Vikipedi

Pontifical Oriental Institute

Papalık Şarkiyat Enstitüsü, Roma’da bulunan bir Katolik yüksek eğitim kurumudur. Doğu Hıristiyanlık dünyası için bir yüksek öğrenim kurumunun kurulması Papa XIII. Leo[1] dan beri Katolik Kilisesinin gündemindeydi ancak bu plan 1917 yılında Papa XV. Benedict (1914-1921) zamanında hayata geçirilebildi. Orientale, her ikisi de Roma’da bulunan Papalık Gregoryen Üniversitesi (kuruluş yılı 1551) ve Papalık Kutsal Kitap Enstitüsü (kuruluş yılı 1919) konsorsiyumunun bir kısmını oluşturmaktadır. Bu üç enstitü de Cizvitler tarafından yönetilmektedir. Orientale Papalık Makamına bağlı olsa da, yönetimi Cizvitler’e bağlıdır. Enstitünün rektörü, Doğu Kiliseleri Cemaati Başkanı ve rektör yardımcısı ise Cizvitler’in başmüdürüdür. Katolik Eğitim Topluluğu, Orientale’nin akademik programlarının onaylanmasından sorumludur.

Papalık Şarkiyat Enstitüsü
Pontificio Istituto Orientale
ACP6474
Papalık Şarkiyat Enstitüsü logosu
Harita
Kuruluş1917
Türpapaz üniversitesi
Eski isim(ler)iPapa 15. Benedikt
Eğitim dil(ler)iİtalyan ve İngilizce
RektörDavid Nazar, SJ
KonumRoma, İtalya
Web sitesi[1]

2018-2019 akademik yılı öğrenci popülasyonu: Doğu Eklesiyastik Bilimleri (SEO) Fakültesi’nde 351 öğrenci, Doğu Kilisesi Hukuku (DCO) Fakültesi’nde 71 öğrenci ve 242 misafir öğrenci olmak üzere toplam 422 öğrenci. Her yıl araştırma yapmak amacıyla yaklaşık 400 akademisyen de kütüphaneyi ziyaret etmektedir.

Misyon

değiştir

Papalık Şarkiyat Enstitüsü’nün asıl misyonu Doğu Kiliselerine hizmet etmek olan bir yüksek eğitim kurumudur. “Geleneklerinin bağrında saklı bir hazine gibi olan …. muazzam bir zenginliğe sahip” (GP II, Orientale Lumen 4) Doğu Kiliselerinin tanınırlığının ve çok az bilenen bu zenginliğin Latin Batı'da da bilinirliğinin artırılması hedeflenmektedir. Enstitünün misyonu teoloji, liturji, erken kilise yazarlarının yazıları, tarih, kilise hukuku, edebiyat ve diller, maneviyat, arkeoloji ve ekümenik ve jeopolitik önemle ilgili konularda Doğu Kiliselerinin gelenekleriyle ilgili araştırma yapmak, öğretim vermek ve yayın üretmektir.

Orientale'nin hedefi, lisans derecesine sahip öğrencilerin dini yönelimleri ne olursa olsun, Latin veya Doğu Katolik, Ortodoks ya da diğer, Doğu Kiliseleri, teoloji, maneviyat, liturji, disiplin, tarih ve kültür açısından doğudaki Hristiyanlık Âlemiyle ilgili bilgilerini derinleştirmektir. Öğrenci popülâsyonunu büyük çoğunlukla Orta Doğu, Doğu Avrupa, Afrika (Mısır, Etiyopya ve Eritre) ve Asya (Mezopotamya; Kerala, Hindistan) gibi doğu kiliselerinden gelen öğrenciler oluştursa da Avrupa ve Amerika kıtasından gelen ve Hristiyan Doğu ile ilgilenen öğrenciler de bulunmaktadır. Bugün yukarıda bahsedilen ülkelerden gelen göçmen ve mültecilerin sayısındaki büyük artışla birlikte diaspora topluluklarından gelen öğrenciler de vardır.

