Neorealizm

Neorealizm veya yapısal gerçekçilik, 1979'da Kenneth Waltz'un Uluslararası Politika Teorisi kitabının yayınlanmasıyla ilişkilendirilebilen uluslararası ilişkiler teorisinde bir eğilimdir. Waltz sistematik bir yaklaşımı savunuyor: uluslararası yapı devlet davranışında bir kısıtlama görevi görüyor, böylece sadece sonuçları beklenen eylem aralığına giren devletler hayatta kalıyor. Bu sistem, firmaların piyasaya dayalı bir dizi ürün ve miktar için fiyat belirledikleri bir mikroekonomik modele benzerdir.

Amerikan siyaset bilimi çerçevesinde büyük ölçüde geliştirilen neorealizm, E.H. Carr, Hans Morgenthau 'nun politik gerçekçilik fikirlerini ve Reinhold Niebuhr 'un fikirlerini katı ve pozitif bir sosyolojiye dönüştürmeyi amaçlamaktadır.

Anahtar noktalar

Waltz kişisinde neorealizm, dünya politikasını açıklamak için "insan doğası" gibi sık özcü kavramların kullanılmasından kaçınır. Bunun yerine, yeni-gerçekçiliğin ideologları yapısal kısıtlamaların ayrıcalıklarının strateji ve motivasyon-devlet ajanları ile yattığı teorisini geliştirirler.

Waltz'a göre dünya, sürekli uluslararası bir anarşi durumunda bulunmaktadır (kaos değil, hiyerarşinin yokluğu olarak tanımlanır). Buna ek olarak, uluslararası kamuoyu anarşisi iç piyasadan farklıdır. Yerel alanda, ana aktörler “yüce yargıç”a dönebilir (ve dönmek zorunda kalırlar) - devlet veya hükümet, ancak uluslararası alanda böyle bir meşru iktidar kaynağı yoktur. Uluslararası politikanın anarşisi (yani merkezi bir motorun olmaması) devletleri ilk etapta güvenliklerini garanti edecek şekilde hareket etmeye zorlar, çünkü bu başka hedeflere ulaşmak için bir ön koşuldur. Kendi davranışlarını etkileyen birincil faktör olan bu itici güç, devletlerin göreceli güçlerini artırmanın bir yolu olarak yabancı müdahalecilik için saldırgan askeri yetenekler geliştirmeye başlamasını sağlar. Devletler, diğer devletlerin gelecekteki niyetlerinden emin olamadıklarından, aralarında güvensizlik ortaya çıkar. Hayatta kalmalarını tehdit eden göreceli güç kayıplarına dikkat etmelerini gerektirir. Belirsizliğe dayanan bu güven eksikliğine “güvenlik ikilemi” denir: büyük bir gücün güvenliğini artırmak kaçınılmaz olarak diğer güçlerin güvenliğini azaltır.

Waltz'a göre devletler ihtiyaçlar açısından benzerdir, ancak onlara ulaşma fırsatlarında değil. Devletlerin dünyadaki konumu, yeteneklerini ve potansiyellerini belirler. Fırsatların yapısal dağılımı (devletler arasındaki iş birliği gibi), diğer devletler tarafından elde edilen göreceli başarı korkusu ve ayrıca bu eyaletlere bağımlı olma olasılığı nedeniyle sınırlıdır. Her devletin dünya arenasında gücünü en üst düzeye çıkarma arzusu, uluslararası ilişkiler oluşturan bir güçler dengesine yol açar. Ayrıca tüm ulusların karşı karşıya kaldığı güvenlik ikilemini de doğurur. Devletlerin gücü dengelemenin iki yolu vardır: iç dengeleme ve dış dengeleme. İç dengeleme, devletlerin kendi yeteneklerini ve potansiyellerini geliştirmeleri, ekonomik büyümeyi ve/veya askeri harcamaları arttırmaları nedeniyle gerçekleşir. Dış dengeleme, devletlerin daha güçlü devletlerin veya sendikaların gücüne dayanmak için ittifaklar kurmasıyla gerçekleşir.

