Vikipedi

Kate Bush

İngiliz şarkıcı, piyanist ve söz yazarı (d. 1958)

Catherine "Kate" Bush, CBE (d. 30 Temmuz 1958),[1] İngiliz şarkıcı-söz yazarı, müzisyen ve kayıt yapımcısı. Eklektik ve deneysel müziğinin yanında, kendisine özgü performanslarıyla bilinir.

Kate Bush
1986 yılında çekilmiş fotoğrafı
Genel bilgiler
DoğumCatherine Bush
30 Temmuz 1958 (66 yaşında)
Bexleyheath, Kent, İngiltere
TarzlarArt rock, art pop, deneysel pop, barok pop, pop rock
MesleklerMüzisyen, şarkıcı, şarkı sözü yazarı, müzik yapımcısı
ÇalgılarPiyano, vokal, tuşlu çalgılar, bas gitar, keman
Etkin yıllar1975–günümüz
Müzik şirketiFish people/Virgin EMI, Columbia, Legacy, Anti, Parlophone
Resmî sitekatebush.com
Önemli çalgılar

Sanatçı ilk defa 1978'de henüz 19 yaşındayken Britanya müzik listelerinde dört hafta boyunca bir numarada kaldığı "Wuthering Heights" teklisiyle öne çıktı. Bu şarkıyla, Britanya müzik tarihinde, kendi yazdığı şarkıyla liste başı olan ilk kadın sanatçı oldu.[2] O günden bugüne, aynı listelerde ilk 40'ta yer alan yirmi beş tekli daha yayımladı. Bu tekliler arasında "The Man with the Child in His Eyes", "Babooshka", "Running Up That Hill" ve "King of the Mountain" gibi ilk 10'u gören şarkılar da yer almaktadır. Bush, on stüdyo albümü yayımladı ve bunların hepsi, Britanya albüm listesinde ilk 10'da boy gösterirken Never for Ever (1980) ve Hounds of Love (1985) bu listede bir numarayı gördü. Ek olarak, aynı ülkede bir numaraya yükselen albüm yapan ilk Britanyalı kadın sanatçı olmasının yanında, bu listelere bir numaradan giriş yapabilmiş ilk kadın sanatçıdır.[3] Ayrıca, Britanya'da beş ardışık on-yıl boyunca ilk beşe yükselen albüme imza atmış ilk ve tek kadın sanatçıdır.[4]

Bush, 13 kez BPI ödüllerine aday gösterildi[5] ve 1987'de "En İyi Britanyalı Kadın Sanatçı" dalında BRIT Ödülü elde etti.[6] Kariyeri boyunca üç kez Grammy Ödülü'ne aday gösterildi. 2002'de "Britanya Müziğine Sıradışı Katkı" dalında Ivor Novello Ödülü'ne layık görüldü. Sanatçı, müziğe olan hizmetlerinden ötürü 2013 yılında Britanya İmparatorluk Nişanı (CBE) ile ödüllendirildi.[7][8]

İlk yılları

değiştir

Bush, bugün Londra'nın Bexley bölgesine bağlı olan Bexleyheath, Kent'te dünyaya geldi.[9] Babası İngiliz doktor Robert Bush (1920–2008), annesi Hannah Daly'dir (1918–1992; Waterford Kontluğu, İrlanda'dan).[10] East Wickham'daki çiftliklerinde ağabeyleri John ve Paddy ile birlikte Katolik olarak yetiştirildi.[11][12] Bush, sanatçı bir arka plandan geliyordu: annesi usta bir geleneksel İrlanda dansçısı, babası usta bir piyanist, Paddy müzik enstrümanı imalatçısı, John ise şair ve fotoğrafçıydı. Her iki ağabeyi de yöredeki folk müzik çevrelerine dahildiler.[13]

John, Goldsmiths College'daki karate kulübünde karatekaydı. Kate de burada eğitim görmekteydi ve cırtlak kiai nidaları nedeniyle "Ee-ee" lakabıyla anılmaya başlandı. Eğitimcilerden Dave Hazard, daha sonraları yazdığı otobiyografisinde Bush'un dans hareketlerinin karateden bir şeyler aldığını iddia edecekti.[14]

Ailesinin müzikal etkisi, Bush'u 11 yaşında kendi kendine piyano öğrenmeye itti. Bunun yanında aile evinin arkasındaki ambarda org çalıyor ve keman öğreniyordu.[15] Kısa süre sonra kendi ezgilerini besteleyip üzerine söz yazmaya başladı.[16]

Müzik kariyeri

değiştir

1975–77: Başlangıçlar

değiştir

Bush, 1970'ler ortasında, güneydoğu Londra'daki Woolwich Road, Abbey Wood'da Katolik kız okulu olan St Joseph's Convent Grammar School'a (daha sonraları St Mary's and St Joseph's School, Sidcup'ın bir parçası oldu) devam etti. Bu süre zarfında ailesi, onun 50'den fazla bestesinin olduğu bir demo teybi ürettiyse de kayıt şirketleri tarafından geri çevrildi. Pink Floyd'dan David Gilmour, bu demoyu Ricky Hopper (Gilmour ve Bush ailesinin ortak arkadaşı) aracılığıyla dinleme fırsatı yakaladı. Dinlediği şeyden etkilenen Gilmour, on altı yaşındaki Bush'un daha profesyonel altyapılı ve kayıt şirketlerine satılması daha kolay bir demo yapmasına yardım etti.[17] Üç parçanın yapımı ve masrafları Gilmour tarafından üstlenildi.[18] Teybin prodüksiyonu, Gilmour'ın, Bush'un ilk iki albümünün de prodüktörü olacak olan arkadaşı Andrew Powell[16] ile ses mühendisi Geoff Emerick tarafından yapıldı.[19] Bu teyp EMI yöneticisi Terry Slater'a gönderildi.[20] Slater bu teybi çok beğendi ve onu şirkete dahil etti.[21] Britanya kayıt endüstrisi o dönemde hareketsiz bir dönem geçiriyordu.[20] Progresif rock çok popülerdi ve görsel odaklı rock performansçıları popülerlik kazanıyordu. Bu nedenle kayıt şirketleri "geleceğin idolleri"nin deneysel oluşumlardan çıkacağı kanaatindeydi.[20]

"Piyanoda gördüğünüz her kadın ya Lynsey de Paul ya da Carole King. Çoğu erkek müziği -hepsi değilse de önemli kısmı-gerçekten etki bırakıyor. Bu sizi duvara karşı bırakıyor ve benim hoşuma giden şey de bu. Müziğimin izinsizce sokulması hoşuma gidiyor. Bunu başarabilen çok kadın yok."[16]

Bush, 1977'de Melody Maker dergisine demeç verirken.

Bush, EMI grup-repertuvar bölümü yönetim müdürü Bob Mercer tarafından avansla iki yıl askıya alındı. Mercer, o dönemde albümün yayımlanacak kadar iyi olduğunu düşünüyorduysa da, albümün getireceği olası başarıyı veya başarısızlığı Bush'un kolayca üstlenebileceğine dair şüpheleri vardı.[22] Kontratın ilk iki senesi boyunca sanatçı albümden ziyade okuluyla ilgilendi ve mezun oldu.[23] 2005'te Mark Radcliffe ile BBC Radio 2 için yaptığı röportajda Bush, EMI'nin onu albüm yapmaya hazır olmadığı halde kayıt şirketine dahil ederek, sanatçının gelecekte diğer başka şirketlerle olası bir anlaşma yapmasının önüne geçmeyi amaçlamış olabileceğine inandığını söyledi. Kontratı imzaladıktan sonra EMI ona yüklü bir avans verdi ve o bu parayı David Bowie'nin eski eğitmenlerinden olan Lindsay Kemp'in verdiği yorumlayıcı dans ile Adam Darius'un verdiği mim derslerine harcadı.[24][25]

Bush bunun yanında 200'e yakın şarkı yazıp demo yaptı. Bu demoların bir kısmı günümüzde korsan yollarla erişilebilmekte olup Phoenix Recordings olarak bilinmektedir.[26] Mart ve Ağustos 1977 arasında, KT Bush Band adlı bir gruba öncülük ederek Londra civarındaki pub'larda (özellikle Lewisham'da yer alan ve günümüzde Dirty South olarak bilinen Rose of Lee pub'ında) sahne aldı. Grubun diğer üç üyesi Del Palmer (bas), Brian Bath (gitar) ve Vic King (bateri) şeklindeydi. Her ne kadar iki parçasını daha önceleri 1975 yazında kaydetmiş olsa da, ilk albümünün büyük kısmını Ağustos 1977'de kaydetmeye koyuldu.[16]

1978–79: Kick Inside ve Lionheart

değiştir
 
Kate Bush "Wuthering Heights" (1978)
Kate Bush'un "Wuthering Heights" şarkısından bir bölüm
Dinlerken sorun mu yaşıyorsunuz? Medya yardımı alın.

Stüdyoya girme hazırlıklarının bir parçası olarak sanatçı KT Bush Band ile çeşitli pub'larda konserler vermeye devam etti. Ancak ilk stüdyo albümü The Kick Inside (1978) için, belirlenmiş diğer canlı müzik müzisyenlerini kullanmaya ikna edildi. Bu yeni müzisyenlerden bazıları, sanatçı grup arkadaşlarıyla tekrar birlikte olduğu zamanlarda bile Bush ile çalışmaya devam etti.[27] Ağabeyi Paddy, sonraki albümlerinde çaldığı egzotik enstrümanlardan (balalayka ve didgeridoo vb.) farklı olarak armonika ve mandolin çalarak ilk albüme katkı sağladı. Stuart Elliott bazı vurmalılara imzasını attı; Elliott daha sonraki Kate Bush albümlerinde ana baterist olarak yer alacaktı.[28]

Bush, The Kick Inside'ı 19 yaşındayken yayımladıysa da, albümdeki bazı şarkıları 13 gibi erken bir yaşta bestelemişti. EMI aslen rock tınılı "James and the Cold Gun" şarkısının ilk tekli olarak piyasaya sürülmesini önerdi, ancak Bush ilk teklinin "Wuthering Heights" olması konusunda ısrarcı davrandı. Kariyerinin böylesi erken dönemlerinde dahi işiyle ilgili konularda gösterdiği kararlılığıyla ün salmıştı.[16] "Wuthering Heights", Birleşik Krallık ve Avustralya listelerinde bir numaraya erişerek uluslararası hit oldu.[29] Bush böylelikle Birleşik Krallık listelerinde kendi bestelediği bir şarkıyla bir numaraya erişen ilk kadın oldu. Daha sonraları gösterdiği kayda değer liste başarılarına rağmen, bu şarkı 2016 itibarıyla hâlen Bush'un tek bir numara olmuş şarkısı olmayı sürdürmektedir.[30] İkinci tekli olan "The Man with the Child in His Eyes", Birleşik Krallık'ta altı numarayı gördü.[31] Şarkı aynı zamanda ABD Billboard Hot 100 listesinde de 1979 başlarında 85 numaradan kendini göstererek, 1979'da sanatçıya "Sıradışı Britanya Söz Yazımı" dalında Ivor Novello Ödülü kazandırdı.[32]