Tarih

değiştir

İlk yıllar

değiştir
 
Alberta Pisa tarafından Santa Maria Maggiore (1905)

Orientale'nin ilk geçici yeri Vatikan’a oldukça yakın olan Palazzo dei Convertendi’deki Piazza Scossacavalli idi ve burası daha sonra Via della Conciliazione adını aldı.[2]  Enstitü 1926 yılına kadar kısa bir süre için Via della Pilotta, 25, Roma adresinde bulunan Papalık Kutsal Kitap Enstitüsü’ne taşındı ve o yıldan sonra kalıcı adresi olan Piazza di Santa Maria Maggiore, 7’ye yerleşti.[3] Roma’da bulunan tüm kiliseler içerisinde Enstitü ile aynı meydanda bulunan St. Mary Major Bazilikası doğuyu en çok anımsatandır. Bu bazilikanın meşhur mozaikleri Efes’teki üçüncü ekümenik konseyini kutlamak için Papa III. Sixtus (432-440) döneminde yapılmıştır ve bu mozaiklerle İsa Mesih’in tek bir kişi olduğu, annesi Meryem’den dünyaya geldiği ve Meryem’in Tanrı’nın Annesi ya da Yunanların söylediği şekliyle Theotokos olduğu vurgulanmaktadır. Bazilika bünyesinde barındırdığı kutsal emanetlerle gurur duymaktadır ve liturjik olarak “ad Praesepe”, yani Beşik Kilisesi olarak da bilinmektedir. Ayrıca 860'lı yıllarında sonlarında Slavların önderleri Cyril ve Methodius liturji kitaplarını buraya emanet etmişlerdir, bu Papa'nın onayından sonra birinin Slav Kilisesinde liturjiyi kutlayabileceği anlamına gelmektedir. Orientale'nin karşı sokağında Santa Prassede Bazilikası bulunmaktadır. Bu bazilika, Papa St Pascal I'in bazilikanın inşası sırasında (817) Doğu'da devam eden yerleşmiş inançlara karşı çıkan tutuma karşı olmasını konu edinen Karolenj mozaikleriyle bilinmektedir. Yakındaki mermer bir levha da bize St Methodius'un erkek kardeşi olan St Cyril'in 869 yılında orada öldüğünü hatırlatmaktadır. Orientale'nin bulunduğu blokta ayrıca tüm Doğuluların özellikle çok sevdiği St. Anthony the Great (S. Antonio Abate) Kilisesi bulunmaktadır. Büyük St. Anthony Roma'da da oldukça tanınmış bir şahıstır, insanlar bu kilisede hayvanların kutsandığı zamanları hâlâ hatırlamaktadırlar. Russicum olarak bilinen Papalık Rus Kolejinin XI. Pius (1921-1939) tarafından 1929 yılında kurulmasından beri kilise, kolejde yaşayan Cizvitler tarafından idare edilmektedir.[4] Tüm bu nedenlerden dolayı Orientale, son derece ideal bir konumda bulunmaktadır. </br>

İlk 100 yıl

değiştir
 
Mgr Michel d'Herbigny, Piskopos ve Papalık Doğu Enstitüsü Rektörü (Roma)

Orientale, ismi 1967 yılında Doğu Kiliseleri Cemaati olacak olan Doğu Kilisesi Cemaati'nin ikiz enstitüsü olarak kurulmuştur. Papalık Makamının bu önemli kısmıyla bağlantısı olmadan Orientale'nin amacını, misyonunu ve 1917 yılında 1. Dünya Savaşı katliamının tam ortasında nasıl kurulabildiğini anlamak mümkün olamaz. Orientale'nin kuruluşu uzun zamandır süregelen bir sorunun cevabını oluşturuyor. La question d'Orient olarak bilinen bu sorun, ilk olarak 1774 yılında Osmanlıların Ruslar karşısında aldığı ağır mağlubiyet sonucunda ortaya çıktı (Küçük Kaynarca Anlaşması'na bakın) ve Napolyon'un Mısır'a ayak bastığı 1798 tarihinden sonra daha çok önem kazandı: Osmanlı İmparatorluğu yıkıldıktan sonra Osmanlı topraklarında yaşayan milyonlarca Hristiyan'a ne olacak? Bu sorun 1893'te Doğu Katolik Piskoposların kendi topluluklarının sorunlarını Papa'nın elçisi Kardinal Benoît Langenieux'ye ilettikleri Yeruşalim Ökharistik Kongresi'nde doruk noktasına erişti, Kardinal de bu durumu Papa'ya iletti. XIII. Leo, bir sonraki yıl (1894) Doğu Katolik Piskoposlarını toplantıya davet etti, bu toplantıdan sonra Doğu Katolik Kiliselerinin Magna Carta'sı olarak bilinen Orientalium dignitas[5] apostolik metni ortaya çıktı.

