1956 Formula 1 sezonu

1956 FIA Formula 1 Dünya Şampiyonası sezonu
Önceki: 1955	Sonraki: 1957
Pilotlar • Pistler • Yarışlar

1956 Formula 1 sezonu, FIA'nın düzenlediği Formula 1 şampiyonasının onuncu sezonuydu. 27 Ocak - 2 Eylül 1956 tarihleri arasında sekiz yarıştan oluşan yedinci şampiyona düzenlendi. Sezon içinde şampiyona dışı dokuz yarış daha yapıldı.

Juan Manuel Fangio (fotoğraf 1957'de çekilmiştir), Scuderia Ferrari ile dördüncü Sürücüler şampiyonluğunu kazandı.

Ferrari adına yarışan Juan Manuel Fangio, üst üste üçüncü şampiyonluğunu elde etti.^[1] Toplamda dördüncü şampiyonluğunu elde eden Fangio'nun elde ettiği bu rekor, 2002'de bir başka Ferrari pilotu Michael Schumacher tarafından kırıldı. Fangio, bu sezon içinde takım arkadaşı Peter Collins ve Maserati pilotu Stirling Moss ile mücadele etti.

Şampiyona dahilindeki yarışların hiçbirinde herhangi bir İngiliz takımı yarış kazanamadı. Bu istatistik daha sonra tekrar 2006'da gerçekleşecekti.

29 Ekim'de tecrübeli yarışı Louis Rosier, Montlhéry'de bir spor araba yarışı sırasında kaza yaptı. Başından yaralanan Rosier, üç haftalık yaşam mücadelesini kaybederek öldü.^[2]^[3]

Takımlar ve sürücüler

1956 sezonunda aşağıdaki takımlar ve pilotlar yarıştı. Sadece Indianapolis 500'e katılanlar yer almamaktadır.

Takım	Üretici	Şasi	Motor	Lastik	Pilot	Yarışlar
Officine Alfieri Maserati	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Stirling Moss	1–2, 4–8
					Jean Behra	1–2, 4–8
					Carlos Menditeguy	1
					Luigi Piotti	1
					Chico Landi	1
					Gerino Gerini	1
					José Froilán González	1
					Cesare Perdisa	2, 4–7
					Paco Godia	4–8
					Mike Hawthorn	4
					Piero Taruffi	5
					Umberto Maglioli	7–8
					Luigi Villoresi	8
					Jo Bonnier	8
Owen Racing Organisation	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P D	Mike Hawthorn	1
	BRM	P25	BRM P25 2.5 L4		Mike Hawthorn	2, 6
					Tony Brooks	2, 6
					Ron Flockhart	6
Alberto Uría	Maserati	A6GCM	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Alberto Uría	1
Alberto Uría	Maserati	A6GCM	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Óscar González	1
Scuderia Ferrari	Ferrari	D50 555	Ferrari DS50 2.5 V8 Ferrari 555 2.5 L4	E P	Juan Manuel Fangio	1–2, 4–8
					Eugenio Castellotti	1–2, 4–8
					Luigi Musso	1–2, 7–8
					Peter Collins	1–2, 4–8
					Olivier Gendebien	1, 5
					Paul Frère	4
					André Pilette	4
					Alfonso de Portago	5–8
					Wolfgang von Trips	8
Equipe Gordini	Gordini	T16 T32	Gordini 23 2.5 L6 Gordini 25 2.5 L8	E	Robert Manzon	2, 5–8
					Élie Bayol	2
					André Pilette	2, 5, 7
					Hermano da Silva Ramos	2, 5–6, 8
					André Milhoux	7
					André Simon	8
Ecurie Rosier	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Louis Rosier	2, 4–7
Vandervell Products	Vanwall	VW 2	Vanwall 254 2.5 L4	P	Maurice Trintignant	2, 4, 6, 8
					Harry Schell	2,<>4–6, 8
					Mike Hawthorn	5
					Colin Chapman	5
					José Froilán González	6
					Piero Taruffi	8
Gould's Garage (Bristol) H.H. Gould	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	D	Horace Gould	2, 4, 6–7
Giorgio Scarlatti	Ferrari	500	Ferrari 500 2.0 L4	P	Giorgio Scarlatti	2
Scuderia Centro Sud	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Louis Chiron	2
					Luigi Villoresi	4
					Harry Schell	7
					Toulo de Graffenried	8
	Ferrari	500	Ferrari 500 2.0 L4		Giorgio Scarlatti	7
Piero Scotti	Connaught-Alta	B	Alta GP 2.5 L4	P	Piero Scotti	4
Automobiles Bugatti	Bugatti	T251	Bugatti 2.5 L8	E	Maurice Trintignant	5
Luigi Piotti	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Luigi Villoresi	5–7
Luigi Piotti	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Luigi Piotti	7–8
André Simon	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P	André Simon	5
Scuderia Guastalla	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Umberto Maglioli	6
Scuderia Guastalla	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Gerino Gerini	8
Connaught Engineering	Connaught-Alta	B	Alta GP 2.5 L4	P A	Archie Scott-Brown	6, 8
					Desmond Titterington	6
					Jack Fairman	6, 8
					Les Leston	8
					Ron Flockhart	8
Bob Gerard	Cooper-Bristol	T23	Bristol BS1 2.0 L6	D	Bob Gerard	6
Gilby Engineering	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	D	Roy Salvadori	6–8
Bruce Halford	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	D	Bruce Halford	6–8
Jack Brabham	Maserati	250F	Maserati 250F1 2.5 L6	D	Jack Brabham	6
Emeryson Cars	Emeryson-Alta	56	Alta GP 2.5 L4	D	Paul Emery	6
Ottorino Volonterio	Maserati	A6GCM	Maserati 250F1 2.5 L6	P	Ottorino Volonterio	7