Neo-realistler, fırsatların dağılımındaki değişikliklere göre, uluslararası sistemdeki büyük güçlerin sayısına göre belirlenen üç olası sistemin olduğunu savunuyorlar. Tek kutuplu bir sistem sadece bir büyük güç içerir, iki kutuplu bir sistem iki büyük güç içerir ve çok kutuplu bir sistem ikiden fazla büyük güç içerir. Bazı neo-realistler, iki kutuplu bir sistemin çok kutuplu bir sistemden daha kararlı (devletlerin güç ve sistemik değişimler için mücadele etmeye daha az meyilli olduğu) sonucuna varırlar, çünkü dengeleme, ittifaklar oluşturmak için ek büyük güçler (süper güçler) olmadığı için yalnızca iç dengeleme yoluyla gerçekleşebilir [ 4]. Bipolar sistem dış dengelemeye değil, sadece iç dengelemeye sahip olduğundan, yanlış hesaplama olasılığı ve büyük güçler arasındaki savaş şansı azalmaktadır.

Neorealizmin yeniliği

Neorealizm, Waltz’un “klasik gerçekçiliğin eksikliklerine” yanıtıydı. Terimler bazen birbirinin yerine kullanılsa da, neorealizm ve gerçekçilik birçok temel farkı paylaşır. Neorealizm, uluslararası ilişkiler teorisi ile dünya politikası teorisinin aynı şey olmadığını iddia ediyor. Neorealizme göre, uluslararası ilişkiler tam olarak devletlerarası ilişkilerdir ve dünya politikası devlet dışı aktörlerin etkileşimidir.

Neorealizmin ana hükümleri:

Uluslararası ilişkiler, belirli yasalara uygun olarak faaliyet gösteren bütüncül bir sistem olarak görülmektedir. Uluslararası ilişkilerin doğasını ancak sistem analizi ortaya çıkarabilir.

Neorealizm, uluslararası davranışın açıklanmasının merkezini, yapısal özellikleri küçük ve orta devletlerin çabalarına bağlı olmayan, ancak büyük güçler arasındaki etkileşimin sonucu olan uluslararası sistem düzeyine taşır. Büyük güçler ve diğer devletler arasındaki ilişkiler, esas olarak büyük güçlerin iradesine bağlı oldukları için, benzersiz bir anarşist değildir. Ayrıca Waltz, uluslararası ilişkilerin yapısının üç temel ilkesini (“yapısal üçlü”) belirlemiştir. Birincisi, devletler öncelikle hayatta kalma güdüsü tarafından yönlendirilir. İkincisi, sadece aktörler uluslararası ilişkilerde katılımcı olmaya devam etmektedir, çünkü diğer aktörler güç ve iktidar mevcudiyetinde öncü güçleri yakalayıp üstlenememiştir. Üçüncüsü, durumlar heterojendir ve yetenekleri ve potansiyeli bakımından farklılık gösterir.

Neorealizm, ekonomik ilişkileri politik ilişkilerden bulmaya ve izole etmeye çalışır.

Neorealizm, metodolojik titizlik arzusuyla ayırt edilir.

Ana aktörler devletler ve sendikalarıdır. Ana hedefleri ulusal çıkarların korunması, devletin güvenliği ve uluslararası ilişkilerde statükonun korunmasıdır. Bu hedeflere ulaşmanın ana yolu güç ve ittifaklardır.

Uluslararası ilişkilerin itici gücü, uluslararası sistemin yapısal kısıtlamalarının sert ve kısıtlayıcı etkisinde yatmaktadır.

Neorealizm ve politik gerçekçiliğin benzerlikleri:

Hem realistler hem de neo-realistler, uluslararası ilişkilerin doğası binlerce yıldır değişmediğinden, gelecekte başka bir karakter kazanacaklarına inanmak için hiçbir neden olmadığına inanıyorlar.

Her iki teori de, liberal-idealist temellere dayanan uluslararası sistemi değiştirme çabalarının önceden başarısızlığa mahkûm olduğuna inanmaktadır.

Neorealizmin eleştirisi

Neo-realistler, savaş uluslararası sistemin anarşist yapısının bir sonucu olduğu için gelecekte de devam edeceği sonucuna vardı. Uluslararası sistem ilkelerinin sıralamasının, nükleer silahların ortaya çıkmasıyla birlikte Thukididis döneminden bu yana temelde değişmediğini savunuyorlar.