Bob Mercer'a göre Bush'un ABD'de diğer ülkelere göre gösterdiği başarısızlığın sebebi, müziğinin Amerikan radyo formatı için uygunsuz görülmesi ve Bush'un sanatındaki görsel çekiciliğini sergileyecek bir pazarın bulunmayışıydı.[22] EMI, Bush'un göğüslerini öne çıkaran sıkı pembe bir kıyafetin olduğu bir fotoğrafı kullanarak onun görselliğinden istifade etti. Sanatçı, 1982'de NME dergisiyle yaptığı söyleşide bu pazarlama yöntemini eleştirdi: "İnsanlar şarkılarımı benim yazdığımdan ya da piyano çaldığımdan haberdar değildi. Medya beni sadece bir kadın vücudu olarak tanıttı. Dişi bir vücudun içinde bir sanatçı olduğumu kanıtlamam gerekiyor gibiydi."[16] 1978 sonlarında EMI, ilk albümün yarattığı atmosferden çıkar sağlamak adına çabucak sanatçıyı Lionheart adlı yeni albümünü yapmaya ikna etti. Bush sıklıkla Lionheart'ın yapımındaki hoşnutsuzluğunu dile getirerek, albümü yapmak için daha fazla süreye ihtiyaç duyduğunu söyleyegeldi. Albümün yapımcılığını Bush'un bizzat eşliğiyle Andrew Powell üstlendi. Albümden, ilk tekli olan "Wow" da dahil olmak üzere hit şarkılar yayımlandıysa da albüm genel itibarıyla önceki albüm kadar ilgi görmedi; Birleşik Krallık listelerinde altı numaraya kadar yükseldi.[33]

Bush apar topar ikinci albümünü yayımlamak zorunda kalmış olmaktan hoşnutsuzdu. Bu nedenle Kate Bush Music adını verdiği da yayımcılık şirketini ve Novercia adını verdiği menajerlik şirketini kurarak kendi işi üzerinde kontrol hakkına sahip olma yoluna gitti. Bush ile beraber ailenin üyeleri, şirketin yönetim kurulunu oluşturmaktaydı.[16] Albümün yayımlanmasının ardından EMI tarafından ağır bir tanıtım süreci ve turne yapması şart koşuldu.[34] The Tour of Life adı verilen turne, Nisan 1979'da başladı ve altı hafta sürdü. Bu turne, sihirbaz Simon Drake iş birliğiyle sahnelendi.[35] Yaratıcı süreçteki kontrolünün ve kararlılığıyla paralel olarak yapım, koreografi, sahne tasarımı ve işe alımlar konusunda söz sahibi oldu.[16] Gösterilerde dansı, karmaşık ışıklandırmalar, konser süresince değiştirdiği 17 farklı kıyafet ile ilgi çekti. Şarkı söylerken dans etmeye olan isteği sebebiyle, ses mühendislerinin önerdiği kablolu ceket askısı ve kablosuz mikrofon sayesinde 1960'larda çok ilkel bir yöntemle benzer performans sergileyen İsveçli The Spotnicks'ten sonra telsizli sistemle konser veren ilk rock'çı oldu.[1][36]

1980–84: Never for Ever ve The Dreaming

değiştir
 
Kate Bush "Babooshka" (1980)
Kate Bush'un "Babooshka" (1980) şarkısından bir örnek
Dinlerken sorun mu yaşıyorsunuz? Medya yardımı alın.

Jon Kelly ile ortaklaşa yaptığı prodüksiyonuyla Eylül 1980'de yayımlanan Never for Ever, Bush'un prodüksiyon konusundaki ikinci atılımı oldu. Bush'un ilk defa prodüktör olarak yer aldığı çalışma Live on Stage adlı EP'si olup turnesinin ardından bir yıl evvelinde yayımlanmıştı. İlk iki albümünde görülen ve orkestral enstrümanlarla süslenmiş süreğen tını, bu yeni albümüyle çok daha çeşitlenen bir atmosfere evrildi. Apaçık bir rock şarkısı olan "Violin"den, özlem dolu bir vals olan "Army Dreamers"a kadar birçok farklı mizaçta şarkı mevcuttu.

"Sanatçılar ünlü yapılmamalı. Sırf yaptıkları zanaatten bir yığın para kazanabiliyorlar diye neredeyse tanrı-vari bir havaları oluyor. Bu aynı zamanda zoraki bir saygınlık...İnsan-yapımı ve böylece medya onlardan ekmek yiyebiliyor."

—Kate Bush, 1980'daki bir demecinden[37]

Never for Ever, synthesizer ve perküsyon makineleri içeren ilk Kate Bush albümüydü. Özellikle 1980'in başında Peter Gabriel'in kendi adını taşıyan üçüncü albümünde arka vokal yaptığı sıralarda aşinalık kazandığı Fairlight CMI, bu yeni makinelerin başını çekiyordu.[16] Albüm, sanatçının Birleşik Krallık'ta bir numaraya yükselen ilk albümü olurken, bu başarıyı gösteren ilk Britanyalı kadın sanatçı[23] ve bu listeye bir numaradan giriş yapabilen ilk kadın sanatçı oldu.[3] Albümün en çok satan teklisi "Babooshka" adlı ilk tekliydi ve Birleşik Krallık listelerinde beş numaraya erişme başarısı gösterdi.[38] Kasım 1980'de, Noel için bestelediği "December Will Be Magic Again", Birleşik Krallık listelerinde 29 numaraya kadar yükseldi.

Eylül 1982'de The Dreaming albümünü yayımlayan sanatçı, ilk defa bir albümünün prodüksiyonunu kendisi üstleniyordu.[39] Bu yeni özgürlüğü neticesinde birçok prodüksiyon tekniği üzerinde deneysel çalışmalara imza atarak türlü türlü müzik tarzları bir araya getirme yoluna gitti. Bu süreçte Fairlight CMI'ı da kapsamlı olarak kullandı. The Dreaming Birleşik Krallık'ta karışık eleştiriler aldı, birçok eleştirmen Bush'un karışmış yoğun ses manzaralarıyla "daha az erişilebilir" bir hale geldiğini ifade etti.[40] 1993 yılında Q dergisiyle yaptığı söyleşide sanatçı bu albüm için "O benim 'O delirdi' albümümdü," dedi.[16] Yine de, 157 numarayla da olsa, albüm ABD'deki Billboard 200 listesinde gözüken ilk Kate Bush albümü oldu.[16] Albüm buna karşılık Birleşik Krallık'ta üç numaraya yükseldiyse de günümüze kadar gümüş plaket alarak Bush'un en az satan albümü oldu.

"Sat in Your Lap" albümün ilk teklisiydi. Albümün yayımlanmasından yaklaşık bir sene önce yayımlanan bu tekli, Birleşik Krallık'ta 11 numarada yer aldı.[41] Rolf Harris ve Percy Edwards'ın yeteneklerinin eşlik ettiği "The Dreaming" şarkısı ikinci tekli olarak yayımlanıp 48 numarada kendini gösterirken, üçüncü tekli "There Goes a Tenner" EMI ve Bush tarafından yapılan tanıtımlara rağmen 93 numaraya kadar yükselebildi.[42] "Suspended in Gaffa", Avrupa'da bir tekli olarak yayımlanırken Birleşik Krallık'taki marketlerde yer almadı.

Hikâye anlatıcı geleneğini devam ettiren Bush, ilham kaynağı olarak kendi hikâyesi dışında kaynaklara yöneldi. "There Goes a Tenner"da eski suç filmlerinden, "Pull Out the Pin"de Vietnam Savaşı hakkında bir belgeselden, "The Dreaming"de Yerli Avustralyalıların kötü durumundan göndermelere yer verdi. "Houdini", şarkıya ismini veren müzisyenin ölümü hakkındadır; "Get Out of My House" ise Stephen King'in ünlü romanı The Shining'e göndermeler taşır.[43]

1985–88: Hounds of Love ve The Whole Story

değiştir
 
Kate Bush "Running Up that Hill" (1985)
Kate Bush'un "Running Up that Hill" şarkısından bir örnek
Dinlerken sorun mu yaşıyorsunuz? Medya yardımı alın.

Hounds of Love, 1985 yılında piyasaya sürüldü. Daha önceki albümlerinde stüdyo kiralamanın getirdiği ekonomik külfet yüzünden evinin yanında şahsi bir stüdyo inşa ederek, kendi istediği hızla çalıştı.[44] Albüm, nihayetinde Birleşik Krallık'ta Madonna'nın Like a Virgin albümünü yerinden ederek bir numaraya yükseldi.[45]

Albüm, vinil ve kaset formatlarının çift taraflı olmasından faydalanarak iki yüzde birbirinden tamamen farklı bir atmosfer yakalıyordu. İlk yüzü olan Hounds of Love, beş "erişilebilir" pop şarkısı içeriyordu ve albümün dört teklisi "Running Up That Hill", "Cloudbusting", "Hounds of Love" ve "The Big Sky" burada yer almaktaydı. "Running Up That Hill" Birleşik Krallık'ta 3 numaraya yükseldi ve ABD listelerinde Kasım 1985'te 30 numarayı görerek sanatçıyı tekrar Amerikan dinleyicilerle buluşturdu. Albümün ikinci yüzü The Ninth Wave, adını Tennyson'ın efsanevi Kral Arthur'un saltanatı hakkındaki şiiri "Idylls of the King"den alıyordu. Bu kısımda birbiriyle bağlanarak devamlı bir müzik halinde düşünülmüş yedi şarkı bulunmaktadır.[46]

Albümün ardından Bush, 1986 BRIT Ödülleri'nde En İyi Kadın Sanatçı, En İyi Albüm, En İyi Tekli ve En İyi Prodüktör dallarında adaylık aldı. Aynı yıl içinde, sanatçı Peter Gabriel'ın hit şarkısı "Don't Give Up"ta düet sanatçısı olarak yer aldı (başta şarkı için Dolly Parton hedeflenmişti ancak Parton bu teklifi geri çevirdi).[47] Kısa süre sonra EMI, sanatçının "greatest hits" albümü The Whole Story'yi derledi. Albümde sanatçı, "Wuthering Heights"ı yeniden seslendirdi ve arka plan aranjmanıyla oynadı. Bunun yanında yeni teklisi "Experiment IV"ı yayımlayarak albüme dahil etti. Dawn French ve Hugh Laurie, Experiment IV klibinde yer alan isimlerden oldu. 1987 BRIT Ödülleri sırasında Bush, En İyi Kadın Sanatçı dalında ödül aldı.

1989–93: The Sensual World ve The Red Shoes

değiştir

Yükselen kişisel tonu, 1989'daki The Sensual World albümünüyle daha yeni bir boyut kazandı. Albümdeki en alışılmadık şarkılardan biri, Bush'un kara mizahına dokunan, gece boyunca dans ettiği çekici adamın ertesi gün Adolf Hitler olduğunu öğrenen bir kadını anlattığı "Heads We're Dancing"dir. Albümle aynı adı taşıyan şarkı, James Joyce'un Ulysses romanından ilham alıyordu.[48]

The Sensual World, sanatçının ABD'de en çok satan albümü oldu. Yayımlanmasından dört yıl sonra 500.000 kopya satarak altın plaket kazandı. Birleşik Krallık listesinde iki numarayı gördü.[49]

"Ben kendimi müzisyen olarak düşünmüyorum. Sanırım bir yazarım. Sadece şarkı söylerken eşlik etsin diye piyano çalarım. Hiçbir zaman oturup bir müzik parçasını okuyamadım. En iyi ihtimalle bir eşlikçiyidimdir. Sanırım ki en kötü şey, kendi yeteneğine karşı duyulan hüsrandır. Yapmak istediğin şeyi yapamamaktır."

