Yves Congar
Yves Congar (d. 13 Nisan 1904, Sedan, Fransa – ö. 22 Haziran 1995, Paris, Fransa) Fransız Dominikan Teolog ve Kardinal. Karl Rahner, Henri de Lubac ve Hans Urs van Balthasar ile birlikte 20. yüzyılın en önemli Roma Katolik ilahiyatçılarından biri olduğu düşünülmektedir. En çok, İkinci Vatikan Konsili’ne olan etkisi ile tanınmaktadır.
Yves Congar | |
|---|---|
| Doğum | 13 Nisan 1904 Sedan - Fransa |
| Ölüm | 22 Haziran 1995 (91 yaşında) Paris - Fransa |
| Milliyet | Fransa |
| Meslek | Teolog |
Bir Dominikan olarak Congar
değiştirDominikan tarikatına 1925 yılında katılmış olan Yves Congar, teoloji eğitimini Belçika’da tamamlamıştır. 1932 senesinde, Temel İlahiyat/Apolojetik Profesörü olarak başladığı öğretim kariyerine Kilise Bilimi üzerine verdiği bir ders ile giriş yapmıştır.[1]
Bir İlahiyatçı Olarak Congar
değiştirDominikan koluna bağlı Ambroise Gardeil ve Marie-Dominique Chenu gibi isimlerin yanı sıra; Alman tarihçi Johann Adam Möhler’in yazıları ve Protestan ve Doğu Ortodoks İlahiyatçılarla da kurmuş olduğu ekümenik temaslar da bir ilahiyatçı ve öğretim görevlisi olan Congar’a esin kaynağı olmuştur.
Papa XXIII. Ioannes tarafından İkinci Vatikan Konsili’nin Teolojik Hazırlık Komisyonu’nda hizmet etmesi için davet edilmiştir. Hazırlık şemalarına sınırlı düzeyde bir etkisi bulunmuş olsa da konsilin çalışmaları ilerledikçe uzmanlığı tanınır hale gelmiş ve bazılarının da belirttiği şekliyle II. Konsil Vatikan’ın son şeklini almasında en çok etkisi olan tek kişi olmuştur. Aynı zamanda kendisi, Konsil ile alakalı taslak metinleri hazırlamış olan birkaç komitenin de üyesiydi.[2]
En Temel Eserleri
değiştirCongar’a ait yayınların listesi 1700’den fazla kitap ve makaleyi içermektedir. Asıl ilgi alanı Kilise Bilimi olan Eklesiyoloji’ydi. Ekümenik uzlaşmanın gerçekleşmesi için Kilise Biliminde kapsamlı bir yenilenmenin gerekli olduğunun farkındaydı.[2]
- Chrétiens désunis: Principes d'un 'oecuménisme' catholique, (Bölünmüş Hristiyan Dünyası: Yeniden Birleşme Sorunu Üzerine Katolik Bir Çalışma) (1937). Bu kitabı, Protestanlık, Anglikanlık ve Ortodoksluk’a dair ayırt edici özelliklere sahip karakterlerin sevecen bir tutumla tanıtılmasını konu edinmiştir.[2]
- Vraie et fausse réforme dans l’Eglise, (Kilisedeki Doğru ve Yanlış Reformlar) (1950). Bu kitabında, Kilise’nin ne olduğuna dair düşüncelerin kilisedeki hiyerarşiye indirgenmesini esas alan zihniyete yönelik bir eleştiri sunmuştur.[3]
- L’ecclésiologie du haut moyen-âge (Orta Çağ'da Kilise) (1968)[3]
- L’Eglise de Saint Augustin à l’époque moderne (Aziz Augustinus’tan Günümüze Kilise) (1970), Kutsal Ruh’un rolüne büyük önem atfetmiş olduğu kitaplarıdır.[3]