Giorgio d'Antiochia
Giorgio d'Antiochia (ö. 1151 ya da 1152) ilk gerçek ammiratus ammiratorum'dir, büyük Christodulus'un ardılıdır. Giorgio, Suriye doğumlu, Yunan kökenli Bizans Hristiyanıdır.[1][2] Antakya'da doğmuştur, oradan babası Mihail ve annesi Tunus'a göç etmişlerdir. Orada ebeveynleri Ziri Sultanı Tamim ibn al-Mu'izz himayesinde iş bulmuşlardır. Giorgio'nun Tamim'in oğlu ve ardılı Yahya ile arası bozulmuş ve kılık değiştirip Palermitan'a giden bir gemiye binmiş ve Mehdiye'de Müslüman efendileri ibadet ederken karaya çıkmak suretiyle gizlice Hristiyan Sicilya'ya geçmiştir. Sicilya başkentine ulaşır ulaşmaz, saraya gidip, Norman Kontu II. Rugerro'nun hizmetine girmiştir.
| Giorgio d'Antiochia | |
|---|---|
| |
| Giorgio'yu tasvir eden dönemin mozağiyi, Santa Maria dell'Ammiraglio Kilisesi | |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | 1090 Antakya |
| Ölüm | 1151/1152 Palermo |
Yükselişi ve erken dönem kariyeri: Puglia'nın fethi
değiştirHem Yunanca hem de Arapça bilmesi ve Akdeniz ile olan aşinalığı sayesinde, kısa sürede Mısır'da bulunan Fâtımî Devleti ile ilgili görevlerde elçi olarak çalışmaya başladı. 1123 yılında sarayın familiaris'ı unvanı aldı ve Christodulus'un donanmasında komutada ikinci sıraya yükseldi. Aynı yıl Mahdia'ya yapılan saldırıda, Giorgio ad-Dimas kalesini ele geçirdi fakat sefer sona erdirildi. Ertesi beş yıl Giorgio, Chrisotodulus'u gölgede bıraktı ve 1127 yılında Palermo Emirliği makamında onun yerine geçti. O yıl, her iki emir Kont Rugerro ile Montescaglioso'da mevcuttular, fakat Christodulus bu noktadan hemen sonra öldüğü düşünülmektedir, Giorgio onun ölümünden sonra ardılı oldu.
Giorgio, Rugerro'ın Puglia ve Calabria'yı yönetmesinden sonraki yıllarda bağımsız fikirli oraları bastırmak için etkin görev aldı. 1129'da Giorgio, kuşatılmış Bari'ye, daha sonra Bari Prensi Grimoald altında asilere kuvvet uygulamak için altmış gemi getirdi. Teslim zorlandı, ama Rugerro prensi affetti. 1131'de, Rugerro, Amalfi vatandaşlarından şehirdeki savunmaları üzerinde tam kontrolün yanı sıra kale anahtarlarının da devrini istedi. Amalfililer reddetti ve Giorgio şehri kuşattı ve tüm Amalfi gemilerini ele geçirdi, şehri teslim olmaya zorladı. 1132 yılında, Giorgio'ya ammiratus ammiratorum unvanı verildi, bu unvan Amirallerin amirali olarak günümüz Türkçesine çevrilebilir fakat onun çağdaşları tarafından Emirlerin Emiri olarak anlaşılır. Ona ayrıca archōn archontōn (Yunanca: Grekçe: άρχων archon lider) unvanı da verilmiştir.
1143 yılında, Giorgio, Palermo'da Martorana olarak da bilinen Rum Ortodoks Santa Maria dell'Ammiraglio Kilisesi'ni kurdu. Kilisede, İsa tarafından tac giydirilen II. Rugerro'nun ünlü mozaiği yanında Giorgio tasvir eden dönemin mozaiği vardır.
Kariyerinde yükselişi: Afrika ve Yunanistan'da fetihler
değiştir
1146 yılında Trablus, Trablus'u ele geçirdi ve Kuzey Afrika'da sabit bir üs ile Sicilya otoritesini kurdu. On beş yıl önce birkaç küçük kıyı kentini ele geçirmişti, ama 1123 başarısız saldırısından bu yana Abul-Hasan el-Hasan ibn Ali'nin elinde bulunan Mahdia henüz teslim olmadı.
