Reimer-Tiemann reaksiyonu

Reimer–Tiemann reaksiyonu, fenollerin orto-formilasyonu için kullanılan kimyasal bir reaksiyondur.^[1]^[2]^[3] Bu reaksiyon ilk olarak Karl Reimer ve Ferdinand Tiemann tarafından rapor edildi.

Mekanizma

Reimer-Tiemann reaksiyonunun mekanizması

Kloroform (1), güçlü bir bazla (normalde hidroksit) protonu alınarak kloroform karbanyonunu (2) oluşturulur ve bu, diklorokarben (3) vermek üzere hızlı bir şekilde alfa eliminasyonunu sağlar; bu ana reaktif türdür. Hidroksit ayrıca negatif yüklü bir fenoksit (5) verecek şekilde fenolün (4) protonunu alacaktır. Negatif yük aromatik halkada yer değiştirerek onu çok daha nükleofilik hâle getirir. Diklorokarbene nükleofilik saldırı, bir ara diklorometil ikâmeli fenol (7) verir. Bazik hidrolizden sonra istenilen ürün (9) oluşur.^[4]

Tepkime koşulları

Hidroksitler kloroformda kolaylıkla çözünmediğinden reaksiyon genellikle iki fazlı bir solvent sisteminde gerçekleştirilir. En basit anlamıyla bu, sulu bir hidroksit çözeltisi ve kloroform içeren bir organik fazdan oluşur. Bu nedenle iki reaktif ayrılır ve reaksiyonun gerçekleşmesi için bir araya getirilmesi gerekir. Bu, hızlı karıştırma, faz transfer katalizörleri veya solvent olarak 1,4-dioksan gibi bir emülsifikatör ile başarılabilir.

Çeşitleri

Kloroform yerine karbon tetraklorür kullanıldığında aldehit yerine karboksilik asit ürünü elde edilir.^[5] Örneğin fenolle yapılan bu reaksiyon varyantı salisilik asit üretecektir.

Kaynakça

^ Wynberg and Meijer, Egbert, Hans; Meijer, Egbert W. (2005). The Reimer–Tiemann Reaction. s. 14. doi:10.1002/0471264180.or028.01. ISBN 9780471264187.
^ Dauben, William G. (1982). "The Reimer-Tiemann Reaction". Organic Reactions, Volume 28. Hoboken, NJ: Wiley-Interscience. ss. 1-36. doi:10.1002/0471264180.or028.01. ISBN 978-0471861416.
^ Wynberg, Hans (1 Ocak 1991), Trost, Barry M.; Fleming, Ian (Ed.), "3.4 - The Reimer–Tiemann Reaction", Comprehensive Organic Synthesis (İngilizce), Oxford: Pergamon, ss. 769-775, doi:10.1016/b978-0-08-052349-1.00048-2, ISBN 978-0-08-052349-1, 22 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 28 Şubat 2022
^ Hine, Jack; Van Der Veen, James M. (December 1959). "The Mechanism of the Reimer-Tiemann Reaction". Journal of the American Chemical Society. 81 (24). ss. 6446-6449. doi:10.1021/ja01533a028.
^ Gaonkar, A.V.; Kirtany, J.K. (2010). "ChemInform Abstract: Reimer-Tiemann Reaction Using Carbon Tetrachloride". ChemInform. 22 (41). s. 1991. doi:10.1002/chin.199141092.

[2005Review-1] Wynberg and Meijer, Egbert, Hans; Meijer, Egbert W. (2005). The Reimer–Tiemann Reaction. s. 14. doi:10.1002/0471264180.or028.01. ISBN 9780471264187.

[2] Dauben, William G. (1982). "The Reimer-Tiemann Reaction". Organic Reactions, Volume 28. Hoboken, NJ: Wiley-Interscience. ss. 1-36. doi:10.1002/0471264180.or028.01. ISBN 978-0471861416.

[3] Wynberg, Hans (1 Ocak 1991), Trost, Barry M.; Fleming, Ian (Ed.), "3.4 - The Reimer–Tiemann Reaction", Comprehensive Organic Synthesis (İngilizce), Oxford: Pergamon, ss. 769-775, doi:10.1016/b978-0-08-052349-1.00048-2, ISBN 978-0-08-052349-1, 22 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 28 Şubat 2022

[4] Hine, Jack; Van Der Veen, James M. (December 1959). "The Mechanism of the Reimer-Tiemann Reaction". Journal of the American Chemical Society. 81 (24). ss. 6446-6449. doi:10.1021/ja01533a028.

[5] Gaonkar, A.V.; Kirtany, J.K. (2010). "ChemInform Abstract: Reimer-Tiemann Reaction Using Carbon Tetrachloride". ChemInform. 22 (41). s. 1991. doi:10.1002/chin.199141092.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]