Urumçi Muharebesi (1933-34)
İkinci Urumçi Muharebesi (Çince: 第二次迪化之戰), Aralık 1933-Ocak 1934 tarihleri arasında Sincan eyalet hükûmeti orduları ile Çin merkezi hükûmetinin Çinli Müslüman 36. Tümeni (Ulusal Devrimci Ordusu) arasında bir muharebeydi.[1][2] Zhang Peiyuan, Tarbagatay ile başkent arasındaki yolu ele geçirdi.[3] Sheng Shicai, Mançurya birliklerine ve Albay Pappengut ise bir Beyaz Rus birliğine komuta etti.[4][5] Kuomintang hükûmeti, Zhang ve Ma'yı, Sovyetler Birliği ile olan bağları nedeniyle Sincan valisi olarak yemin etmeye hazır olsalar bile Sheng'i devirmeye gizlice kışkırtmıştı. General Çan Kay Şek, Luo Wen'gan'ı Sincan'a göndererek burada Ma Zhongying ve Zhang Peiyuan ile görüştü ve onları Sheng'i yok etmeye çağırdı.[6]
| Urumçi Muharebesi | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Kumul İsyanı | |||||||
| |||||||
| Taraflar | |||||||
 Çin |
 Sincan eyalet hükûmeti | ||||||
| Komutanlar ve liderler | |||||||
|
Ma Zhongying Zhang Peiyuan |
Sheng Shicai Pavel Pappengut | ||||||
| Güçler | |||||||
|
10.000 Hui asker 3.000 Han askeri |
1.000 kadar Kuzeydoğu Kurtuluş Ordusu Beyaz Ordu | ||||||
| Kayıplar | |||||||
| Ağır | |||||||
Ma ve Zhang'ın Han Çinli ve Çinli Müslüman güçleri, Sheng'i neredeyse yenmişti. Ancak, bunun üzerine Sheng'in Sovyetler Birliği'nden yardım istemesi, Sovyetler Birliği'nin Sincan'ı işgaline ve Ma Zhongying'in Tutung Savaşı'ndan sonra geri çekilmesine yol açtı.
Bu noktada Çan Kay Şek, 150.000'den fazla asker ve 15 milyon yuan ile Sheng Shicai'yi kovmak için Ma'ya yardım etmek için bizzat savaşa girmeye hazırdı. Bununla birlikte, askerlere yeterli yiyecek, su, yakıt ve diğer malzemeleri garanti etmenin imkansız olduğu söylenmesi üzerine Çan seferi iptal etti. Sheng, "Çan Kay-şek politikalarımı beğenmiyor ama bana hiçbir şey yapamaz. Onun erişiminden çok uzaktayım" yorumunu yaptı.[7]
Kaynakça
değiştir- ^ Andrew D. W. Forbes (1986). Warlords and Muslims in Chinese Central Asia: A Political History of Republican Sinkiang 1911–1949 (illustrated bas.). Cambridge, İngiltere: CUP Archive. s. 238. ISBN 0-521-25514-7. 17 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2021.
- ^ Pʻing Cheng (1989). Xinjiang: the land and the people. New World Press. s. 54. ISBN 7-80005-078-5. 17 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2021.
- ^ Taylor & Francis (1967). China and the Soviet Union. s. 257. ISBN 9780804605151. 17 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2021.
- ^ Andrew D. W. Forbes (1986). Warlords and Muslims in Chinese Central Asia: A Political History of Republican Sinkiang 1911–1949 (illustrated bas.). Cambridge, İngiltere: CUP Archive. s. 119. ISBN 0-521-25514-7. 17 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2021.
- ^ Peter Fleming (1999). News from Tartary: A Journey from Peking to Kashmir. Evanston Illinois: Northwestern University Press. s. 251. ISBN 0-8101-6071-4.
- ^ Hsiao-ting Lin (2010). Modern China's Ethnic Frontiers: A Journey to the West. Taylor & Francis. s. 41. ISBN 978-0-415-58264-3. 17 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2021.
- ^ Jeremy Brown, Paul Pickowicz (2007). Dilemmas of victory: the early years of the People's Republic of China. Harvard University Press. s. 186. ISBN 978-0-674-02616-2. 17 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2021.