Şubat 1917'deki devrimden sonra Rus İmparatorluğu'nun düşmesi ve Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkıma giden gidişatını göz önünde bulunduran Papa harekete geçmeye karar verdi.[6] Doğu Cemaatiyle ilgili bir motu proprio olan Providentis Dei[7] (1.05.1917) ile Papa Doğu Cemaatini oluşturdu ve bir diğer motu proprio olan Orientis catholici (15.10.1917)[8] ile de Orientale[9]'yi kurdu. Papa bu yeni Cemaatin idaresini kendisi aldı, bu cemaatin daha önceki idarecisi bir kardinal olmasına rağmen sadece bir Sekreterdi (Bkz. 1917 yılındaki Pio-Benedectine[10] Codex Iuris canonici[11] metninin 257. kanununda bu durum özel olarak belirtilmektedir). Kuruluşundan sadece üç yıl sonra XV. Benedict tarafından Papalık kanunuyla Orientale'ye Quod nobis in condendo, yani diploma verme yetkisi verildi.[12] Enstitünün kuruluşundan itibaren Papa zengin bir Doğu kütüphanesinin[13] oluşturulmasının gerekliliği ve sonrasında Doğu halklarıyla ilgili çalışma ve araştırmaların önemi üzerinde durdu.

 
Papa 16. Benedikt

Başlangıçta profesörler farklı tarikatlar arasından seçiliyordu, hatta laik kişiler arasından bile seçilenler oluyordu. Bunlar arasında Orientale'nin faaliyete geçtiği ilk yıl (1918-1919) eş rektörlük[14] yapan Beyaz Baba Antoine Delpuch (1868-1936),[15] Ildefonso Schuster dahil iki Benedikt rahibi, sadece ilk yıl Orientale'de profesörlük yapan ve Doğu teoloji tarihiyle ilgili muazzam bir sentez kaleme alan Martin Jugie (1878-1954) dahil üç Assumptionist bir Dominiken, bir Mıkhitar, ünlü arkeolog Guillaume de Jerphanion (1877-1948) dahil dört Cizvit, iki Rus, bir Yunan, bir Etiyopyalı ve önde gelen filolog ve tarihçi Michelangelo Guidi de aralarında olmak üzere üç laik kişi vardı.