1979'daki görünümden Soğuk Savaş'ın sonuna kadar, neorealizm uluslararası ilişkilerin baskın teorisi olmuştur. Sovyetler Birliği'nin ani ve barışçıl çöküşünü açıklayamaması, Waltz'un bipolar sistemlerin çok kutuplu sistemlerden daha kararlı olması gerektiği iddiasını sorguladı. Waltz, istikrarın barış anlamına gelmeyen süre ile karıştırıldığını ve bipolar sistemin ikinci anlamda gerçekten daha kararlı olduğunu söyledi.

Neorealizmin (ve genel olarak klasik gerçekçiliğin) bir başka büyük eleştirisi, II. Dünya Savaşı'ndan bu yana büyük bir gücün uzun süreli barışını ve devletlerin artan işbirliğini açıklayamamadan bahsediyor. Kurumlar, normlar ve iç rejimlerin rollerine odaklanan alternatif açıklamalar, gerçekçi teorilerin mevcut çalışma ve teori üzerinde büyük bir etkisi olmaya devam etmesine rağmen, gerçekçi bir yaklaşıma alternatif sunmaya devam etmiştir.

Diğer eleştirmenler, neorealizmin öngördüğü gibi, devletlerin davranışları dengelemeye katılmadıklarını ve bunun yerine çoğunlukla seçimin kazanan tarafını veya uluslararası krizde daha güçlü tarafını tercih ettiklerini savunuyorlar. Waltz, teorisinin orta ve büyük güçlerin eylemlerini açıkladığını ve küçük savunmasız devletlerin gerçekten de seçimlerde kazanan taraf olduğunu ve sonuç olarak eylemlerinin önemli ölçüde uluslararası ilişkiler kursu oluşturmadığını söylüyor.

Ayrıca Bakınız

• Neo-neo tartışması

Konuyla ilgili yayınlar

1. Waltz K., 1979, s. 91.
2. Waltz K., 1979, s. 93.
3. Waltz K., 1979, s. 99.
4. Waltz K., 1979, s. 132-133.
5. Waltz K., 1979, s. 133.
6. Lebedeva M. M. Bölüm 2. Uluslararası çalışmalarda teorik okullar. Gerçekçilik ve neorealizm // Dünya Politikaları. - 2. baskı, Rev. ve ek .. - M.: Aspect-Press, 2007. - S. 28-35. - 365 s. - ISBN 978-5-7567-0428-0.
7. Tsygankov P. A. Bölüm 5. Uluslararası ilişkiler teorisinde modern okullar ve yönelimler. Neorealizm ve neoliberalizm tartışması. Neorealizm // Uluslararası İlişkiler Teorisi. - M.: Gardariki, 2003. - S. 126-132. - 590 s.
8. Tsygankov P. A. Bölüm 5. Uluslararası ilişkiler teorisinde modern okullar ve yönelimler. Neorealizm ve neoliberalizm tartışması. Neorealizm // Uluslararası İlişkiler Teorisi. - M: Gardariki, 2003. - S. 131. - 590 s.
9. Konyshev V.N. Amerikan neorealizmi savaşın doğası üzerine: politik teorinin evrimi. - St.Petersburg: Nauka, 2004. - 372 s.
10. Konyshev V.N. Egemenliğin doğası üzerine Amerikan neorealizmi // POLITEX. - 2010. - T. 6, No. 4.
11. Konyshev V.N. Dünya siyasetinin sorunları üzerine Amerikan neorealizmi // Amerikan Yıllığı 2006. - M: Nauka, 2008.
12. Konyshev V.N. Kenneth Walts'ın neorealizmi hakkında // Politika: Polit. issled. - 2004. - No. 2. - S. 146-155.
13. Konyshev V.N. Amerikan neorealizminin çeşitleri // Cosmopolis. - 2004. - No. 3 (9). - S. 154-167.
14. Konyshev V.N. Çağdaş Amerikan Siyasal Düşüncesi: Neorealizmin Tarih Yazımı. - St.Petersburg: St.Petersburg Devlet Üniversitesi Yayınevi, 2006. - S. 154.
15. Waltz K. Uluslararası Politika Teorisi. - Addison-Wesley, 1979. - ISBN 0-201-08349-3.