Kamaniçe Kuşatması (1687)

Kamaniçe kuşatması, Polonya'nın Osmanlı kalesi Kamaniçe'yi ele geçirmek için yaptığı askeri bir seferdi. Kuşatma başarısızlıkla sonuçlandı ve Osmanlı-Kırım İttifakı kazandı.

Kamaniçe Kuşatması (1687)
1683–1699 Osmanlı-Lehistan Savaşı, Büyük Türk Savaşı

1684'te Kamaniçe
Tarih2 Eylül 1687[1]
Bölge
Sonuç Osmanlı-Kırım zaferi
Coğrafi
Değişiklikler
Osmanlılar ve Kırımlılar Kamaniçe kalesini ele geçirdi
Taraflar
Polonya-Litvanya Birliği Osmanlı İmparatorluğu
Kırım Hanlığı
Komutanlar ve liderler
James Louis Sobieski
Stanisław Jan Jabłonowski
Andrzej Potocki
Hüseyin Paşa
Güçler
27,000 asker Bilinmiyor
Kayıplar
Bilinmiyor Bilinmiyor

Kuşatma

değiştir

Temmuz 1687'de[1] Polonya kralı III. Jan, Kamaniçe'yi yeniden ele geçirmek için 27.000 kişilik bir ordu gönderdi. Orduyu en büyük oğlu James'in komutasına verdi. Büyük hetmanları prensin komutası altına verdi. Jan, oğlunun kazanacağını ve böylece adaylığını mümkün kılacağını umuyordu.[2] Osmanlı'nın Kamaniçe valisi Boşnak Hüseyin Paşa, büyük Polonya ordusunun geldiğini duyunca durumu Serdar Bozoklu Mustafa Paşa'ya bildirdi.[1] Polonya ordusu yetersiz donanıma sahipti ve Hetmanlar saldırmamayı tercih ediyordu. James, babası gibi askeri bir deha değildi.[2] Kırım Hanı, kuşatmayı yeniden canlandırmak için 10.000 Osmanlı-Kırım askerinden oluşan bir kuvvet gönderdi. Yardım ordusunun gelişi Polonyalı birlikleri dağıttı ve bagajlarını da yanlarına alarak onları geri çekilmeye zorladı.[1][3]

Savaştan Sonra

değiştir

1688'de Polonya kralı, Kamaniçe'yi ele geçirmek için 18.000 kişilik başka bir ordu gönderdi. Başarısız oldular ve geri çekilmek zorunda kaldılar. Kendi topraklarında Kırımlılar tarafından kovalanıp saldırıya uğradılar ve Kırımlılar Polonya topraklarını yağmalamaya başladılar.[2]

Kaynakça

değiştir
  1. ^ a b c d Ahmet Şimşirgil
  2. ^ a b c Gerda Hagenau, p. 568
  3. ^ Caroline Finkel

Ek Okuma

değiştir
  • Gerda Hagenau (1918), Jan Sobieski: der Retter Wiens.[1]
  • Ahmet Şimşirgil (2014), Kayı 6: İmparatorluğun Zirvesi ve Dönüş.[2]
  • Caroline Finkel (2012), Osman's Dream.[3]