XI. Pius, Papa olduktan kısa süre sonra Enstitünün hem yönetiminden hem de ileride yönetimi devralacak kişilerin hazırlanmasından bir mezhebin sorumlu olmasının daha iyi olacağını düşündü. Papa seçimini Cizvitlerden yana yaptı ve Fr. General Vladimir Ledochowski’ye (14.09.1922) gönderdiği talimatla Orientale'nin tarikatını belirledi.[16] Bu süreç o sırada ilk tam rektör olan Başrahip Alfredo Ildefonso Schuster'ın (OSB) tavsiyesiyle gerçekleşti. Şimdi ilk Cizvit rektör (1922-1931) olan Michel d'Herbigny'nin (1880-1957) dönemiydi. Oldukça yetenekli bir adam olan Michel d'Herbigny, yeni oluşmaya başlayan bu enstitüyü kendi yayınları ve Piazza di Santa Maria Maggiore'deki yeni yeriyle canlandırmayı başardı. Rusya'da gerçekleştirdiği çok hassas misyonuyla ilgili karışıklıklar erken emekliliğine neden oldu. D’Herbigny’den sonra kilise hukuku avukatı olan Alman Emil Hermann (1932-1951) rektör oldu ve onun sağduyusu sayesinde Enstitü savaş yıllarını atlatabildi. Enstitünün diğer rektörleri ise şunlardır: Erken kilise yazarlarının yazılarıyla ilgili önde gelen uzmanlardan olan Basklı Ignacio Ortiz de Urbina (1951-1957), Süryanice alanında uzman olan ve Vatikan Kütüphanesi Müdürlüğü yapan Alphonse Raes (1957-1962), Floransa Konseyi (1438-1445) ve konseyin kararları alanında büyük bir uzman olan Joseph Gill (1962-1963), 1965 yılında Cizvit Rektör unvanını alan Joseph Gill (tekrar, 1964-1967), daha sonra Doğu kilise kanununun revizyonu için oluşturulan Papalık Komisyonu’nda sekreterlik yapan Ivan Žužek (1967-1972), önde gelen ekümenistlerden Georges Dejaifve (1972-1976), Meudon School of Russian'ın eski rektörü Eduard Huber (1976-1981), rektör olduktan kısa bir süre sonra Society of Jesus'ın başmüdürü seçilen ve neredeyse çeyrek yüzyıl (1983-2008) bu görevde kalan Peter-Hans Kolvenbach (1981-1983), kısa süre sonra Gregoryen Üniversitesi rektörü olan Gilles Pelland (1984-1986), Tokyo Sophia Üniversitesi rektörü olarak kazandığı tecrübeler ve Rus felsefesi alanındaki uzmanlığı oldukça işine yarayan Gino Piovesana (1986-1990), Kilise hukuku avukatı, dekan ve rektör olan Clarence Gallagher (1990-1995), farklı zamanlarda iki defa seçilen tek rektör olan Gilles Pelland (1995-1998), baskı altında soğukkanlı kalabilmesi ve kendine güveni sayesinde dokuz yıl rektörlük yapan Hèctor Vall Vilardell (1998-2007), rektör olduktan iki yıl sonra Cemaat Sekreteri olan Cyril Vasil' (2007-2009), bir yıl eş-rektörlük yaptıktan sonra yedi yıl baş rektör olan Sunny Kokkaravalayil (2009-2010), rektörlük görevinden sonra New York Gregoryen Derneği'nin Kıdemli Müdür Yardımcısı olan James McCann (2010-2015) ve David Nazar (2015-). David Nazar'ın döneminde Orientale, hem yeniden yapılandırıldı ve Enstitünün bir topluluk olarak Russicum[17] olarak bilinen Papalık Rus Kolejine katılmasını sağlamıştır.

Enstitü yüz yıllık tarihi (1917-2017) birkaç bölüme ayrılabilir; ilki enstitünün kurulmasından sonraki kendini oluşturma ve tanınırlık kazanmakla geçirdiği 11 yıllık dönem, bu dönem XI. Pius’un piskoposlara Orientale hakkında gönderdiği Rerum orientalium (1928)[18] ile devam etmiştir. Daha sonra bizi II. Vatikan’ın  (1928-1958) arifesine getiren otuz yıllık dönem başlamıştır. Bu dönemde daha önce ekilen tohumlar bereketli bir şekilde ürün vermiş be gelecek için sağlam temeller atılmıştır. Ancak 1989'daki konseye kadar süren otuz yıllık dönemde II. Vatikan'ın getirdiği taze nefes ile Doğu Hristiyanlığı ve Orientale'ye duyulan ilgi artmıştır. 1989'da Doğu Avrupa'nın açılmasıyla Orientale için o zamana kadar yasak olan Doğu ile ilgili yeni bir dönem başladı ve artık bu ülkelerden gelen birçok yeni öğrenci de Orientale'de eğitim almaya başlayabildi.[19]

 
Papa Francis 2017'de Orientale'ı ziyaret etti. Kardinal Leonardo Sandri sağında. Çok Saygılı Arturo Sosa, SJ, İsa Cemiyeti (Cizvitler) Genel Müdürü solunda.

21. Yüzyıl

değiştir

Akademik araştırmalardaki modern pedagojik standartlarla uyumlu olarak, kütüphanenin klima sistemi düzenlenmiş, en yüksek kalitede LED ışıklandırma yapılmış, akustik sistemi modernleştirilmiş ve gittikçe daha çok kaynak dijital ortama aktarılmıştır. Orientale'nin (1917-2017) yüzüncü yıldönümünde Papa Francis 12 Ekim 2017 tarihinde Enstitüyü ziyaret etmiştir. Papa'nın cömert bağışı sayesinde Orientale'de yenilenmeye gidilmiş ve profesörler için modern ofisler, öğrenciler için yemek odası ve fakülte üyeleri ve öğrenciler için dinlenme odaları yapılmıştır. Orientale'de internet hizmeti 1 gigabayta artırılmıştır ve G Suite ile Google for Education kullanılmaktadır. Bu sayede konferans salonunda konferanslar online olarak yayınlanabilirken Google Hangout sayesinde dersler ve konferanslar online olarak yapılabilmektedir. Sınıf ışıklandırması ve akustiği modern dijital ve pedagojik standartlara göre düzenlenmiştir.

