Kolye, değerli madenler, değerli taşlar veya sıradan malzemelerden yapılmış, boyna takılan takı. Kolyeler en basit haliyle, bir zincir veya sicim üzerine geçirilmiş taşlardan veya kolye uçlarından meydana gelirler. Pek çok değerli taş veya sikkeden yapılmış geniş kolyelere gerdanlık denir. Değerli malzemelerden yapılmış kolyeler mücevher kategorisine girerler. Genellikle törensel, dinsel, büyüsel veya cenaze amaçlı amaçlara hizmet ederler ve aynı zamanda, verilen zenginlik ve statünün sembolleri olarak da kullanılırlar. Kolyeler, insanlar tarafından takılan en eski süs eşyalarından biri olabilir.[1]

Markazit bir kolye

Kolye kavramı Türkçeye, aynı anlama gelen Fransızca collier sözcüğünden geçmiştir.[2]

Kolye genellikle şıklık ve statü simgesi olarak kullanılmış bir aksesuar olmakla beraber doğal taş kolyeler ile şifa arayan kişiler de bulunmaktadır. Örneğin kehribar kolyeler ile çocukların diş çıkarırken yaşadıkları acılı süreci hafifletme çabası yaygınlaşmıştır. Kehribarın ağrı kesici etkisi olduğu inanışından kaynaklı bu durum sebebiyle bazı hastalarda kehribar kolye kullanımı yaygındır. Yine farklı doğal taşların iyi enerji verdiği, bazı taşların nazardan koruduğuna inanışı, taşlardan yapılma kolyelerin kullanımında sıklıkla başvurulan sebepler arasında yer alabilmektedir. Kolyeler tipik olarak pandantifler, madalyonlar, muskalar, haçlar, elmas, inci, yakut, zümrüt, garnet ve safir gibi değerli ve yarı değerli malzemeleri içerir. Birçok farklı türde malzemeden yapılmışlardır ve birçok şey için kullanılırlar ve bazen giysi olarak sınıflandırılırlar.

Platin üzerinde sıra halinde dizilmiş olan değerli taş ve pırlantalardan oluşan kolyelere akarsu adı verilmektedir.

Kolye çeşitleri

değiştir

Ayrıca bakınız

değiştir

Kaynakça

değiştir
  1. ^ Davenport, Cyril (1902). "Journal of the Society for Arts, Vol. 50, no. 2595". The Journal of the Society of Arts. 50 (2595): 769-780. doi:10.2307/41335652. JSTOR 41335652. 
  2. ^ "kolye." 28 Mart 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Güncel Türkçe Sözlük. Türk Dil Kurumu. Erişim: 8 Aralık 2011.