğrudan etkisi neredeyse görünmezdi, ancak liberal fikirler ve yasal eşitlik idealinin yanı sıra zalim bir hükûmete muhalefet kavramı üzerinde uzun vadeli bir etki vardı. Bu bağlamda Fransız Devrimi, anayasacılık, parlamentarizm, bireysel özgürlük, yasal eşitlik ve etnik milliyetçilik duygusu gibi etkili temaları beraberinde getirdi. Bunlar 1876 civarında meyvelerini verdi.[8][9]
Osmanlı Reis ül-Küttab'ın 1798 tarihli resmi bir raporunda devrimi "iğrenç bir frengi vakası" olarak tasvir eden şöyle deniyor:
| “ | Birkaç yıl önce Fransa'da patlak veren, kıvılcımlar saçan ve her yöne fesat ve kargaşa alevleri fırlatan fitne ve kötülük yangını, uzun yıllar önce bazı lanetli sapkınların zihninde tasarlandı. Bu şekilde: bilinen ve ünlü ateistler Voltaire ve Rousseau ve onlar gibi diğer materyalistler, saf peygamberlere ve büyük krallara karşı hakaret ve iftira, tüm dinin ortadan kaldırılması ve kaldırılması ve eşitlik ve cumhuriyetçiliğin tatlılığına imalar içeren çeşitli eserler basmış ve yayınlamışlardı, hepsi de kolayca anlaşılabilir kelimeler ve ifadelerle, alay şeklinde, sıradan halkın dilinde ifade edildi. Bu yazılarda yeniliğin hazzını bulan halkın çoğu, hatta gençler ve kadınlar bile bu yazılara yöneldi ve onlara yakın ilgi gösterdi, böylece sapkınlık ve kötülük beyinlerinin atardamarlarına frengi gibi yayıldı ve inançlarını bozdu. Devrim daha da şiddetlendiğinde, hiçbiri kiliselerin kapatılmasından, keşişlerin öldürülmesinden ve kovulmasından, dinin ve doktrinin kaldırılmasından rahatsız olmadı: eşitlik ve özgürlüğe gönül verdiler... Her devletin düzeninin ve uyumunun nihai temelinin kutsal hukukun, dinin ve doktrinin köklerine ve dallarına sıkı sıkıya sarılmak olduğunu; ülkenin huzurunun ve tebaanın kontrolünün yalnızca siyasi araçlarla sağlanamayacağını; Tanrı'nın kullarının kalplerinde Tanrı korkusunun ve intikam duygusunun gerekliliğinin sarsılmaz bir şekilde tesis edilmiş ilahi hükümlerden biri olduğunu. Fransa'da ortaya çıkan fitne ve kötülüğün önderleri, emsali görülmemiş bir şekilde... sıradan insanlardan Tanrı korkusunu ve intikam duygusunu kaldırmış, her türlü iğrenç eylemi yasal hale getirmiş, tüm utanç ve edep duygularını tamamen yok etmiş ve böylece Fransa halkının sığır durumuna düşürülmesinin yolunu hazırlamışlardır... Bununla da yetinmediler, 'İnsan Hakları' adını verdikleri isyankar bildirilerini tüm dillere çevirtip her yerde yayınlattılar ve ulusların ve dinlerin sıradan insanlarını tabi oldukları krallara karşı isyana teşvik etmeye çalıştılar."[10][11] | „ |
Devrimin bu ve benzer etkileri dünya üzerinde yaşayan bütün ulusları etkileyip, yeni şekillenen toplum düzeninde kalıcı bir etki bırakmıştır.
Kaynakça
değiştir- ^ Linda S. Frey and Marsha L. Frey, The French Revolution (2004), Foreword.
- ^ R.R. Palmer and Joel Colton, A History of the Modern World (5th ed. 1978), p. 341
- ^ Ferenc Fehér, The French Revolution and the Birth of Modernity, (1990) pp. 117-30
- ^ Mike Rapport and Peter McPhee. "The International Repercussions of the French Revolution", in A Companion to the French Revolution (2013), pp 379–96.
- ^ Klaits, Joseph; Haltzel, Michael H.; Haltzel, Michael (2002). Global Ramifications of the American Revolution. Cambridge UP. ISBN 9780521524476.
- ^ a b Frederick B. Artz, Reaction & Revolution: 1814–1832 (Rise of Modern Europe) (1934), pp. 142–43
- ^ William Martin, Histoire de la Suisse (Paris, 1926), pp 187–88, quoted in Crane Brinson, A Decade of Revolution: 1789–1799 (1934), p. 235.
- ^ Nikki R. Keddied, "The French Revolution in the Middle East", in Joseph Klaits and Michael Haltzel, eds. Global Ramifications of the French Revolution (2002), pp 140–57.
- ^ Moreh, Shmuel (2004). Napoleon in Egypt: Al-Jabarti's Chronicle of the French Occupation- Expanded Edition. Princeton, New Jersey: Markus Wiener Publishers. s. 188. ISBN 978-1-55876-337-1.
- ^ De Bellaigue, Christopher (2017). "2: Istanbul". The Islamic Enlightenment: The Struggle Between Faith and Reason- 1798 to Modern Times. New York: Liveright Publishing Corporation. ss. 65-66. ISBN 978-0-87140-373-5.
- ^ Lewis, Bernard (1967). "III: The Impact of the West". The Emergence of Modern Turkey: Second Edition. Oxford University Press, London, UK: Oxford University Press. ss. 66-67.