—Kate Bush, 1993'te Q dergisine verdiği demeçten[50][51]

1990'da, kutulu set This Woman's Work, sanatçının 1978'den 1990'a yaptığı bütün stüdyo albümlerine (orijinal kapaklarıyla) ek olarak B yüzlerini içeren ekstra iki disk şeklinde yayımlandı. 1991'de Bush, Elton John'un "Rocket Man" şarkısını yeniden yorumlayarak tekli olarak yayımladı ve Birleşik Krallık listelerinde 12,[52] Avustralya'daysa 2 numaraya kadar tırmandı; daha sonraları 2007 yılında The Observer gazetesi okuyucularınca yapılan ankette gelmiş geçmiş en iyi yorumlama (cover) seçildi.[53] Bush aynı zamanda "Candle in the Wind" şarkısını yorumladı ve teklinin B yüzüne koydu.[54]

Bush'un yedinci stüdyo albümü The Red Shoes, Kasım 1993'te raflarda yerini aldı. Albüm, eski albümlere nazaran daha yüksek-profil birlikteliklere sahne oldu. Bu isimler arasında besteci ve şef Michael Kamen, komedi aktörü Lenny Henry, Prince, Eric Clapton, Procol Harum'dan Gary Brooker, Trevor Whittaker ve Jeff Beck yer almaktaydı. Hem The Sensual World hem The Red Shoes, Bulgar vokal üçlüsü Trio Bulgarka'nın katkılarını içeriyordu. Üçlü "You're the One" ve "Rocket's Tail" de dahil olmak üzere altı parçada kendilerini gösterdi. The Red Shoes, ABD'de 28 numaraya yükselerek sanatçıya bu ülkede en yukarı sıraya tırmanan albümünü kazandırdı. Ancak albümden çıkan teklilerden sadece "Rubberband Girl", (88 numara) listeye girme başarısı gösterdi. Birleşik Krallık'taysa albüm iki numaraya çıktı; "Rubberband Girl", "The Red Shoes", "Moments of Pleasure" ve "And So Is Love" teklilerinin tümü ilk otuzda gözüktü.[41][55] 1994'te Bush, albüme eşlik eden The Line, the Cross & the Curve adlı belgeseli yayımladı. Bush tarafından yönetilen ve yazılan belgesel, Bush ve İngiliz aktris Miranda Richardson'ı içeriyordu.[56] Film, The Red Shoes konseptine sahipti ve albümden altı şarkı tarafından eşlik ediliyordu.

Öncelikli plan, her ne kadar gerçekleşmediyse de, şarkılarla bir turnenin yapılmasıydı. Bu nedenle Bush, önceki üç albümündeki canlı performansı zorlaştıran stüdyo hilelerinden farklı olarak, canlı müzik hissini korumak istemişti.[57] Bunun sonucunda, daha önceki albümlerdeki kargaşadan hoşlanan hayran kitlesi bir nebze uzaklaştı,[58] fakat bazıları da söz yazımının ifade ettiği imgelere dönük yeni bir kargaşayı keşfetti.[59]

Bu dönem Bush için sorunlarla dolu bir dönem oldu. 1979'da The Tour of Life turnesinden beri iş birliği içinde olduğu gitarist arkadaşı Alan Murphy ile son derece yakın olduğu annesi Hannah'yı kaybetti.[23] Kaybettiği birçok insanı "Moments of Pleasure" şarkısında andı. Ancak "Moments of Pleasure" yazılıp kaydedildiğinde annesi hâlen hayattaydı. Bush, bu şarkıyı annesine çaldığını ve kendisinden alıntılanan "Every old sock meets an old shoe" (Türkçe: Her eski çorap eski bir ayakkabıyı bulur.) dizelerini duyunca bunu harika bulduğunu ve "gülmekten kendini alamadığını" anlatır.[60]

1994–2010: Aerial

değiştir
 
Kate Bush "King of the Mountain" (2005)
Kate Bush'un "King of the Mountain" (2005) şarkısından bir örnek
Dinlerken sorun mu yaşıyorsunuz? Medya yardımı alın.

The Red Shoes'un yayımlanmasından sonra Kate Bush, yeni albüm çıkaracağına dair belirip duran dedikodulara rağmen uzun yıllar boyunca halkın gözünde olmayı bıraktı. Bush başta sadece bir yıllık kafa iznine ayrılmayı hedeflemiş olsa da, yeni materyal üzerinde çalışmasına karşın ancak 12 yıl sonra yeni albümünü hazır hale getirebildi. Medya onu sıklıkla "toplumdan elini eteğini çekmiş tuhaf kimse" olarak gösterdi ve hatta onu Charles Dickens'ın Büyük Umutlar romanındaki Miss Havisham ile karşılaştırdı.[61] 1998 yılında "Bertie" lakabıyla bilinen oğlu Albert'ı dünyaya getirdi. Bu bebeğin babası gitarist ve sonradan evleneceği sevgilisi Danny McIntosh idi.[23][62] 2001'de sanatçı, Klasik Söz Yazarı dalında Q Ödülü'ne layık görüdlü.[63] 2002'de "Müziğe Sıradışı Katkı"larından dolayı Ivor Novello Ödülü elde etti ve aynı sıralarda David Gilmour'un Londra'daki Royal Festival Hall konseri dahilinde "Comfortably Numb"ı seslendirdi.

Kate Bush'un sekizinci stüdyo albümü Aerial, çifte CD ve vinil formatında Kasım 2005'te piyasaya sürüldü.[23] Albümün çıkış teklisi "King of the Mountain", ilk defa BBC Radio 2'de 21 Eylül 2005'te yayınlandı.[64]

Hounds of Love'da (1985) olduğu gibi albüm, her biri kendi teması ve modu olan iki kısma ayrılmıştı. A Sea of Honey adı verilen ilk diskte, birbiriyle çok alakalı olmayan tema şarkıları mevcuttu: "King of the Mountain", oğluna Rönesans odu tarzında yazdığı "Bertie", Jeanne d'Arc hikâyesinden esinlenilmiş "Joanni" vb. " " adlı şarkıda Bush, Pi sayısının 117 basamağını seslendirmekte olup[65] 80. ila 101. arasında kalan 22 rakamı atlamaktadır. A Sky of Honey adlı ikinci diskte süreğen bir halde, bir yaz günü şafak vakti sonrası başlayıp akşama kadar devam eden ve ertesi sabah şafak vaktiyle sonlanan bir açık hava deneyimi anlatılmaktadır. Bütün parçalar, söz yazımı sayesinde gökyüzü ve denize göndermelerde bulunmaktadır. Bush, bu kısım boyunca kendi sesini tahtalı güvercinlerinin ötüşüyle karıştırıp yer yer gerçek kuş ötüşlerine yer vererek "A sea of honey, a sky of honey" (Türkçe: Baldan deniz, baldan gökyüzü) ile "You're full of beauty" (Türkçe: Güzellikle dolusun) öbeklerini tekrarlamaktadır. A Sky of Honey kısmında Rolf Harris'in bir şarkıda didgeridoo çaldığı ve "The Painter's Link" şarkısına vokal sağladığı görülebilmektedir. Albümde konuk sanatçı olarak yer alan isimler arasında Peter Erskine, Eberhard Weber, Lol Creme ve Gary Brooker yer almaktadır. İki şarkıda Michael Kamen tarafından bestelenip London Metropolitan Orchestra tarafından icra edilen yaylı kompozisyonları duyulmaktadır. "King of the Mountain" teklisinin CD sürümünde Marvin Gaye'in "Sexual Healing" şarkısının yeniden yorumu bulunmaktadır.[66]

"King of the Mountain", Birleşik Krallık'ta indirme listesinde altı numarayı gördü[67] ve asıl listede dört numaraya kadar tırmanarak, sanatçının Birleşik Krallık'ta en yüksek üçüncü liste başarısı oldu. Aerial albümü ise aynı ülkede üç numaraya yükselirken[68] ABD'de 48 numarada gözüktü.[69] Bush tüm bu albüm ve tekliler için çok fazla tanıtım işleriyle uğraşmadı ve sadece belli birkaç dergi/radyo röportajına katıldı. Aerial ile sanatçı 2006 BRIT Ödülleri'nde "En İyi Britanyalı Kadın Sanatçı" ve "En İyi Britanyalı Albüm" olmak üzere iki adaylık elde etti.[5]

2007 sonunda fantezi filmi The Golden Compass için "Lyra" adında bir şarkı besteleyip kaydetti.[70]

2011: Director's Cut

değiştir

16 Mayıs 2011'de Bush, Director's Cut albümünü yayımladı. Albüm, bir remiks albümünden ziyade tamamen yeni bir proje olarak adlandırılmaktaydı ve sanatçının önceki albümlerinden (The Sensual World ve The Red Shoes) alınıp "daha sıcak" bir etki bırakması adına dijital yerine analog olarak tekrar kaydedilmiş 11 parça içermekteydi. Bütün parçalarda yeni ana vokal, yeni perküsyonlar ve radikal bir biçimde tekrar düşünülmüş enstrüman organizasyonu mevcuttu. Bazıları, daha alçak akorlara çekilerek sanatçının daha alçak sesine uygun hale getirilmişti. "This Woman's Work" de dahil olmak üzere üç şarkı tamamen yeniden kaydedilmişti ve yer yer sözlerde değişiklikler göze çarpıyordu.[71] Albüm çok çeşitli eleştiriler elde etti. Birçok eleştirmen albümün konsepti karşısında şaşkın bir tutum sergileyerek, revize edilmiş şarkılardaki hevese değişen tutumlarda göndermeler yaptı. Eleştirilerdeki önemli vurgular arasında şarkıların daha sıcak ve samimi tınısı ile sanatçının daha olgun sesi yer almaktaydı.[72][73] Bu albüm, sanatçının EMI Records altında oluşturduğu yeni etiketi Fish People ile yayımladığı ilk albüm oldu. Albüme ek olarak, Director's Cut hem tek CD olarak hem de The Sensual World ile bir paket set halinde bu etikete dahil edildi. Bunun yanında The Red Shoes'un analog remastered sürümünü yayımlayan Fish People, aynı şekilde The Hounds of Love ve The Dreaming albümlerini de remastered olarak yayımlayacaktı.[74] Albüm Birleşik Krallık listesine iki numaradan giriş yaptı.[75]

"The Sensual World", albümde "Flower of the Mountain" adıyla geçiyordu ve James Joyce'un Ulysses romanındaki Molly Bloom karakterinin ünlü monologunu içermekteydi. Bush bu konuda, "Ben aslen 'The Sensual World' şarkısını bestelerken Ulysses'in sonundaki metni kullanmıştım. Bunu kullanmak için izin istediğimde geri çevrildim ve bu benim için bir hayal kırıklığıydı. Sonra kendi sözlerimle değiştirdimse de orijinal fikir çok daha ilginç geliyordu. Sonuçta bir James Joyce değilim, öyle değil mi? Bu iş için tekrar çalışmaya başlayınca tekrar sormak istedim ve bu sefer izin verdiler."[76]

Albümden yayımlanan ilk tekli, Bush'un oğlu Albert'ın bilgisayar altında filtrelenmiş vokallerini de içeren yeni nakaratıyla "Deeper Understanding" oldu. Şarkı için çekilen video Bush tarafından yönetildi ve YouTube'daki resmi kanalına yüklendi. Videoda Robbie Coltrane, ilişkisi nedeniyle tükenmiş bir adam olarak bilgisayar (Bush'un oğlu tarafından seslendirilmektedir) başında görülmektedir. Frances Barber bu karakterin karısı olarak rol aldığı gibi, Noel Fielding de videoda görülmektedir.

