Heinz Knoke

Heinz Knoke
Lakabı	Son Prusyalı
Doğum	24 Mart 1921; Hamelin, Alman İmparatorluğu
Ölüm	18 Mayıs 1993; Bad Iburg, Aşağı Saksonya, Almanya
Bağlılığı	Nazi Almanyası
Branşı	Luftwaffe
Hizmet yılları	1939-1945
Rütbesi	Hauptmann
Birimi	Jagdgeschwader 52 ; JG 1 ; JG 11
Komutası	III./JG 11
Çatışma/savaşları	2. Dünya Savaşı Barbarossa Harekatı; Cerberus Operasyonu; Reich Savunması;
Ödülleri	Şövalye Haçı

Heinz Knoke (24 Mart 1921-18 Mayıs 1993), 2. Dünya Savaşı sırasında bir Luftwaffe as pilotuydu. 2000'in üzerinde hava görevinde 33 onaylanmış ve 19 onaylanmamış hava zaferi vardır. Hava zaferlerinin hepsini Batı Cephesi'nde elde etti. Toplam hava zaferlerinin 19'u Amerikan Hava Kuvvetleri'nin ağır bombardıman uçaklarından oluşuyordu.^[1]

İlk yılları

24 Mart 1921'de bir polis memurunun oğlu olarak Hamelin'de dünyaya geldi. 6 Haziran 1938'de bir hava gösterisinde ilk defa bir uçağa bindi. 15 Kasım 1939'da uçuş eğitimi için Schönwald'deki 11. Uçuş Talim Alayı'na yollandı. Ağustos 1940'da Jagdfliegerschule 1'a katıldı ve hem Polonya Seferi'nde hem de Fransa Muharebesi'nde görev almış tecrübeli bir pilot olan eğitmen Çavuş Kuhl'dan eğitim aldı.

Savaş Kariyeri 1941-1942

Knoke, 1941'in başlarında JG 52'nin Hauptmann Erich Woitke'nin komutasında bulunan II. Gruppe'sine atandı. Yoldaşları arasında Gerhard Barkhorn, Günther Rall ve Walter Krupinski yer alıyordu. Haziran 1941'de başlayan Barbarossa Harekatı'nın ilk operasyonlarının ardından, Temmuz 1941'de JG 1'a transfer oldu. Knoke, 28 Ağustos 1941'de Schieratz'da Elisabeth "Lilo" Makowski ile evlendi.
Şubat 1942'de III./JG 1 ile Donnerkeil Operasyonu'na katıldı.
Scharnhorst, Gneisenau ve Prinz Eugen gemilerinin Norveç kıyılarında hava güvenliğini sağlamak için 14 Şubat 1942'de Jagdgruppe Losigkeit'a gönderildi. Mart ayında JG 1'a geri döndü. 5 Mart'ta bir 1. Foto Gözlem Birliği'ne bağlı bir Supermarine Spitfire skorunu paylaştı. Uçağın pilotu Sandy Gunn esir alındı. Ekim 1942'de JG 1'ın II. Staffel'inin komutasına atandı. 31 Ekim'de bir Bristol Blenheim düşürerek ilk defa tek başına bir hava zaferi elde etti.