1147'de Rugerro, güney İtalya'daki kazanımlarına itiraz eden Bizans İmparatorluğu'na saldırdı. Giorgio, yetmiş Kadırga ile Otranto'dan Korfu'ya saldırmak üzere gönderildi. Nikitas Honiatis'e göre, Ada, imparatoluğun vergi yükü ve Giorgio'nun vaatleri nedeniyle teslim oldu. Arkasında bir garnizon bırakarak Giorgio Mora Yarımadası'na doğru yola çıktı. Atina'yı yağmaladı ve hızla İyon Adaları'na geçti. Eğriboz Adası ve Korint Körfezi boyunca sahili tahrip etti ve ipek fabrikalarını yağmalayıp, Yahudi ipek dokumacılarını kaçırdığı Tebai'ye kadar nüfuz etti. Giorgio, Aziz Theodore'un kalıntılarının çalıp ve daha sonra Sicilya'ya getirildiği Korint'in yağmalanmasını içeren bir sefer yaptı.
1148 yılında, Giorgio sonunda Mahdia'yı ele geçirdi. Öncesinde, Gabes valisi el-Hasan'a karşı isyan etmişti ve vali olarak teyit edilirse kentini Rugerro'ya teslim etme sözü vermişti. Savaş kaçınılmaz olarak 1148 yazında patlak verdi. Giorgio, Mahdia'ya karşı bir filoya komuta etti. Sultan, gönüllü olarak, çok az hazineyle birlikte sürgüne gitti ve Mahdia teslim oldu. Safakes ve Soussa şehirleri kısa bir süre sonra teslim oldu. Yalnızca Sicilya ve Mezzogiorno'nun değil, aynı zamanda Korfu ve Tunus'un da bulunduğu Giorgio'nun fetihleriyle en geniş topraklarına ulaşan Sicilya Krallığı'na Tunus (İfrikiye) dahil edildi.
1149'da Korfu yeniden ele geçirildi ve Giorgio, kırk gemi filosu ile Boğaziçi'ne ulaşıp Konstantinopolis'in surlarına gelip, karaya çıkmayı denedi. Bunda başarısız oldu, Asya kıyısında birkaç villae yağmaladı ve imparatorluk sarayına oklar attı. Bundan kısa bir süre sonra, Ali İbnü'l-Esîr'e göre 1151 ya da 1152 yıllarına karşılık gelen Hicrî 546 yılında öldü. Yerine Filippo di Mahdia geçti.
Giorgio birden çok dil bilen ve çok kültürlü bir adamdı. Mazara del Vallo'daki San Michele kilisesini kurdu. Bu kilisenin yanı sıra kendi adıyla anılan kilisesi olan Giorgio d'Antiochia Palermo'daki Oreto Nehri üzerindeki yedi kemerli Amiral Köprüsü'nü mimari bir anıt olarak bıraktı. Bu köprüde 27 Mayıs 1860'ta Giuseppe Garibaldi'nin kırmızı gömleklileri ile Sicilyateyn Kraliyeti'nin kralı II. Francesco'nun birlikleri Risorgimento sırasında ilk çarpışmalarını yapmışlardı.
Kaynakça
değiştir- Özel
- ^ Cultural Relations between East and West in the Twelfth Century, Anthony Bryer, Relations between East and West in the Middle ages, ed. Derek Baker, (Transaction Publishers, 2010), 85.
- ^ The Norman Kingdom of Sicily and the Crusades, Helene Wieruszowski, The Later Crusades, 1189-1311, Vol. II, ed.Kenneth M. Setton, Robert Lee Wolff, Harry W. Hazard, (The University of Wisconsin Press, 1969), 19.
- Genel
- Norwich, John Julius. The Normans in the South 1016–1130. London: Longman, 1967.
- Norwich, John Julius. The Kingdom in the Sun 1130–1194. London: Longman, 1970.
- Aubé, Pierre. Roger II de Sicile. 2001.