2011–12: 50 Words for Snow

değiştir

Bush'un sonraki stüdyo albümü 50 Words for Snow, 21 Kasım 2011'de yayımlandı. 65 dakikalık albümde yağan kar fonunda yedi şarkı bulunmaktadır.[77][78] İlk tekli "Wild Man"in radyo sürümü 11 Ekim'de BBC Radio 2'daki The Ken Bruce Show'da yayınlandı[79] ve hemen ardından dijital formatta piyasaya sürüldü.[80] Albüm ABD'de Anti-Records etiketiyle yayımlandı.

14 Kasım 2011'de NPR, 50 Words for Snow albümünü ilk kez baştan sona çaldı.[81] Avustralya'daki ABC Radio National, albümü 12 Kasım 2011 itibarıyla "haftanın albümü" olarak tanıttı.[82]

Albümdeki şarkılar, Bush'un sakin caz piyanoları ve Steve Gadd'ın perküsyonları eşliğindeydi. Şarkılar hem söylenip hem düz okunuyordu, bu durum Classic Rock dergisi eleştirmeni Stephen Dalton tarafından "... uysal ve deneysel bir iş, modern chamber pop tınısının yanında gevrek piyanolar, minimal perküsyonlar ve hafif dokunulmuş elektronik ... caz-rock atmosferleri arasında akıp dalgalanıyor, parçalanmış hikayeler, cırtlaktan Laurie Anderson-vari ötüşlere kadar çeşitli aralıktaki tizliklerde vokallerle örülü."[83] Albümde basçı Danny Thompson, Elton John ve aktör Stephen Fry'ın katkıları da görülmektedir.

İlk parça olan "Snowflake," oğlu Albert'ın sakin yüksek koro sesinin kullanılması için özel olarak yazılmıştı[84] ve Albert (Bertie) gürültülü bir dünyanın kar yağışıyla susturulma umudunu dile getirmektedir. "Snowflake"in ardından koro sanatçısı Stefan Roberts ve Bush, nadir görülen ve Victoria tarzı önlüğüyle köpeği Snowflake'e seslenen bir hayalet hakkındaki "Lake Tahoe" şarkısını seslendirir. Bush, Hollanda Radyosu'ndaki bir röportajda müzisyen arkadaşı Jamie Cullum'a,[85] bu şarkıda yüksek erkek seslerini kendi derin sesiyle karşılaştırarak deneysellik peşinde olduğunu açıkladı. "Misty" bir gecelik tutkunun ardından eriyip giden kardanadam sevgili hakkındadır. "Wild Man" ise Himalayalar'daki bir grup dağcının yakınlardaki Yeti'yi keşfedip onun başkaları tarafından bulunmasının önüne geçmek adına izlerini silmesini anlatmaktadır. Elton John ile Bush, sonsuza değin ayrı düşmüş sevgilileri düet olarak "Snowed in at Wheeler Street"te seslendirir ve Stephen Fry, "50 Words for Snow"u (Türkçe: Kar Hakkında 50 Kelime) sayar. Sakin atmosferiyle "Among Angels" albümü kapatır.[86]

50 Words for Snow, eleştirmenlerden olumlu geri dönüşler aldı. Metacritic, 26 eleştirmenin ortalamasını alarak albüme 100 üzerinden 88 verdi (evrensel övgü).[87] "En İyi Kadın Sanatçı" dalında BRIT Ödülü'ne aday gösterilen Bush,[88] South Bank Sanat Ödülleri'nde 2012 yılı için "En İyi Albüm" ödülünü aldı[89] ve Ivor Novello Ödülleri'nde "En İyi Albüm" dalında aday gösterildi.[90]

2012 ve sonrası

değiştir
 
Bush 2014'te Hammersmith Apollo'daki konserindeyken.

Bush, Londra'daki 2012 Yaz Olimpiyatları kapanış seremonisi için gönderilen sahne teklifini geri çevirdi. Ancak yine de sanatçının 1985 hiti "Running Up That Hill"i remiks haliyle seremoninin sonunda çalındı.[91] Bush, bu remiks için sınırlı sürüm bir 10" resim diskini Record Store Day kapsamında Nisan 2013'te piyasaya sürdü.

Mart 2014'te sanatçı uzun yıllardan sonra ilk canlı turnesinini müjdeledi. Before the Dawn adlı 22 gecelik bu gösteriler, Londra'da 26 Ağustos – 1 Ekim 2014 arasında Hammersmith Apollo'da sahnelendi.[92] Biletler 15 dakika içerisinde tükendi ve konserler eleştirmenlerden olumlu geri dönüş aldı.[93] Ağustos 2014'te, gündemde olan turnelerinin yarattığı heyecan sebebiyle, sanatçının sekiz albümü birden Birleşik Krallık albüm listelerinde ilk 40'ta yer aldı. Bunu o zamana kadar başarabilen tek kadın sanatçı olan Bush, liste tarihinde bu başarı kategorisinde üçüncü sıraya yerleşti (1977'de Elvis Presley 12 albümünü birden, 2009'daysa The Beatles 11 albümünü birden ilk 40'a sokmuştu).[94][95]

Sanat

değiştir

Bush'un müzikal estetiği eklektiktir ve çeşitli kaynaklardan referans alarak, bir şarkı veya bir albüm süresince bambaşka tarzları bir potada eritir.[1] Piyanonun temel enstrüman olduğu en erken dönem eserlerinde bile, klasik müzik, glam rock,,[96] etnik ve folk gibi geniş yelpazeden tarzları bir arada bulundurmaktaydı. Bu durum kariyeri boyunca devam etti. Never for Ever dönemlerinde, sanatçı yoğun olarak Fairlight CMI synthesizer'ını kullanmaya başladı ve bu sayede sample ile sesleri manipüle etmeye başlayarak ses paletini genişletti.[16] Kariyeri genelde art rock,[1][97] art pop,[96][98] barok pop,[99][100] deneysel pop,[101][102] ve pop rock şeklinde etiketlenegelmiştir.[103] Bush, sıklıkla Roxy Music ve Peter Gabriel gibi 1970-80'lerin Britanyalı sanatkarane oluşumlarıyla karşılaştırılmıştır.[103]

Bush'un vokal aralığı sopranodur.[104] Vokalindeki Anglo-İrlandalı ve hatta baskın (güney) İngiliz aksanlı duruşuyla, çok çeşitli dönemlerden/kültürlerden seçtiği müzik enstrümanlarıyla, müziği Amerikan pop normlarından ayrıldı.[105] Bush'un söz yazımı sıklıkla tarihi ve edebi göndermelere yer verir. Örneğin, ilk teklisi "Wuthering Heights, Emily Brontë'nin aynı isimdeki romanından yoğun izler taşır. Bush kendisini bir hikâye anlatıcısı olarak tanımlar ve şarkıdaki kurgudan karakterleri seslendirir. Bunun yanında yaptığı eserleri otobiyografik olarak ele almak isteyen kesimlerin iddialarını reddetmiştir.[105][106][107] Sözleri genelde bulutlu ve olağandışı temalarla örülüdür; New Musical Express, sanatçının hassas konuları ve tabuları deşmekte bir korku duymadığını belirtmiştir.[108] "The Kick Inside" adlı şarkısı, erkek kardeşiyle ensest hamileliği sonrası intihar eden bir kızı anlatan geleneksel bir İngiliz folk şarkısına (The Ballad of Lucy Wan) göndermedir.[109] "Kashka from Baghdad", eşcinsel bir çift hakkındadır; Out dergisi de buna paralel olarak sanatçının iki albümüne "En Gay 100 Albüm" listesinde yer vermiştir.[110][111] Sanatçı yine "Them Heavy People" şarkısı G. I. Gurdjieff'i, "Cloudbusting" şarkısıysa Peter Reich'in A Book of Dreams adlı otobiyografisinde anlattığı babası Wilhelm Reich'le olan ilişkilerini referans alır. "The Infant Kiss" adlı şarkıda lanetli, dengesiz bir kadının, baktığı çocuğa duyduğu pedofilik tutkuya yer vermektedir. Bu konsept, aslen Henry James'in The Turn of the Screw romanından uyarlanan, Jack Clayton'ın The Innocents (1961) filmine göndermedir.[112][113] "Breathing" şarkısı ise bir fetüsün perspektifinden nükleer serpintiye yer vermektedir.[114]

Bush'un diğer ilham kaynakları arasında, bazı şarkılarındaki gotik atmosferden sorumlu korku filmleri de yer almaktadır. "Hounds of Love", 1957'de gösterime giren korku filmi Night of the Demon'dan modellenmedir.[115] Bazı şarkılarında, komedi ve korku ögelerini kara mizah yapmak üzere kullanmaktadır. Örneğin, "Coffee Homeground" zehirle işlenen bir cinayeti, "Ran Tan Waltz" alkolik bir anneyi, François Truffaut'ün Cornell Woolrich'ten uyarladığı 1967 filmi The Bride Wore Black'ten esinlenen "The Wedding List" ise bir damadın ölümüne karşı gelinin katile olan intikamını anlatmaktadır.[116] Bush, komediyi de aynı zamanda ilham kaynakları arasında göstermektedir. Woody Allen[117] Monty Python, Fawlty Towers ve The Young Ones[118] bizzat Bush'un kişisel favorileridir.