Kütüphane

değiştir
 
Kütüphanede çalışan öğrenciler

Enstitünün Papalık Kütüphanesi, hiç kuşkusuz Orientale'nin en büyük hazinesidir. Bu kütüphane, Doğu Hristiyanlığı alanında dünyadaki en donanımlı kütüphanelerden biridir. Bazı kitaplar Sovyetler Birliği'nin ilk yıllarından Orientale Kütüphanesine ulaştırılmıştır, bu kitapların arasında tüm Pravda koleksiyonu da bulunmaktadır. Kütüphane alanı 1987'deki Orientale ziyaretinden sonra John Paul II tarafından önemli ölçüde genişletilmiştir. Kütüphanede bulunan ve 2017'deki yüzüncü yıldönümü kutlamaları sırasında yenilenen konferans salonu, yani “aula magna” uluslararası öneme sahip problemli ve hassas konuların görüşülmesi için güvenli bir alan sağlar. Suriye, otonomi, soykırım ve pasif direniş gibi konular imamlar, diplomatlar, piskoposlar, kardinaller ve konuyla yakından ilgili “sahadaki insanların” katılımıyla ele alınmaktadır.

Akademisyenler

değiştir

Fakülteler ve diller

değiştir
 
Papalık Oriental Institute ile meydanı paylaşan Saint Mary Major Papalık Bazilikası

Bir Enstitü olarak Orientale'nin sadece iki fakültesi bulunmaktadır, biri eklesiyastik bilimler diğeri de Doğu Kilisesi hukuku çalışmaları için oluşturulmuş fakültelerdir. Başlangıçta sadece bir fakülte vardı ve XV. Benedict’in kuruluş metninde (1917) belirtilen program uygulanıyordu. Bu programda teoloji, maneviyat, liturji ve kilise hukukunun yanı sıra arkeoloji ve toplumsal yapılar açısında dengeli bir program için gerekli olan sanat, kültür ver tarih gibi yan bilimlere yer verilmişti. Bu ders programında dil öğrenimi önemli bir rol oynuyordu ve temel öğretim dili olarak İtalyancanın yanı sıra antik Yunanca, Süryanice, Rusça ve Kilise Slavcası da her zaman büyük önem taşıyordu. Ders programında bulunan Ermenice, Kıptice, Etiyopyaca ve Gürcücenin yanı sıra son yıllarda modern Yunanca ve Romence de bu listeye eklendi. Modern Yunanca dört seviyeden oluşmaktadır ve bu seviyeleri tamamlayan biri Yunan hükûmetinden diploma alabilir. Kilise hukuku çalışmaları içinse Latince gerekmektedir ve Enstitüde Latince öğretilmektedir. İyi düzenlenmiş bir İtalyanca öğrenme programı hazırlık yılının temelini oluşturmaktadır.

Doğu Eklesiyastik Bilimleri Fakültesinden ayrılan Kilise Hukuku Fakültesi gözden geçirilmiş Doğu Kilisesi hukuku ve ilgili kodeks ışığında 1971 yılında kurulmuştur. Bu komisyonun sekreteri Fr. Ivan Žužek’ti (1924-2004). Orientale, kilise hukuku alanındaki profesörleri ile birlikte Doğudaki Katolik ve Ortodoks Kiliseleri tarafından dünya çağında kullanılan bu kanunun detaylandırılmasıyla ilgili gerekli çalışmaların yürütüldüğü ana merkez olma özelliğini taşımaktadır. </br>

