Los Glaciares Ulusal Parkı

Arjantin'in Patagonya bölgesinde bulunan bir ulusal park.
(Los Glaciares Milli Parkı sayfasından yönlendirildi)

Los Glaciares Ulusal Parkı (İspanyolcaParque Nacional Los Glaciares) Arjantin'in Patagonya bölgesinde Santa Cruz eyaletinde bulunan ulusal parktır.[2] 726.927 hektar (7.27 km2) bir alanı kaplamaktadır.[1] Arjantin'in en büyük ikinci ulusal parkıdır.[3] 11 Mayıs 1937'de kurulan park,[1] Macellan subpolar ormanlarına ve Patagonya bozkırlarının biyoçeşitliğine sahiptir. 1981 yılında UNESCO tarafından Dünya Mirası Listesi'ne alınmıştır.[4]

Los Glaciares Ulusal Parkı
Parque Nacional Los Glaciares
Fitz Roy ve Cerro Torre
Alan türü Millî park
Devlet  Arjantin
Bölge Santa Cruz
İl El Calafate
Koordinatları 50°0′0″G 73°14′58″B / 50.00000°G 73.24944°B / -50.00000; -73.24944
Kapladığı alan 7,27 km2
Kuruluş tarihi 11 Mayıs 1937[1]
Yönetici Administración de Parques Nacionales
Dünya Mirası Evet
Konum Arjantin
KriterDoğal: vii, viii
Referans145
Tescil1981 (5. oturum)
BölgeLatin Amerika ve Karayipler

And dağlarındaki 47 büyük buzulun beslediği Atlas Okyanusu'na akan 13 buzulu barındıran parkın adı, dev buz kabı anlamına gelir. Antarktika ve Grönland dışında en büyük buz örtüsüdür. Dünyanın diğer bölgelerinde, buzullar ortalama olarak deniz seviyesinden en az 2500 m yükseklikte başlar, ama buz örtüsünün büyüklüğü yüzünden bu buzullar 1500 metrede başlar, 200 metre aşağı kaydıktan sonra Los Glaciares Ulusal Parkı'nın sınırına dayanır ve Şili topraklarındaki Torres del Paine Ulusal Parkı'na ulaşır.

Coğrafya

değiştir

Yüzde otuzu buzla kaplı olan Los Glaciares, her biri kısmen park alanı içinde kalan iki büyük göle açılan iki parçadan oluşur: Kuzeyde 1,100 km2 yüzölçümlü Viedma Gölü ve güneyde 1,466 km2 yüzölçümüyle Arjantin'in en büyüğü olan Argentino Gölü. Her iki göl de Puerto Santa Cruz'dan Atlas Okyanusu'na akan Santa Cruz Nehri'ni beslemektedir.

Kuzeyde Viedma Gölü'ne akan Viedma Buzulu ve birkaç küçük buzul ile Fitz Roy Dağı ve Cerro Torre'yi de içeren tırmanma ve trekking düşkünleri arasında çok popüler olan bir dizi dağ vardır.

Güney kısmında küçük olan bir dizi buzulun yanı sıra Argentino Gölü'ne akan Perito Moreno Buzulu, Upsala Buzulu ve Spegazzini Buzulu bulunmaktadır. Spegazzini ve Upsala buzullarına ulaşmanın tek yolu göldeki Onelli koyudur. Tipik gezi tekneleriyle buzullar arasında seyahat edilerek koya ulaşılır.

And dağları, Pasifik Okyanusu'ndan gelen nemi tutarlar, geriye kalan işe yaramaz buz gibi soğuk ile (Yıllık ortalama sıcaklık 7,5 °C) Arjantin tarafındaki kurak Patagonya bozkırını oluşturur. Bu alan nanduların, guanakoların, pumaların ve boz tilkilerin yaşam alanıdır. Sığır endüstrisinin işgalinden zarar görmekte ve yok olma tehlikesi altındadırlar. Patagonya boyunca görülen büyük ölçekli hayvancılık nedeniyle çokça otlatma yüzünden bazı türlerin sayısında dramatik bir düşüş olmuştur.[kaynak belirtilmeli] Bölgede yalnızca 100 tanesi kayıt altına alınan 1000'den fazla kuş türü bulunmaktadır (Akbaba, kartal ve diğerleri). Buz örtüsü ile Patagonya bozkırı arasında çoğunlukla Lenga ve Antarktika kayın ağaçlarından oluşan Macellan subpolar ormanları and geyiği ve torrent Ördeği'nin yaşadığı verimli bir alan oluşturmaktadır.

Los Glaciares dış turizm için önemli bir cazibe merkezi oluşturur. Turların başlangıç noktaları, Argentino gölü kıyısında ancak park dışında yer alan El Calafate kenti ile parkın kuzey kesiminde Fitz Roy dağı eteklerinde yer alan ve aynı zamanda park yönetim merkezinin de yer aldığı El Chaltén köyüdür.

Resim galerisi

değiştir

Ayrıca bakınız

değiştir

Dış bağlantılar

değiştir

  Wikimedia Commons'ta Los Glaciares Ulusal Parkı ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur.

  1. ^ a b c Decree No. 105433/1937, 11 de Mayo de 1937
  2. ^ Menutti, Adela; Menutti, María Mercedes (1980). Geografía Argentina y Universal (İspanyolca). Buenos Aires: Edil. 
  3. ^ Young, Ronald (2005). Encyclopedia of World Geography (İngilizce). I. New York: Golson Books. ss. 51-53. ISBN 978-0-8160-7229-3. 
  4. ^ "Los Glaciares National Park". UNESCO World Heritage Centre. 31 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2014.