Eleştirmenler sanatçının müziğini "sürreal" olarak tanımlarlar.[119] Birçok şarkısı, kolay kategorilendirmeyi imkânsız hale getiren melodramatik duygusal ve müzikal sürrealizm barındırır.[120] Neşeli şarkılarına karışmış melankoli izleri ve oldukça kederli şarkılarına karışmış güçlü yaşam doluluk sıkça gözlemlenir.[121]

Albümler arasındaki süre ve medya dedikoduları

değiştir

Albümler arasında yer alan sürenin fazlalığı, medya tarafından sanatçının sağlığı ve görünüşüyle ilgili birtakım spekülasyonlara itildi.[118] Geçmişte, kilo alması veya akli dengesiyle ilgili argümanlar Bush'un ara sıra tekrar gözükmesiyle çürütülmüş oldu.[122] 2011 yılında Bush, BBC Radio 4'a verdiği bir demeçte albümler arası geçen sürenin uzunluğunun çok stresli olduğunu şu sözlerle vurguladı: "Albümlerin bu kadar uzun sürmesi benim için hüsranlı ... Keşke aralarında bu kadar aralık olmasa." Aynı röportajda, sanatçı mükemmeliyetçi olduğu iddialarını reddederek "Bence bir şeylerin kusurlu olması önemli ... Bazı durumlarda bir sanat eserini ilginç yapan şeyler kusurları olabiliyor – öyle ki yanlış yapılan şeyler ve hatalar senin başka türlü ulaşamayacağın fikirlere ulaşmanı sağlıyor" dedi ve aile hayatına koyduğu önceliği bir kez daha ekledi.[106]

Canlı performanslar

değiştir
Daha fazla bilgi: The Tour of Life ve Before the Dawn (Kate Bush turnesi)

Bush'un ilk turnesi 2 Nisan – 13 Mayıs 1979 tarihleri arasında gerçekleşti; 35 yıl sonra Hammersmith Apollo'da 22 konseri kapsayan ve 26 Ağustos 2014'te başlayan ikinci turnesine başladı. Bu turneler dışında sadece ara sıra belirli canlı performanslar için gözüktü. Turneleri neden bıraktığı konusunda birçok fikir öne sürüldü, bunlardan biri kendi işlerinde söz sahibi olmaya olan kararlılığı ve bu durumun canlı performanslarla çatışmasıydı; diğer dedikodulara göre sebep uçma korkusu[123] veya 21 yaşındaki Bill Duffield'ın ölümünün onu derinden etkilemesi olabilirdi.[124] Sanatçının ışık mühendisi olarak çalışan Duffield, 2 Nisan 1979'daki Poole Arts Centre'da düzenlediği konser sırasında bir kaza sonucu ölmüştü. Bush, 12 Mayıs 1979'da Peter Gabriel ve Steve Harley ile beraber Duffield'ın ailesi için Londra'da Hammersmith Odeon konseri verdi. Bill Duffield, "Blow Away (For Bill)" ve "Moments of Pleasure" olmak üzere Bush'un sonraki iki şarkısında anıldı. Bush, BBC Radio 2'da Mark Radcliffe'le yaptığı röportajda, aslında turneden çok hoşlandığını ancak sonraki kayıtlarını yapmakla çok meşgul olduğundan zaman bulamadığını belirtti. BBC film takımı, Bush'un turnesine yaptığı hazırlıkları takip ederek, BBC ulusal kanalında 30 dakikalık özel bir gösteri olarak yayımladı.

 
Bush'un 2014'te Hammersmith Apollo'da verdiği turnenin biletleri 15 dakikada tükendi.

Turnesiyle aynı dönemlerde, dünya çapında çeşitli TV programlarında gözüktü: Birleşik Krallık'ta Top of the Pops, Almanya'da Bios Bahnhof ve ABD'de Saturday Night Live (piyanoda Paul Shaffer ile—bu onun Amerikan televizyonunda göründüğü tek tarihti) bunlardan birkaçıdır.[125] 28 Aralık 1979'da BBC TV, Kate Bush Christmas Special adlı Noel gösterisini yayınladı. Birmingham'daki BBC Stüdyolarında Ekim 1979'da kaydedilen gösteri Anthony Van Laast'ın hazırladığı koreografileri içeriyordu.[126] Burada ilk iki albümünden şarkılara ek olarak "December Will Be Magic Again", "Violin", "The Wedding List", "Ran Tan Waltz" ve "Egypt" gibi aralarında gelecek albümü Never for Ever'dan şarkıların da bulunduğu eserleri çaldı. Peter Gabriel, "Here Comes the Flood" şarkısına eşlik etmek için göründü ve Roy Harper'ın "Another Day" adlı şarkısı düet olarak sahnelendi.[127]

Tour of Life'tan sonra Bush, iki albüm yapıp sonra turneye çıkmayı planlıyordu. Bu esnada, çeşitli prodüksiyon teknikleri ve ses deneyleriyle çok fazla haşır neşir olduğundan dolayı turneye zaman bulamadı. The Dreaming ve The Red Shoes albümlerinin sonunda turneye çıkma düşüncesi belirse de bu turneler gerçekleşmedi.[128]

1982'de Bush, The Prince's Trust kapsamındaki ilk yardım konserine Madness, Midge Ure, Phil Collins, Mick Karn ve Pete Townshend gibi isimlerle beraber katıldı. 25 Nisan 1986'da Britanyalı yardım etkinliği Comic Relief kapsamında Rowan Atkinson'la yaptığı mizahi düeti "Do Bears... ?" ile beraber "Breathing" şarkısını seslendirdi. Mart 1987'de The Secret Policeman's Third Ball kapsamında David Gilmour eşliğinde "Running Up That Hill"i sahneledi. 28 Haziran 1987'de, Londra'daki Earl's Court'ta Peter Gabriel ile beraber kaydettiği "Don't Give Up" şarkısını, Gabriel'ın So turnesi kapsamında seslendirdi.

17 Ocak 2002'de, eski destekçisi David Gilmour ile beraber bir araya gelen Bush, Londra'daki Royal Festival Hall kapsamında "Comfortably Numb"daki doktor kısımlarını söyledi. 2011'de Classic Rock dergisine: "Umarım bir gün tekrar gösteri yapma fırsatı bulabilirim. Belki bir turne olmaz ama herhangi bir şey," şeklinde bir açıklama yaptı.[128]

Mart 2014'te Bush, Londra'daki Hammersmith Apollo'da 26 Ağustos - 1 Ekim 2014 tarihleri arasında gerçekleşecek 22 gecelik gösterisi Before the Dawn'u duyurdu.[129] BBC konseri olumlu karşıladı.[93] Turnede sahnelenen şarkılar[130] Hounds of Love albümünün çoğunu (Ninth Wave kısmının tamamını), Aerial albümünün çoğunu (ikinci diskin tamamını), The Red Shoes'dan iki şarkıyı ve 50 Words for Snow'dan bir şarkıyı içeriyordu. Bush'un ilk dört albümü ve The Sensual World fark edilebilir şekilde dışarıda bırakılmıştı.[131]

Video projeleri

değiştir

11 Mayıs 1978'de Bush, "De Efteling Special"de görünerek Hollanda televizyonunda ilk defa yer aldı. Eğlence parkı De Efteling, The Kick Inside albümündeki altı şarkıya arka fon oluşturuyordu: "Moving", "Wuthering Heights", "Them Heavy People", "Strange Phenomena", "The Man With the Child in His Eyes" ve "The Kick Inside".

1979'de Bush'un The Tour of Life kapsamında BBC tarafından çekilen bir konseri VHS olarak Kate Bush Live at Hammersmith Odeon adıyla yayımlandı.[132]

Bush, tekli çalışmalarına destek olmak adına yenilikçi videolar çekti. Bu klipler arasında "Running Up That Hill", "Babooshka", "Breathing", "Wuthering Heights", "The Man with the Child in His Eyes" ve aktör Donald Sutherland'ın başka bir yoğun film projesi sırasında zaman ayırarak rol aldığı "Cloudbusting" yer almaktadır.[133] EMI, sanatçının videolarını The Single File, Hair of the Hound, The Whole Story ve The Sensual World gibi adlarla koleksiyon halinde yayımlayagelmiştir.[132]

1993'te The Red Shoes albümündeki şarkıları içeren The Line, the Cross & the Curve adlı müzikal tarzındaki kısa filmi yönetip filmde Miranda Richardson ile beraber rol aldı. Film, aynı isimdeki klasik filmden ilham almaktadır. 1994'te Birleşik Krallık'ta VHS olarak yayımlanan film, dünya çapında birkaç sinema gösterimi de elde etti. Son yıllarda verdiği bir demecinde Bush bu girişimi bir başarısızlık olarak nitelendirmiş ve 2001'de şu yorumu yapmıştı: "İlk dört dakikasından çok memnunum, ancak geri kalanı benim için hayal kırıklığı."[134] Bir 2005 röportajında, sanatçı bu filmi "bir yığın saçmalık" olarak nitelendirdi.[135]

1994'te Bush ABD'de ortaya çıkan hafif içecek Fruitopia için hazırlanan psikedelik temalı reklamlara müzik hazırladı. Aynı reklamlar Birleşik Krallık'ta da belirdi ancak bu sürümünde vokal olarak Bush yerine Cocteau Twins'ten Elizabeth Fraser yer almaktaydı.[136]

2006 sonunda, Sexy Intellectual tarafından Bush'un eski röportajları, müzik tarihçileri ve gazetecilerle (Phil Sutcliffe, Nigel Williamson ve Morris Pert de dahil) yapılan röportajlar derlenerek Kate Bush Under Review adında bir DVD belgesel olarak yayımlandı. DVD'de Bush'un bazı klipleri de yer alıyordu.[137]

2 Aralık 2008'de Saturday Night Live'ın on dördüncü sezonunun DVD koleksiyonu yayımlandı ve burada Bush'un performansları da yer almaktaydı.[138] Aynı şekilde üç DVD'lik The Secret Policeman's Balls yardım konserleri, Bush'un performansını da içerecek şekilde 27 Ocak 2009'da piyasaya sürüldü.[139]

Bush, 50 Words for Snow için dört kısa video hazırladı. Bunlardan biri albüm tanıtımıydı, diğeri tek resimli hareket formatındaki "Animation Segments" olup sanatçının resmi YouTube kanalına yüklendi, diğeri "Misty"nin 2 dakika 35 saniyelik parçasına eşlik eden "Mistraldespair"di, sonuncusu da "Wild Man"in 2 dakika 33 saniyelik sürümüydü. "Mistraldespair" Bush tarafından yönetildi ve Gary Pureton tarafından canlandırıldı.[140] "Wild Man" ise Brandt Animation'da Finn and Patrick tarafından hazırlandı.[141] 24 Ocak 2012'de bir diğer parça olan "Eider Falls at Lake Tahoe" sanatçının sitesinde ve YouTube sayfasında yerini aldı. 5 dakika 1 saniyelik video, sepya tonlu gölge kuklası animasyonudur. Bush tarafından yönetilen video, ödüllü Britanyalı sinematograf Roger Pratt tarafından fotoğraflandı. Gölge kuklaları Robert Allsopp tarafından tasarlandı.[142] Bush, "Eider Falls at Lake Tahoe"nun amacının, "Lake Tahoe" şarkısından ayrılan "kendi başına bir parça" olması olduğunu belirtti.[143]

Film projeleri

değiştir

1990'da Bush, BBC için The Comic Strip tarafından prodüksiyonu üstlenilen kara mizah filmi Les Dogs'ta rol aldı. 8 Mart 1990'da yayınlanan ve kıyamet sonrası Britanya'da geçen filmde sanatçı, Angela adında bir gelini oynadı. Her ne kadar filmin çoğunda Bush gelinlik içinde sessizce varlığını sürdürse de, Peter Richardson ile iki sahnede bazı diyaloglara imza atar. Başka bir Comic Strip Presents filmi olan GLC için, sanatçı kendi vokal performansını da barındıran "Ken" adlı tema şarkısını besteledi. Şarkı, Greater London Council lideri Ken Livingstone hakkındaydı. Livingstone o dönemde müzisyenlerle çalışarak İşçi Partisi adına gençlerin oylarını toplamayı amaçlıyordu ve daha sonraları Londra'nın belediye başkanı oldu.[144] Bunun yanında bir başka Comic Strip Presents filmi "Wild Turkey" için "Home for Christmas" şarkısını yazıp seslendirdi.[145]

