Münacat

Münacat, gerçek sözcük anlamı ile "yakarma, dilekte bulunma" anlamı taşır. Edebiyat terimi olarak bir tür olarak değerlendirilir ve Allah'a yakarmak ve istekte bulunmak amacıyla yazılmış şiirlere denir.

Mesnevilerin giriş kısımlarında Tevhid'den sonra münacatlar yer alır. Divan Edebiyatında çoğunlukla her şair belirli bir sıra gözeterek münacaatları divanlarına eklemişlerdir.

Dış kaynaklar

• Pala, İskender (1999 27.bas. 2016), Ansiklopedik Divan Şiiri Sözlüğü, İstanbul:Kapı Yayınları, ISBN 9758950218, Sayfa:300
• Dilçin, Cem (1983) Örneklerle Türk Şiir Bilgisi, Ankara:Türk Dil Kurumu Yayınları ISBN 9789751604897
• İpekten, Haluk (1994, 14.bas.2011), Eski Türk Edebiyatı Nazım şekilleri ve Arûz, İstanbul:Dergah Yayınları, ISBN 9759953539
• Muallim Nâci, (haz. M. A. Yekta Saraç), (2004) Edebiyat Terimleri: Istılahât-ı Edebiyye, İstanbul:
• Tural, Sadık Kemal (ed.) (2001, 2003, 2004, 2005, 2006), Türk Dünyası Edebiyat Terimleri ve Kavramları Ansiklopedik Sözlüğü 5 Cilt, Atatürk Kültür Merkezi Yayınları, ISBN 3990000025722
• Kurnaz, Cemal (1992) Münâcât Antolojisi, Ankara:Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları:79 Sayfa: 1-15.
• Çalışkan, Adem “Bir Tür Olarak Münâcât ve İbrahim Şinâsî Efendi’nin ‘Münâcât’ının Tahlili / Munajat as a Genre and the Analysis of İbrahim Şinâsî Efendi’s ‘Munajat’ (Invocations)”, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi / The Journal of International Social Research, Cilt: 9, Sayi: 43, Nisan 2016, sayfa. 88-139.

Dış bağlantılar

• Macit, Muhsin, (2010) "Münâcât", Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. c.31 say. 563-565 Online: [1]