Yayınlar

değiştir
 
Başpiskopos Rowan Williams 2016 Donahue Başkanı konferansı için Orientale'de

Lisans eğitiminden doktora derecesi için verilen eğitimin yanı sıra Orientale yayımladığı yayınlarla da kendine bir isim edinmiştir. 1923'te Orientalia christiana’nın ilk sayısı yayımlandı.[20] Yüzüncü sayıdan sonra 1934'te yayınlar ikiye ayrıldı; Orientalia Christiana Analecta özellikle monograflar için ayrıldı, Orientalia Chrisitana Periodica’da ise makaleler ve kitap eleştirileri ve incelemeleri yayınlandı. Bu yayınlar alanında uzman olan kişiler tarafından kaleme alınmakta ve kütüphanelerde yer almaktaydı. Doğu Kiliselerinin Kilise Hukuku Kanunlarının (CCEO) 1990'da resmi olarak ilan edilmesinden sonra, kilise hukukuyla ilgili monograflardan oluşan yeni bir serinin hazırlanmasına karar verildi. 1992'de Kanonika isimli yayın yayımlanmaya başlandı, bu yayının ilk sayısı 1992'de piyasaya çıktı.[21] 1939 yılında Alphonse Raes ile başlayan eleştirel basım Anaphorae Orientales, Doğu Hristiyanlığının unutulmuş hazinelerini gün yüzüne çıkardı ve bu yayın Orientale'nin tanınmış liturjisti Profesör Robert Taft, SJ tarafından halen yayımlanmaya devam ediyor. William Macomber, Mari ve Addai'nin Anaforasının bilinen en eski metnini yayımladığında, bu metnin 2001 yılında belirgin kutsama sözleri olmaksızın anaforanın ortodoksluğu ve geçerliliğine karar verdiğinde İman Cemaati için ne kadar faydalı olabileceğini tahmin bile edemezdi.[22]

Göze çarpan başarılar

değiştir
 
Suriye'deki krizlerle ilgili Sempozyum, Orientale'de ev sahipliği yaptı, 2017

(a) Doğu Kiliselerinin Kilise Hukuku Kanunları (CCEO), Orientale tarafından kapsamlı şekilde düzenlendi. Bu Doğulular için ileriye yönelik büyük bir adım anlamına gelmektedir, çünkü bu sayede ilk defa kendi kanunları oldu. Bu durum Doğudaki sui juris Kiliselerinin her birine kendi kanunlarını daha da ilerletme fırsatı veriyor. (b) Orientale'nin bir diğer katkısı ise Doğu Eklesiyastik Bilimleri (SEO) Fakültesi profesörlerinin hazırladığı Floransa Konseyi (1438-1445)[23] belgelerinin eleştirel basımıdır. Bu metin, XII. Pius'un 1947'de Ermeni Katolik Latinleştirme Dinsel Törenlerinin[24] sadeleştirilmesine karar vermesine yol açtı. Diğer akademik çalışmaların içerisinde bugüne kadar en göze çarpanları 6 ciltlik St. John Chrysostom’ın Liturjisi, Doğu Hristiyanlığı Ansiklopedik Sözlüğü, 9.-13. yüzyıl Suriye elyazmalarının ek açıklamalı tercümeleri, Ermeni Meselesi (1894-1925) hakkında Vatikan'ın arşiv belgelerinden oluşan yedi ciltlik baskı, Kalde-Asur Sorunu (1908-1938) ile ilgili benzer bir baskı, 150 Etiyopya elyazmasının ek açıklamalı kataloğu, Küçük Asya'daki ilk kiliselerin mozaikleri, freskleri ve mimari yapılarıyla ilgili arkeolojik çalışmalar ve benzeri.

Önde gelen profesörler

değiştir

Arkeolojik çalışmaları ve Kapadokya'da kayalara oyulmuş kiliselerle ilgili çalışmalarıyla tanınan Guillaume Jerphanion,[25] SJ; Orientale'de erken kilise yazarlarının yazılarıyla ilgili eğitim verdikten sonra muazzam Dictionnaire de Spiritualité’nin kurucularından biri olan Marcel Viller, SJ. Kendisi de Rus dini teolojisinin önde gelen yorumcularından biri olan selefi Kardinal Tomáš Špidlí’e göre, Irenée Hausherr[26] Doğu maneviyatının temellerini atmıştır ve kitapları sanki dün yazılmış gibi satmaktadır. R.F. Taft, SJ ve G. Winkler tarafından Orientale “Mateos Karşılaştırmalı Liturjioloji Okulunu”[27] kurduğu düşünülen ve Anton Baumstark'ın (1872-1948) ardılı olan Juan Mateos, SJ'nin çalışmaları da ilgi çekmektedir. Georg Hofmann, SJ ise Alman Kilise tarihçisiydi ve Floransa kararlarının düzenlenmesinde büyük payı olmuştur. Miguel Arranz, SJ (1930-2008) ve yukarıda değinilen Robert J. Taft, SJ (1932-2018) gibi önde gelen liturjistlerden oluşan bir neslin Orientale'de olması enstitü için bir nimet olmuştur. Samir Khalil Samir, SJ ise Arap-Hristiyan Edebiyatının önemini tanıtmıştır. Gustav Wetter, SJ ise Marksizm alanında dünya çapında bir otorite olarak görülmektedir. Placid J. Podipara, C.M.I ise St Thomas Hristiyanları alanında dünya çapında bir uzmandı.