Bush birçok filme synthesizer bazlı müzik prodüksiyonlarıyla katkıda bulundu. Sanatçı, Menahem Golan'ın 1979 filmi The Magician of Lublin için, panayır benzeri bir aranjmanla "The Magician" adlı şarkıyı besteleyip seslendirdi.[146] 1985'te, Terry Gilliam'ın Brazil filminin müziklerine dahil edilmek üzere Ary Barroso'nun "Brazil" şarkısının karanlık ve melankolik bir sürümünü hazırladı. Şarkının aranjmanını Michael Kamen üstlendi. 1986'da, Nicolas Roeg filmi Castaway için "Be Kind to My Mistakes" şarkısını yazıp besteledi. Bu şarkının düzenlenmiş bir sürümü, sanatçının 1989 çıkışlı "This Woman's Work" teklisinin B yüzü olarak dahil edildi. 1988'de bu "This Woman's Work" şarkısı John Hughes filmi She's Having a Baby'nin müzikleri arasında yer aldı. Şarkının hafifçe remikslenmiş bir sürümü sanatçının The Sensual World albümünde kendine yer buldu.[147] Şarkı o günden sonra birçok TV şovunda göründü ve 2005 yılında NSPCC adlı yardım etkinlikleri kapsamındaki TV reklamlarında yer alınca Britanya indirme listelerinde sekiz numaraya kadar tırmandı.[148]

1999'de Disney filmi Dinosaur için bir şarkı yazıp kaydettiyse de, bu şarkı soundtrack albümünde yer almadı. Bush'un fanzini olan HomeGround dergisinin 1999 kış sayısına göre bunun sebebi Disney'in Bush'a şarkıyı yeniden yazmasını söylemesi ve Bush'un bunu kabul etmemesiydi. 1999'da Bush'un "The Sensual World" şarkısı Kanadalı film yapımcısı Atom Egoyan'ın "Felicia's Journey" filminde ağırlıklı olarak kullanıldı.[149] "The Man with the Child in His Eyes" adlı şarkısı da 2007'de İngiliz romantik komedi filmi Starter for 10 soundtrack'inde kullanıldı.[150]

2007'de The Golden Compass filminin soundtrack'i için bir şarkı yazması istenen Bush, filmin ana karakteri Lyra Belacqua'ya referans olarak yazdığı "Lyra" ile filmin kapanış sahnesinde yer alarak Birleşik Krallık müzik listelerinde 187 numarada yer aldı.[151] Aynı şarkıyla orijinal film müziği dalında International Press Academy'nin Satellite Ödülü'ne aday gösterildi.[152][153] Del Palmer'a göre Bush'un bu şarkıyı çok kısa sürede hazırlayıp kaydetmesi gerekiyordu ve bütün iş 10 günde tamamlandı.[154] Şarkı Bush'un evinde kaydedildi ve Magdalen College, Oxford korosu dahil edilmekteydi.

İş birlikleri

değiştir

Bush, Peter Gabriel'ın iki albümünde vokalleriyle yer aldı. Beraber düet yaptıkları şarkılar arasında "Games Without Frontiers" ve "Don't Give Up" gibi hitlerin yanında "No Self-Control" da yer almaktadır. Gabriel, Bush'un 1979'daki televizyon gösterisinde yer aldı ve beraber Roy Harper'ın "Another Day" şarkısına bir düet seslendirdiler. Bush, Roy Harper'ın "You" (1979 çıkışlı "The Unknown Soldier" albümünden) ve "Once" (1990 çıkışlı aynı isimli albümünden) olmak üzere iki şarkısında konuk sanatçı olarak yer aldı. 1986 yılında Big Country ile The Seer albümünde yer alan ve albümle aynı adı taşıyan şarkıda düet yaptı. Bunun yanında Midge Ure'un 1988 albümü Answers to Nothing'de yer alan "Sister and Brother" şarkısında ve Go West'in 1987 teklisi "The King Is Dead"de konuk sanatçı olarak yer aldı. Yine Prince ile, Bush'un 1993 albümü The Red Shoes'dan "Why Should I Love You?" ve Prince'in 1996 albümü Emancipation'dan "My Computer" şarkılarında iş birliği yaptı. 1987'de yardım kampanyası kapsamında Ferry Aid adı altında Beatles'ın şarkısı "Let It Be"de bir bölümü seslendirdi. Aynı şekilde 1989'da yardım kampanyası kapsamında "Spirit of the Forest" şarkısında bir bölümü söyledi.

1990 yılında Kate Bush, Alan Stivell'in Again albümünde yer alan "Kimiad" şarkısını besteleyerek, kariyerinde bir defaya mahsus olmak üzere bir başka sanatçı adına şarkı bestelemiş oldu. Stivell, Bush'un The Sensual World albümünde yer almıştı. 1991'de, Elton John'un 1972 şarkısı "Rocket Man"i sanatçının övgü albümü Two Rooms: Celebrating the Songs of Elton John & Bernie Taupin kapsamında yeniden seslendirmek üzere Kate Bush'a davet yollandı. 2011'de Elton John, sanatçının yeni albümü 50 Words for Snow'daki Snowed in at Wheeler Street şarkısında yeniden Bush'la bir araya gelecekti. 1994'te Bush, George Gershwin'in "The Man I Love" şarkısını, Gershwin'in övgü albümü The Glory of Gershwin kapsamında yeniden seslendirdi. 1996'da, Anglo-İrlandalı folk rock derleme projesi Common Ground: The Voices of Modern Irish Music için "Mná na hÉireann" (İrlandaca: "İrlanda Kadınları") şarkısını seslendirdi. Bush'un şarkıyı İrlandaca söylemesi gerekiyordu ve bunu fonetik olarak yapmayı öğrendi.[155]

Bush'un albümlerine katkıda bulunan müzisyenler arasında Elton John, Eric Clapton, Jeff Beck, David Gilmour, Nigel Kennedy, Gary Brooker, Danny Thompson ve Prince yer almaktadır. Bush, daha önceki KT Bush Band grubundaki bateristi olan Lionel Azulay'ın 1990'larda kaydettiği Wouldn't Change a Thing şarkısına geri vokalleriyle katkıda bulundu. Mühendisliği ve prodüksiyonu Del Palmer tarafından üstlenilen şarkı Azulay'ın Out of the Ashes albümünde yer buldu.[156]

Erasure grubu, Kate Bush'a kendileri için bir albüm yapımını üstlenmesi için teklifte bulunduysa da Bush, bu teklifi "kendi alanı olmadığı"nı gerekçe göstererek geri çevirdi.[157]

Müzisyenlere olan etkisi

değiştir

Birçok sanatçı Bush'u etkilendikleri isimler arasında göstermektedir: Tori Amos,[158] Charli XCX,[159] Tegan and Sara,[160] k.d. lang,[161] Paula Cole,[162] ve Goldfrapp'ten Alison Goldfrapp.[163] Nerina Pallot, Bush'un "This Woman's Work" şarkısıyla yaptığı Wogan performansını izledikten sonra söz yazarı olmaya karar verdiğini belirtti.[164] Natasha Khan veya yaygın bilinen adıyla Bat for Lashes[165] ve Kate Nash[166] Bush'un kendilerini etkilediğini ifade etmiştir. Coldplay, "Speed of Sound" şarkıları için ilhamı "Running Up That Hill" şarkısından almıştır.[167] Andy Bell, Bush'u grupları Erasure üzerinde bir ilham kaynağı olarak gösterdi.[168]

Bush'un kendi kariyerlerini doğrudan etkilediğini belirten sanatçılara ek olarak, birçok diğer sanatçı Kate Bush'a olan takdirlerini belirtegelmiştir: Annie Lennox,[169] Björk,[170] Little Boots,[171] Dido,[172] Sky Ferreira,[173] St. Vincent,[174] Lily Allen,[175] Antony and the Johnsons'tan Anohni,[176] OutKast'ten Big Boi,[177] ve Tupac Shakur.[178] Marina and the Diamonds, kendi müziğini Bush ile karşılaştıran insanları duyunca Bush'u ve müziklerini keşfetti.[179] Hole'dan Courtney Love, ergenlik yıllarındaki favori sanatçıları arasında Bush'u gösterdi.[180] Tricky, The Kick Inside hakkında bir makale yazarak şunları söyledi: "Müziği her zaman bana bir düşler ülkesi gibi gelmiştir". [...] "Tanrıya inanmıyorum ama inansaydım onun müziği benim İncil'im olurdu".[181] Suede grubunun yüzü Brett Anderson, Hounds of Love albümü hakkında şunları söyledi: "İki yarıdan oluşan bir kayıt olması ve ikinci yarının boğulma korkusu hakkında bir konsept kayıt olmasına bayılıyorum. Gerçekten gece geç saatlerde dinlemek için harika bir eser, sıkıntılı ve sarsıcı".[182] Sex Pistols'tan John Lydon veya daha iyi bilinen adıyla Johnny Rotten, Bush'un müziğini "inanılanın ötesinde güzel" sözleriyle tanımladı.[175] Rotten bir keresinde Bush için papağan istismarıyla ilgili "Bird in Hand" şarkısını yazdıysa da Bush bunu geri çevirdi.[183] Bush, Prince'in 1991 albümü Diamonds and Pearls'ün albüm kapağındaki liner'da teşekkür ettiği sanatçılardan biridir.[184] Aralık 1989'da The Cure grubundan Robert Smith, "The Sensual World"ü yılın favori şarkısı, The Sensual World'ü yılın favori albümü olarak göstererek, "seksenlerdeki en güzel şeyler" adlı listesine "bütün Kate Bush"u dahil etti.[185]

Bloc Party'den Kele Okereke "Hounds of Love" hakkında şunları söyledi: "İlk defa duyduğumda geriye yaslanan bir kanepede oturuyordum. Ritmi duyar duymaz başka bir yerlere ışınlandım. Sesi, imgeler, dev vurmalı sesleri: benim için her şeyi yakalamışa benziyordu. Bir söz yazarı olarak her daim o hissin peşinden koşarsınız".[186] Rufus Wainwright, Bush'u favori on gay ikonu arasında gösterdi.[187] Müzik dışında Bush, Hüseyin Çağlayan gibi moda tasarımcılarına ilham kaynağı oldu.[188]

Kişisel hayatı

değiştir
 
Plaj, Doğu Prawle köyünün hemen aşağısında.

