Teorik astronomi

Teorik astronomi, fizik ve kimya prensiplerine dayalı analitik ve hesaplamalı modellerin kullanılmasıyla astronomik cisimleri ve astronomik olayları açıklamak ve tanımlamak için yapılan bir çalışmadır. Astronomi teorisyenleri, teorik modeller oluşturmaya ve bu modellerin sonuçlarından gözlemsel sonuçları tahmin etmeye çalışırlar. Bir model tarafından öngörülen bir fenomenin gözlemlenmesi, astronomların olayları en iyi şekilde tanımlayabilen birkaç alternatif veya çelişen model arasından seçim yapmalarını sağlar.

Güneş Sistemi ile ilgili en başarılı teorik modellerden biri olan Oort bulutu

Batlamyus'un Almagest'i, hesaplama için pratik bir el kitabıyla birleştirilmiş teorik astronomi üzerine parlak bir çalışma olmasına rağmen, yermezkezci modelle uyuşmayan gözlemleri uyumlu hale getirmek için bazı ödünler içerir. Modern teorik astronominin genellikle Johannes Kepler'in (1571-1630) çalışmalarıyla, özellikle de Kepler yasalarıyla başladığı kabul edilir. Güneş Sistemi'nin tanımlayıcı ve teorik yönlerinin tarihi çoğunlukla on altıncı yüzyılın sonlarından, on dokuzuncu yüzyılın sonuna kadar uzanır.

Teorik astronomi; gözlemsel astronomi, astrometri, astrokimya ve astrofizik çalışmaları üzerine inşa edilmiştir. Astronomi, yıldız ve gökada oluşumu ile gök mekaniğinin modellemesinde hesaplama tekniklerini erken dönemde benimsemiştir. Teorik astronomi açısından matematiksel ifade makul derecede doğru olmalı ve aynı zamanda belirli problemlerde kullanıldığında ileri matematiksel analize uygun bir yapıda olmalıdır. Teorik astronominin çoğu, genel görelilik etkilerinin çoğu gök cisminde zayıf olduğu kabul edilen Newton'un yerçekimi teorisini kullanır. Teorik astronomi, evrendeki her cismin konumunu, boyutunu ve sıcaklığını tahmin etmeye çalışmaz, ancak genel olarak gök cisimlerinin karmaşık ama periyodik hareketlerini analiz etmeye odaklanmıştır.