Önde gelen mezunlar

değiştir

Patrik Bartholomaios Archondonis, İstanbul'un şu anki patriği, 1963 ila 1968 yılları arasında eğitim görmüş ve Prof. Ivan Žužek’in gözetiminde On the Codification of the Sacred Canons and of the Canonical Precepts[28] başlıklı tezini yazmıştır.

 
Başkan Barack Obama, Orientale mezunu olan Yunan Ortodoks Ekümenik Patrik Bartholomew I ile bir araya geldi.
 
Orientale'ın ünlü yazarlarından Profesör Robert Taft, SJ.

Kardinallerin listesi ise şöyledir.:

Ünlü öğrencilerin listesi Bulgaristan'daki Nikopolis'in piskoposu olan ve inancı uğruna şehit olmuş Kutsal Eugène Bossilkoff ile başlar. Nisan 2013'te iki mezun Ortodoks piskopos Halep'te (Suriye) kaçırıldı, bunlar Yunan Ortodoks Piskoposu Paul Yazigi ve Suriye Ortodoks Piskoposu Mor Gregorius Yohanna Ibrahim'di. Kaçırılan eski öğrenci ve kilise hukukçularının yanı sıra Michel Kajal da kaçırıldı, nerede oldukları bilinmemektedir. Diğer önde gelen mezunlar: Arkeolog Engelbert Kirschbaum, SJ, Süryanice uzmanı ve J. R. R. Tolkien'in yakın arkadaşı Robert Murray, SJ, İslam uzmanı Alessandro Bausani, liturjist Hans-Joachim Schultz, Chevetogne ve René Vouillaume'ın kurucusu ve Petits Frères de Jésus'un yetkilisi Lambert Beauduin, OSB. Ümit vadeden bir teoloji uzmanı olan ve II. Dünya Savaşı sırasında Naziler tarafından vurularak öldürülen Yves de Montcheiul, SJ (1900-1942) de enstitüde eğitim almıştır.

Yayınlar

değiştir
  • Orientalia Christiana Analecta, Doğu Hristiyanlığı konusunda uzmanların kitap uzunluğunu yayınladı.
  • Orientalia Christiana Periodica makaleleri ve kitap yorumları içermektedir.
  • Kanonika, kanon hukuku ile ilgili konuları kapsar.
  • Anaphorae Orientales, Hristiyan Doğu'nun Ökharist dualarını yazdırır.
  • Edizioni Orientalia Christiana da tek eserler yayınlıyor.[30]