Bush, gitarist Dan McIntosh ile evlidir ve sanatçının bu ilişkiden Albert veya bilinen adıyla Bertie adında bir oğlu vardır.[189] Bertie, 2014 konserleri "Before the Dawn"da baskın olarak yer aldı. Kate Bush daha öncesinde Del Palmer ile uzun süreli bir ilişki yaşadı.[190][191][192]

Bush, güneydoğu Londra'daki Eltham mahallesinin eski bir sakinidir.[193] 1990'larda Sulhamstead, Berkshire'da kanal kenarında bir eve, 2004'teyse Devon'a taşındı.[194] Vejetaryendir.[195][196]

Bir Katolik olarak yetiştirilse de, 1999 yılında dini inançlarıyla ilgili şunu söyledi:

Katolik'tim ve Katolik okullarında yetiştim. Katı bir takipçisi olduğumu hiçbir zaman söyleyemediysem de orada birçok imaj var; öyle olması gerekiyor; bunlar çok güçlü. Öylesine güçlü, güzel, tutkulu imajlar! Katoliklik'te bir yığın acı var. Dinsel açıdan ziyade kendimi daha anlayışlı, daha tamamlanmış, daha mutlu (hepimizin istediği şey) biri yapmak adına bir arayıştayım. Ama hayatımda hiçbir zaman bir niş bulamadım.[11]

Ödül ve adaylıklar

değiştir
Ana madde: Kate Bush'un kazandığı ve aday gösterildiği ödüller listesi

Diskografi

değiştir
Ana madde: Kate Bush diskografisi

Kaynakça

değiştir
  1. ^ a b c d Eder, Bruce. "allmusic (((Kate Bush > Biography )))". AllMusic. 
  2. ^ Graeme Thomson (13 Mayıs 2010). "Kate Bush's only tour: pop concert or disappearing act?". The Guardian. Londra. 1 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  3. ^ a b "Kate Bush – Never For Ever". Chart Stats. 28 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  4. ^ "Kate Bush CBE will put medal 'on top of Christmas tree'". The Daily Telegraph. 10 Nisan 2013. 22 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  5. ^ a b "Kate Bush – Brits Profile". Brit Awards. 9 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  6. ^ "The BRITs 1987". Brit Ödülleri. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2015. 
  7. ^ "BBC News – New Year Honours 2013: At a glance". BBC Online. 29 Aralık 2012. 25 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  8. ^ Şablon:LondonGazette
  9. ^ Graeme Thomson (2012). Under the Ivy. Omnibus Press. ISBN 978-1780381466. 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  10. ^ Sweeting, Adam (2 Ekim 2005). "Kate Bush: Return of the recluse". The Independent. Londra. 26 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  11. ^ a b "Kate Bush @ Paradise Place – Q interview". Q (dergi). 2 Eylül 1999. 9 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  12. ^ "Kate Bush". Salon.com. 28 Mart 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  13. ^ Young, David (2 Aralık 1978). "Haunting Kate Bush". New Zealand Listener. 
  14. ^ Hazard, Dave (2007). Born Fighter. Londra: John Blake Publishing. s. 114. ISBN 978-1-84454-480-6. 
  15. ^ "Allmusic Kate Bush Biography". AllMusic. 
  16. ^ a b c d e f g h i j k l Gaar, Gillian (1993). She's a Rebel. 
  17. ^ Cowley, Jason (7 Şubat 2005). "The Wow Factor". New Statesman. 14 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  18. ^ Rolling Stone dergisi, 8 Şubat 1990, pp 21–2: "The Sensual Woman" - Sheila Rogers.
  19. ^ "The Rightful Heir?". Q (dergi), 48. Eylül 1990. 
  20. ^ a b c Kruse, Holly (Kasım 2000). "Kate Bush: Enigmatic chanteuse as pop pioneer". Soundscapes.info, Online Journal on Media Culture. Cilt 3. ISSN 1567-7745. 1 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. , Originally published in "Tracking: Popular Music Studies". 1 (1). 1988. 
  21. ^ "Kate Bush". EMI. 27 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  22. ^ a b Brown, Mick (21 Eylül 1979). "Show fuses music, theater". Wilmington Morning Star. 4 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  23. ^ a b c d e Williamson, Nigel (2 Ekim 2005). "The Mighty Bush". Scotland on Sunday. 
  24. ^ "Today's Style And Looks". Face & Figure. 1979. 
  25. ^ Darius, A. (1984) The Adam Darius Method, page 236–240. Latonia. ISBN 0-9502707-2-5 Mime Centre 7 Haziran 2003 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  26. ^ "Demos: The Phoenix recordings". Last.fm. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  27. ^ "Kate Bush Biography". LyricSystem.com. 11 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  28. ^ Lyrics booklets from Kate Bush's albums. EMI. 
  29. ^ "Kate Bush in the UK singles charts". The Official Charts. 26 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  30. ^ Barkham, Patrick (30 Eylül 2005). "Guardian profile: Kate Bush". The Guardian. Londra. 13 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  31. ^ "The Man with the Child in His Eyes". Songfacts.com. 24 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  32. ^ "Awards Database". The Envelope. 30 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2020. 
  33. ^ The Whole Story album lyrics booklet. EMI. 1986. 
  34. ^ "Stand By Your Mantra". Classic Rock. 2004. 
  35. ^ "Simon Drake – The Illusionist". magicweek.co.uk. 2000. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  36. ^ Badhorn, Philippe (Şubat 2006). "Interview in Rolling Stone (France)". Rolling Stone. 
  37. ^ "Kate Bush Music Wuthering Heights Hounds of Love". Refinery29.com. 20 Ekim 2013. 18 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  38. ^ "Kate Bush". UnderGroundOnline. 28 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  39. ^ "Something from Kate, at last". The Age. Avustralya. 8 Ekim 2005. 6 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  40. ^ Smash Hits dergisi, The Dreaming değerlendirmesi (Eylül 1982)
  41. ^ a b "Kate Bush". TheOfficialCharts.com. 26 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  42. ^ UK singles chart peak for "There Goes a Tenner": "UK Mix forums > Chart Histories page 78". ukmix.org. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2015. 
  43. ^ Simper, Paul (16 Ekim 1982). "Dreamtime Is Over". Melody Maker. 
  44. ^ Ellen, Barbara (2 Ekim 2005). "Comeback Kate". The Observer. Londra. 13 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  45. ^ Fitzgerald Morris, Peter (1997). Hounds of Love lyrics booklet. EMI. 
  46. ^ "Kate Bush radio interview". Rock Over London with Paul Cooke. 1985. 
  47. ^ "Peter Gabriel: 'Kate Bush replaced Dolly Parton on 'Don't Give Up NME 19 September 2011". NME. 19 Eylül 2011. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  48. ^ "Kate Bush's dream world". The Daily Telegraph. 26 Kasım 1989. 3 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  49. ^ "Kate Bush Biography". Starpulse.com. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  50. ^ "Booze, fags, blokes and me". Q (dergi). Aralık 1993. 
  51. ^ "Q "Booze, Fags, Blokes And Me" December 1993". Gaffa.org. 30 Ekim 1993. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  52. ^ "UK Top 40 Hit Database". EveryHit.com. 18 Temmuz 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  53. ^ "The top 50 greatest covers as voted by you". The Observer. Londra. 11 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  54. ^ Strong, Martin (1994). The Great Rock Discography. Canongate Books. s. 218. ISBN 1-84195-615-5. 
  55. ^ "Back On Stage After 12 Years". Softpedia.com. 29 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  56. ^ "The Line, The Cross & The Curve". Amazon.co.uk. 
  57. ^ "Well red". Future Music. Kasım 1993. 
  58. ^ Gettelman, Parry (1993). "The Red Shoes review". The Orlando Sentinel. 
  59. ^ "The Red Shoes review". Request. Kasım 1993. 
  60. ^ "Interview with Ken Bruce on Radio 2, 9 May 2011". BBC Radio 2. 27 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  61. ^ Barkham, Patrick (28 Eylül 2005). "Guardian profile: Kate Bush". The Guardian. 
  62. ^ "Kate Bush and the war of Wuthering Heights". Evening Standard. 5 Mayıs 2007. 9 Mayıs 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  63. ^ "The Remarkable Kate Bush Now". Celticsurf.net. 31 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  64. ^ McKenna, Stephen (2 Eylül 2005). "Kate Bush back on form with first single in 12 years". icScotland.com. 29 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ağustos 2020. 
  65. ^ Thompson, Ben (5 Kasım 2006). "Ben Thompson reviews an album of two halves". The Sunday Telegraph. 
  66. ^ "allmusic(((King of the Mountain > Overview )))". AllMusic. 
  67. ^ "Official UK Download Chart Book (File corrupt 081209)" (PDF). DigitalStar.org.uk. 6 Ocak 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  68. ^ "Operatic act beat Bush to the top". BBC News. 13 Kasım 2005. 14 Ocak 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  69. ^ "50 Cent Gets A Billboard Beating From Zellweger's Ex". MTV. 16 Kasım 2005. 3 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  70. ^ "AllMusic Review by James Leonard". AllMusic. 4 Aralık 2007. 
  71. ^ "BBC iPlayer – Front Row: Kate Bush in a rare interview; and John Cleese reviewed". BBC Radio 4. 4 Mayıs 2011. 11 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  72. ^ "Kate Bush News". KateBushNews.com. 25 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  73. ^ "Kate Bush News". KateBushNews.com. 4 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  74. ^ "Kate Bush News". KateBushNews.com. 4 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  75. ^ "Pitbull Tops U.K. Singles Chart; Kate Bush Album Debuts At No. 2". Billboard (dergi). 23 Mayıs 2011. 14 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  76. ^ Sean Michaels. "Kate Bush reveals guest lyricist on new album – James Joyce | Culture". The Guardian. 27 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  77. ^ Perpetua, Matthew (12 Eylül 2011). "Kate Bush: First New Album in Six Years". Rolling Stone. 28 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  78. ^ "News". Kate Bush. 8 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  79. ^ "Review of "Wild Man"". NME. 10 Ekim 2011. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  80. ^ "Fish People". Katebush.com. 8 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  81. ^ Powers, Ann. "NPR music critic Ann Powers reviews "50 Words for Snow"". Npr.org. 30 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  82. ^ "Album of the week: Kate Bush". Australian Broadcasting Corporation. 14 Kasım 2011. 17 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  83. ^ "Stephen Dalton describes 50 Words for Snow". KateBushNews.com. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  84. ^ "Bush tells Jamie Cullum "Snowflake" was written for her son". Avro.nl. 16 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Nisan 2015. 
  85. ^ "Bush explains decisions regarding 50 Words for Snow". Avro.nl. 16 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Nisan 2015. 
  86. ^ Greg Kot Music critic (18 Kasım 2011). "Chicago Tribune review of 50 Words for Snow". Chicago Tribune. 2 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  87. ^ "50 Words for Snow Reviews, Ratings, Credits, and More at Metacritic". Metacritic.com. 30 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  88. ^ "Brit Awards nominations: Kate Bush vs Adele for best female". The Daily Telegraph. 22 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  89. ^ Dex, Robert (1 Mayıs 2012). "Kate Bush scoops South Bank award". The Independent. Londra. 6 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  90. ^ "BBC News – All-female shortlist is a first for Ivor Novello awards". BBC News. 17 Nisan 2012. 28 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  91. ^ Dan Sabbagh (13 Ağustos 2012). "David Bowie among UK stars who turned down Olympic closing show". The Guardian. 31 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  92. ^ "Kate Bush announces first live shows since 1979". The Guardian. 21 Mart 2014. 21 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  93. ^ a b "Kate Bush: Before The Dawn – a first look". BBC News. 27 Ağustos 2014. 27 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  94. ^ "Kate Bush Sets U.K. Chart Record". Billboard (dergi). 1 Eylül 2014. 20 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  95. ^ "Kate Bush Lands Astounding Eight Albums on British Chart – Rolling Stone". Rolling Stone. 17 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  96. ^ a b Simon Reynolds (21 Ağustos 2014). "Kate Bush, the queen of art-pop who defied her critics". The Guardian. 11 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  97. ^ "Interviews". Pitchfork. 10 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  98. ^ "Kate Bush Reveals LP Details, New Song". Pitchfork. 11 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  99. ^ Maria Montgomery Sarnoff (Mart 1990). "Perfect Vision". Option. 5 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2015. ...her unique brand of baroque pop music. 