Amerikan Hava Kuvvetleri'ne Karşı, 1943-1944

1943'te Amerikan Hava Kuvvetleri'nin gündüz bombardımanları çok yoğun biçimde artmıştı. Bu süreçte, Knoke'nin bünyesinde bulunduğu filolar olan JG 1 ve JG 11 bu bombardımanları önleme operasyonları icra etti. Knoke, 26 Şubat 1943'te 164. hava görevinde ilk ağır bombardıman uçağını düşürdü. Bu uçak 44. Bombardıman Grubu'na bağlı bir B-24'tü. Düşürülen uçaktan 2 mürettabat sağ kurtuldu.^[2]
1943'ün başlarında ağır zırhlı bombardıman uçaklarını düşürememe problemi Luftwaffe'nin zihnini işgal ediyordu. Oberleutnant Heinz Knoke ve arkadaşı Leutnant Dieter Gerhardt (18 Mart 1943'te B-24'lerle girdiği çatışmada öldürüldü.), sıkı "combat box" formasyonlarına yönelik bomba atma fikrini geliştirdi. Böylelikle, defansif açıdan güçlü olan Amerikan bombardıman formasyonlarıyla yüzleştiler.
18 Mart 1943'te 93. Bombardıman Grubu'na bağlı bir B-24'ü düşürerek 5. hava zaferini elde etti ve as pilot oldu. 22 Mart'ta Knoke, 91. Bombardıman Grubu'na bağlı bir bir B-17'yi Wilhelmshaven'daki bombardıman görevinin dönüşünde 250 kilogramlık bir bomba kullanarak düşürdü. B-17 Kuzey Denizi'ne, Helgoland'ın 30 kilometre batısına düştü, mürettebattan kurtulan olmadı. Böylelikle havacılık tarihinde bombayla bir hava aracı düşüren çok az sayıda pilotun ilki oldu. BF 109 G'lerin bomba taşıması onların yüksek irtifa performanslarını baltaladığından ve diğer eskort avcı uçaklarına karşı savunmasız bıraktığından, Luftwaffe bu tekniğin kullanımını kısıtladı.
Nisan 1943'te I/JG 1 yeni kurulmuş JG 11'in II. Gruppe'sine dönüştürüldü. Knoke'nin 2. Staffel'i ise 5./JG 11'e dönüştürüldü. 1943 yılında çoğunluğunu B-17'ler ve B-24'lerin oluşturduğu 17 hava zaferi elde etti. 11 Haziran'da bir diğer B-17'yi (95. Bombardıman Grubu'na bağlı) düşürdü. Ardından 25 Haziran'da elinden yaralandı ve yaralandığı kısım ampute edildi. 17 Ağustos 1943'te Regensburg civarında bir bombardıman dalgasını önleme görevi sırasında tekrardan yaralandı. Bu sefer şarapnel parçalarından dolayı yaralandı ve uçağı da bombardıman uçaklarından gelen ateşle hasar gördü. Knoke iniş takımlarından yoksun bir biçimde Bonn yakınlarına iniş yapmak zorunda kaldı. BF 109 G'si kullanılamaz hale geldi.
27 Eylül 1943'te Werfer-Granate 21 roketlerini kullanarak bir B-17'yi düşürdü. Bu uçuşta ilk kez bombardıman formasyonlarına eskortluk eden Amerikan avcı uçaklarıyla karşılaştı ve bir P-47 Thunderbolt'u düşürdü. Ardından P-47'ler tarafından isabet aldı ve uçaktan atlamak zorunda kaldı. Knoke, 4 Ekim'de tekrardan düşürüldü. 392. Bombardıman Grubu'na bağlı bir B-24'e hasar verdikten sonra uçağı arka tüfekçi tarafından vuruldu ve hasar almış uçağından dondurucu derecede soğuk olan Kuzey Denizi'ne atladı. Knoke, birliğinin kurtarma uçağı olan bir Focke-Wulf Weihe tarafından bırakılan şişme sala binmeyi başardı. 2 saat sonra bir filika tarafından kurtarıldı. 10 Ekim 1943'te uçağı P-47'ler tarafından vurulup %75 hasarlı hale getirilmesine rağmen bir B-17'yi düşürerek 18. hava zaferini elde etti. Uçağının hasarından dolayı Enschede'ye zorunlu iniş yaptı.
Knoke, 4 Ocak 1944'te tekrardan düşürüldü. Gruppenkommandeur Günther Specht'in yaralanması üzerine Knoke 10 Şubat'ta II./JG 11'in komutasını devraldı. 4 Mart'ta 363. Avcı Uçağı Grubu'yla girilen çatışmada II./JG 11'e komuta etti. Hamburg semalarında 60 P-51 Mustang'e baskın bir taarruz icra edildi ve bu baskın taarruzda 12 P-51 Mustang düşürüldü. Knoke, bu hava görevi sırasında bir hava zaferi elde etti. 28 Nisan 1944'te Hauptmann'lığa terfi ettirildi ve II./JG 11'in Gruppenkommandeur'lığına atandı. Bu göreve atadnığında 23 yaşında olan Knoke, o dönem, Luftwaffe'nin en genç Gruppenkommandeur'u oldu. 29 Nisan'da 354. Avcı Uçağı Grubu'na bağlı bir P-47 tarafından düşürüldü ve şiddetli beyin sarsıntısı ve buna bağlı yaralanmalardan dolayı hastaneye kaldırıldı. Uçaktan atlamadan önce kendini düşüren uçağı düşürmeyi başardı. Ayrıca onu düşüren uçağın pilotu da uçaktan atladı ve ikisi Alman kuvvetler gelene kadar yerde dostça temaslar kurdular. Üsse dönerken Knoke'de yüksek ateş belirtisi baş gösterdi ve ardından beyin kanaması geçirdi. Yaşadığı sinirsel çöküşten dolayı Ağustos'un ortalarına kadar hiçbir görevde yer alamadı.