Ek Ortaklar ve Mezunlar

değiştir

Kaynakça

değiştir
  1. ^ Cl. Soetens, Congrès eucharistique de Jérusalem (1893), Louvain 1977, 725, the idea being at first to found it in Constantinople and to choose the White Fathers to run it as well as to renew the Greek College.
  2. ^ Roberta Maria Dal Mas, “Il Palazzo dei Convertendi e la casa di Raffaello”, Claudio Parisi Presicce e Laura Petacco (ed.s), La Spina: dall’Agro vaticano a via della Conciliazione, Roma 2016, 129-129, here 129.
  3. ^ V. Poggi, “Il Pontificio Istituto Orientale”, Per la storia del Pontificio Istituto Orientale, Roma 2000, 15-30, 23.
  4. ^ C. Simon, Pro Russia: The Russicum and Catholic Work for Russia, Rome 2009, 404-432.
  5. ^ Orientalium dignitas Ecclesiarum: document in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 334-339.
  6. ^ The documents which report the consultations which had been going on for years before such a decision could be taken have been edited in a typewritten form not destined for the general public by Cardinal N. Marini as Opinamenta et vota quoad pontificiam in Urbe pro ecclesiarum orientalium dissidentium Concordia institutionem, Rome 1917.
  7. ^ Dei providentis arcano: documento in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 344-346.
  8. ^ Orientis Catholici: documento di Benedetto XV in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 372.
  9. ^ Bkz. C. Korolevskij, La foundation de l’Institut Pontifical Oriental, in E.G. Farrugia (ed.), The Pontifical Oriental Institute: the First Seventy-five Years 1917-1992, Rome 1993, 65-106, introduction by A. Raes. G.M. Croce has edited five highly informative volumes of Cyrille Korolevskij (1878- 1959), Kniga bytija moego (Le livre de ma vie): Mémoires autobiographiques, 1-5, Vatican City 2007.
  10. ^ “Pio-Benedictine” terimi, 1917 tarihli Codex iuris canonici’nin, dönemlerinde yürürlükte olduğu iki Papa’ya aittir. Papa X. Pius zamanında yürürlüğe konulmuş, XV. Benedict döneminde yürürlükten kalkmıştır.
  11. ^ N. Loda, “Codex Iuris Canonici 1917”, EDCE, 465-466.
  12. ^ Quod nobis in condendo, in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 373-374.
  13. ^ Orientis catholici, no. VII. In V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 373.
  14. ^ V. Poggi, “Il Pontificio Istituto Orientale”, Per la storia del Pontificio istituto Orientale, Roma 2000, 15-30, 18. Poggi calls Delpuch “preside delegato” or “pro-preside”, with the comment that Cardinal Marini was ultimately responsible before the pope for the Orientale, manifested by the fact that the recruitment of the first professors was done by the cardinal.
  15. ^ V. Poggi, Per la storia del Pontificio istituto Orientale, Roma 2000, 147-153.
  16. ^ Breve di Pio XI al p. Ledochowski, Preposito Generale della Compagnia di Gesù V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 374-375.
  17. ^ V. Poggi, “Pontifical Oriental Institute”, in E.G. Farrugia, Encyclopedic Dictionary of the Christian East, 1503-1506.
  18. ^ Pius XI, Rerum Orientalium, in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 376-383.
  19. ^ E.G. Farrugia, “Benedetto XV e la fondazione del Pontificio istituto Orientale (1917): lungimiranza, intuizione, riflessioni a posteriori”, Benedetto XV: Papa Giacomo della Chiesa nel mondo dell’“inutile strage”, a cura di G. Cavagnini e G. Grossi, II, Bologna 2017, 1098-1199, here 1103.
  20. ^ V. Poggi, “Pontifical Oriental Institute (Orientale): Publications”, 1506-1509, in EDEC (Encyclopedic Dictionary of the Christian East).
  21. ^ G. Nedungatt, “Kanonika”, EDEC, 1509-1510.
  22. ^ E.G. Farrugia, “Anaphores Orientales”, EDEC, 1510-1512.
  23. ^ G. Hofmann et al. (editors), Concilium Florentinum: Documenta et Scriptores, 1-11, Rome 1940-1976.
  24. ^ E.G. Farrugia, “Is there method to ecumenism? Two examples to make a point”, in Christianity East and West: Jesuit Reflections, Boston 2016, 47-72, here 50-51.
  25. ^ G. de Jerphanion, Une nouvelle province de l’art byzantin: les églises rupestres de Cappadoce, 1-5, Paris 1925-1942
  26. ^ R. Čemus (a cura di), “Le tracce della Provvidenza”; intervista a Padre Špidlik”, in AAVV, “A due polmoni.” Dalla memoria spirituale d’Europa, Roma 1999, 26.
  27. ^ E.G. Farrugia, “Mateos, Juan”, EDCE, 1234-1236.
  28. ^ Daha sonra Rumca olarak Analecta Vlatadon’da yayınlandı, Selanik 1970.
  29. ^ R. Taft. J. Dugan, Il 75° Anniversario del Pontificio Istituto Orientale, Roma 1994, 303-318.
  30. ^ ""7 Facts About the Pontifical Oriental Institute", Gregorian University Foundation, January 7, 2002". 17 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2020. 

Dış bağlantılar

değiştir
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Pontifical_Oriental_Institute&oldid=33951826" sayfasından alınmıştır