  100. ^ Nina Corcoran (21 Mart 2014). "Kate Bush to Tour for the First Time in 35 Years". Under the Gun Review. 17 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2015. ...eclectic baroque pop woman and female music icon... 
  101. ^ Charlotte Krol. "ACRE TARN reveals the dreamy and dramatic "Flex", recalling Cocteau Twins, Grimes, Kate Bush". The Line of Best Fit. 25 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  102. ^ Jason Cowley (16 Ekim 2005). "Kate Bush, Aerial". The Guardian. 5 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  103. ^ a b Michael Ray, (Ed.) (2012). Disco, punk, new wave, heavy metal, and more: Music in the 1970s and 1980s. Rosen Education Service. s. 107. ISBN 978-1615309085. "Arty" 1970s and '80s British pop rock artists such as Roxy Music, Peter Gabriel, and Kate Bush... 
  104. ^ Gardner, Elysa (17 Kasım 2005). "Kate Bush picks it up in 'Aerial'". USA Today. 14 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  105. ^ a b Moy, Ron (2006). "Kate Bush and mythologies of Englishness". Popular Musicology Online. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  106. ^ a b "Kate Bush admits frustration over time between albums". BBC News. 4 Mayıs 2011. 24 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  107. ^ "BBC Radio 2 – Mark Radcliffe's Music Club, 17/05/2011". BBC Radio 2. 17 Mayıs 2011. 27 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  108. ^ Solanas, Jane (1983). "The Barmy Dreamer". New Musical Express. 
  109. ^ Colin Irwin (Kasım 1989). "Iron Maiden". Q (magazine). 
  110. ^ "100 Greatest Gayest Albums 51–60". Out (dergi). 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  111. ^ Phil Sutcliffe (30 Ağustos 1980). "Labushka". Sounds. 
  112. ^ "Kate Bush interview". Q (magazine). 1990. 
  113. ^ "Top 100 Greatest Gayest albums 81–90". Out (dergi). 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  114. ^ "Kate Bush interview". Smash Hits. 1980. 
  115. ^ Sutcliffe, Phil (Haziran 1991). "Hounds of Love Sleeve Notes". Q (dergi). 
  116. ^ Irwin, Colin (10 Ekim 1980). "Paranoia and Passion of the Kate Inside". Melody Maker. 
  117. ^ Brown, Len (7 Ekim 1989). "In the Realm of the Senses". New Musical Express. 
  118. ^ a b "Little Miss Can't Be Wrong". Q (magazine). Aralık 1993. 
  119. ^ Hudson, Sue (Aralık 1985). "The Unique Poetry Of Kate Bush". Hi-Fi & Record Review. 13 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  120. ^ Hudson, Sue. "The Back Page". Hi-Fi and Record Review. 
  121. ^ Davis, Erik (1993). "Red Shoes review". Spin. 
  122. ^ Ziegler, Mollie (8 Kasım 2005). "The Return of a Sultry Songstress". The New York Sun. 
  123. ^ Littlejohn, Maureen (Mart 1990). "The Sensual Woman". Network. 
  124. ^ "Why did Kate Bush never tour after 1979?". BBC News. 21 Mart 2014. 15 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  125. ^ Gambaccini, Paul (24 Kasım 1993). "Kate Bush Smiles in Her New Red Shoes". New York Press. 
  126. ^ ""Kate Bush Christmas Special" : Cast and Crew". IMDb.com. 15 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  127. ^ "Kate Bush – BBC Christmas Special 1979". Gaffa.org. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  128. ^ a b "Kate Bush – The reclusive first lady of art rock: when she's not admiring John Lydon, she's pestering the Queen", Classic Rock, Issue 160
  129. ^ "Kate Bush announces first live shows since 1979". The Guardian. 21 Mart 2014. 21 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  130. ^ Alex Young. "Kate Bush's first concert in 35 years: setlist + photos". Consequence of Sound. 21 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2014. 
  131. ^ Tim Masters. "Kate Bush comeback greeted with huge cheers". BBC. 14 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2014. 
  132. ^ a b "Kate Bush DVDs & Videos". AllMusic. 29 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  133. ^ "Kate Bush radio interview". CBAK 4011 (Australia). 1985. 
  134. ^ Aizlewood, John (Aralık 2001). "The Big Sleep". Q (dergi). 
  135. ^ Mojo Magazine, page 81, October 2005 edition
  136. ^ "Cocteau Twins Discography". CocteauTwins.org. 7 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  137. ^ "Kate Bush – Under Review". Amazon.com. 
  138. ^ "Saturday Night Live: Universal announces The complete 4th season TVonDVD.com 5 Eylül 2008". 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  139. ^ John Latchem (5 Aralık 2008). "Unveiling Britain's 'Secret'". Home Media Magazine. 1 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  140. ^ "Mistraldespair – Animation". Kate Bush. 25 Kasım 2011. 7 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  141. ^ "Wild Man – Animation". Kate Bush. 8 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  142. ^ "Eider Falls at Lake Tahoe – Animation". Kate Bush. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  143. ^ "Kate Bush's Shadow Play : All Songs Considered". NPR. 24 Ocak 2012. 2 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  144. ^ "Ken Livingstone Interviewed: Boris, The Other Boris, Music, Politics & London". The Quietus. 6 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  145. ^ "Leaving Her Tracks: A brief chronology of Kate's career". Kate Bush News. 29 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  146. ^ "FAQ: rec.music.gaffa – Love-Hounds – Kate Bush". Faqs.org. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  147. ^ Holmes, Linda (6 Ağustos 2009). "Five Great John Hughes Moments National Public Radio (United States) 6 August 2009". Npr.org. 29 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  148. ^ "Eighties Kate Bush track goes Top 10 on download chart". Music Week. 24 Kasım 2005. 17 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  149. ^ "Soundtracks for Felicia's Journey". IMDb.com. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  150. ^ "Starter For Ten Soundtrack CD". CD Universe. 13 Şubat 2007. 27 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  151. ^ "Chart Log UK: Darren B – David Byrne". Zobbel.de. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  152. ^ Silberman, Stacey (30 Kasım 2007). "Tis the Awards Season: Lots of Green & "Golden" Loving Stars". Hollywood Today. 20 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  153. ^ "Awards for The Golden Compass : Satellite Awards". IMDb.com. 19 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  154. ^ Palmer, Del. "Lyra". DelPalmer.com. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  155. ^ "Mna Na h-Éireann". Hot Press. 29 Mayıs 1996. 
  156. ^ Twomey, Seán (26 Ağustos 2008). "Lost Kate Vocal Performance surfaces on iTunes!". KateBushNews.com. 26 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  157. ^ "Erasure & Kate Bush: The Lost Collaboration The Quietus 4 March 2009". Thequietus.com. 15 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  158. ^ Doyle, Tom (Mayıs 1998). Tori Amos interview. Q (dergi). Onu ilk duyduğum zaman, dedim ki, aman tanrım, beni bırakın, başka hiçkimsenin yaptığını duymadığım şeyler yapıyor. Ancak bizim uzaktan yakın falan olduğumuzu sanacağınız bir rezonans duyabiliyordum. 
  159. ^ Phares, Heather. "Charli XCX". Slacker. 26 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2016. 
  160. ^ Erin Lyndal Martin (18 Şubat 2013). "Shock To Your System: Tegan Of Tegan & Sara Interviewed". The Quietus. 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2016. 
  161. ^ "kd lang hits Watershed moment". 6 Şubat 2008. 13 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  162. ^ Paula Cole's speech at the 1998's Grammy Awards. 12 Ağustos 2010. 
  163. ^ Hodgkinson, Will (18 Temmuz 2003). "Cherry picked". The Guardian. 3 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  164. ^ Sawer, Patrick (4 Nisan 2010). "Nerina Pallot: Cowell, Minogue and me". The Daily Telegraph. 6 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  165. ^ Michelson, Noah (6 Eylül 2009). "Bat for Lashes Redux". Out (dergi). 19 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  166. ^ David Apple & Dedee W. "Kate Nash Interview". House of Tracks TV. 19 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  167. ^ "Coldplay talk about Kate Bush inspiring Speed of Sound [TV live show interview with Coldplay]". Tudou.com. Mayıs 2005. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  168. ^ "Blondie, Kate Bush and Siouxsie & The Banshees: Andy Bell's favourite albums". 18 Temmuz 2014. 15 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  169. ^ Annie Lennox's speech at the 1986 BPI [TV interview]
  170. ^ the feminine issue: Kate Bush by Bjork. i-D (issue 252). Mart 2005. Bence gerçekten hafife alınmış tarafı prodüksiyondur. Bence çok orijinal ve gerçekten kadınsı. [...] Kendi görünümünü kendi yarattı ve kendi sesini kendi tasarladı. 
  171. ^ "Interview: Little Boots". M (dergi). 26 Haziran 2014. 19 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  172. ^ Hodginson, Will (3 Ekim 2003). "Classic examples (Dido Interview)". The Guardian. 19 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  173. ^ Stern, Claire (8 Eylül 2014). "Sky Ferreira on Channeling Madonna and Why Blondes Have More Fun". InStyle. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  174. ^ "Guest lists: St. Vincent". Pitchfork Media. 30 Ağustos 2007. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  175. ^ a b "Queens of British pop (including an interview with Lily Allen about Kate Bush)", BBC Television, 1 Nisan 2009 
  176. ^ Wintergasten [Antony Hegarty TV' interview]. VPRO. Ocak 2011. 
  177. ^ Kennedy, Gerrick D. (29 Eylül 2010). "Big Boi talks Kate Bush". Los Angeles Times. 1 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  178. ^ "Tupac Shakur Biography". IMDb.com. 27 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Nisan 2015. 
  179. ^ "Interview with Marina and the Diamonds • Nialler9". Nialler9.com. 19 Mayıs 2009. 29 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  180. ^ Brite, Poppy Z. (1997). Courtney Love: The Real Story. Simon & Schuster. s. 45. 
  181. ^ Last Night a Record Changed my Life. Mojo. Temmuz 2003. 
  182. ^ Turner, Luke (5 Ekim 2011). "There's A Song Playing: Brett Anderson's Favourite 13 Albums". The Quietus. 7 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  183. ^ Lewis, John (Aralık 2007). "An Audience With John Lydon". Uncut. 
  184. ^ Diamonds and Pearls by Prince – liner notes – section Thanks. Paisley Park, Warner Bros. 1991. 
  185. ^ Robert Smith [interview]. Melody Maker. 23 Aralık 1989. s. 23. 
  186. ^ Pires, Candice (14 Ağustos 2012). "Six Songs of Me: Kele Okereke". The Guardian. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  187. ^ Wainwright, Rufus (12 Kasım 2006). "Gay icons". The Observer. Londra. 24 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  188. ^ Chalayan, Hussein (12 Şubat 2005). "Hussein Chalayan on Kate Bush". The Independent. Londra. 25 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  189. ^ "Kate Bush and the war of Wuthering Heights". Evening Standard. 5 Mayıs 2007. 26 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  190. ^ "The Independent: Kate Bush: The Return of the recluse". The Independent. 6 Temmuz 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  191. ^ "Kate Bush – The Red Shoes review". Blamonet.com. 16 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  192. ^ "Kate Bush: Live at Hammersmith Odeon (1979)". The New York Times. 14 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  193. ^ "Famous people of Eltham". Elthamse9.co.uk. 23 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  194. ^ "Kate Bush and the war of Wuthering Heights". Evening Standard. 5 Mayıs 2007. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  195. ^ "Arşivlenmiş kopya". 20 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 
  196. ^ "Arşivlenmiş kopya". 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016. 

Ek kaynaklar

değiştir

Dış bağlantılar

değiştir
 
Wikimedia Commons'ta Kate Bush ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kate_Bush&oldid=34535130" sayfasından alınmıştır