Normandiya 1944

Henüz hâlâ yaralarından iyileşmekteyken 13 Ağustos 1944'te III./JG 1'in komutasına atandı. 14 Ağustos'da Normandiya'daki hizmeti sırasında Rânes semalarında bir P-47 düşürdü ve ertesi gün bir P-47 daha düşürdü. 16 Ağustos'da Étampes yakınlarında bir Spitfire düşürdü. 17 Ağustos'da 31. Foto Keşif Filosu'na bağlı bir P-38 Lightning'i düşürdü bu hava zaferini takiben aynı gün bir B-26 Marauder'i de düşürdü fakat bu zafer onaylanmadı. 18 Ağustos'da iki P-51 skoru elde etti.
25 Ağustos'da bir diğer P-51 skorunu hanesine yazdırdı fakat çatışma sırasında düşürüldü. Knoke, cephe gerisine atladı ve neredeyse Fransız Maquis güçleri tarafından yakalanacaktı. Onları yarım yamalak İngilizcesi sayesinde atlattı. Ardından Knoke tekrardan Alman hatlarına geçti ve birliğine geri döndü.
1944 Ağustos'unun sonunda III./JG 1 neredeyse hiç hava görevi icra edemez hale geldi ve Knoke'ye birliği yeniden teçhiz ve ikmal edilmek için Fels am Wagram'a hareket ettirmesi emredildi.
III./JG 1'i Viyana'ya transfer etme emri verildi ve 9 Ekim 1944'te Hauptmann Knoke bir araba yolculuğu sırasında Prag yakınlarında Partizanlarca yerleştirilmiş bir kara mayınına basması sonucunda bacağından ciddi biçimde yaralandı.
Mart 1945'te hâlâ koltuk değnekleri kullanmakta olan Knoke Jever Hava Üssü'nün komutasına atandı. Ayrıca Wilhelmshaven'daki defansif tahkimat inşaatına nezaret etti.
27 Nisan 1945'te Şövalye Haçıyla taltif edildi.
Eylül 1945'te Knoke sivil hayata döndü.

Politik Kariyeri

1951'de Aşağı Saksonya'nın yasama organına Sosyalist Reich Partisi'nden seçildi. 1952 yılında Alman Yüksek Mahkemesi partinin yasadışı olduğunu ilan etti. Knoke Gemeinde Schortens'in mahalle heyetinde yer alarak Nisan 1954'e kadar aktif siyaset yaşamına devam etti.
1956 Seçimleri'nde Hür Demokratik Parti'den Bölge Meclisi'ne girdi ardından Mart 1961, Eylül 1964 ve son olarak Eylül 1968 seçimlerinde de seçildi.
1972'de emekli oldu ve 1980'lerin ortasında Osnabrück Üniversitesi'ne Edebiyat ve Felsefe okumak için girdi.

Savaş Dönemi'ne Dair Yazdıkları

1950'lerde Knoke, savaş dönemi kariyerine dair "Führer İçin Uçtum" başlıklı kitabı yazdı ve 1952 yılında basıldı. Bu kitap Mart 2022'de Türkçeye çevrilerek Kronik Kitap tarafından yayımlandı.

Madalyalar

Kaynaklar

Alıntılar

^ Knoke, 1997, p. 191
^ 'Battles with the Luftwaffe'; Boiten & Bowman, 2001, page 29
^ Fellgiebel 2000, p. 263.
^ Scherzer 2007, p. 454.

Bibliyografi

Fellgiebel, Walther-Peer (2000) [1986]. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 — Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtteile [The Bearers of the Knight's Cross of the Iron Cross 1939–1945 — The Owners of the Highest Award of the Second World War of all Wehrmacht Branches] (Almanca). Friedberg, Germany: Podzun-Pallas. ISBN 978-3-7909-0284-6.
Knoke, Heinz (1997). I Flew for the Führer. Greenhill Books. 1-85367-263-7.
Patzwall, Klaus D.; Scherzer, Veit (2001). Das Deutsche Kreuz 1941 – 1945 Geschichte und Inhaber Band II [The German Cross 1941 – 1945 History and Recipients Volume 2] (Almanca). Norderstedt, Germany: Verlag Klaus D. Patzwall. ISBN 978-3-931533-45-8.
Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives [The Knight's Cross Bearers 1939–1945 The Holders of the Knight's Cross of the Iron Cross 1939 by Army, Air Force, Navy, Waffen-SS, Volkssturm and Allied Forces with Germany According to the Documents of the Federal Archives] (Almanca). Jena, Germany: Scherzers Militaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2.
Weal, John (1999). Bf 109F/G/K Aces of the Western Front. Oxford, UK: Osprey Publishing. ISBN 978-1-85532-905-8.

[1] Knoke, 1997, p. 191

[2] 'Battles with the Luftwaffe'; Boiten & Bowman, 2001, page 29

[3] Fellgiebel 2000, p. 263.

[4] Scherzer 2007, p. 454.

[1]

[2]

[3]

[4]