Takım ve sürücü değişiklikleri

Mercedes, 1955 Le Mans faciası sonrası motorsporlarından çekilme kararı aldı. Son şampiyon Fangio, Lancia'daki haklarını alarak Ferrari'ye geçti. Arjantinli pilot, Lancia'nın D50 aracıyla şampiyon olacaktı. Takımda kalan Eugenio Castellotti'ye Maserati'den Luigi Musso ve Peter Collins katıldı.
1955 sezonu ikincisi ve Fangio'nun Mercedes'teki takım arkadaşı Stirling Moss, Ferrari'nin rakibi Maserati'ye geçti.
Maurice Trintignant, Ferrari'den Vanwall'a Ken Wharton'ın yerine geçti.

Sezon ortası değişiklikleri

Paco Godia, Belçika Grand Prix'den itibaren olmak üzere Maserati'ye katıldı.
Alfonso de Portago, Fransa Grand Prix'den itibaren olmak üzere Ferrari'ye katıldı. Ayrıca bu yarışta Colin Chapman da Vanwall ile ilk Formula 1 performansını gerçekleştirecekti. Ancak antremanlarda takım liderine çarptı ve yarışa başlamadı. Bu Chapman'ın son F1 yarışı oldu. Chapman, ilerleyen yıllarda yarış mühendisi olarak F1'de yer aldı. Aynı yarışta Bugatti de Type 251 model aracıyla F1'deki ilk ve son yarışını koştu. Bugatti'nin bu yarıştaki sürücüsü Maurice Trintignant oldu.
1951'den bu yana ilk kez, BRM takımı Britanya Grand Prix'de kendi şasisini kullandı. Aynı yarış Tony Brooks'un da kariyerindeki ilk F1 yarışı oldu.

Takvim

No.	Grand Prix	Pist	Tarih
1	Arjantin Grand Prix	Autódromo Oscar Alfredo Gálvez, Buenos Aires	22 Ocak
2	Monako Grand Prix	Circuit de Monaco, Monte Carlo	13 Mayıs
3	Indianapolis 500	Indianapolis Motor Speedway, Speedway	30 Mayıs^[a]
4	Belçika Grand Prix	Circuit de Spa-Francorchamps, Stavelot	3 Haziran
5	Fransa Grand Prix	Reims-Gueux, Gueux	1 Temmuz
6	Britanya Grand Prix	Silverstone Circuit, Silverstone	14 Temmuz
7	Almanya Grand Prix	Nürburgring, Nürburg	5 Ağustos
8	İtalya Grand Prix	Autodromo Nazionale di Monza, Monza	2 Eylül

Takvim değişiklikleri

1955 Le Mans faciası sonrasında İsviçre hükümeti motorsporlarını yasakladığı için İsviçre Grand Prix'si iptal edildi. Fransa ve Almanya yarışları da 1955 için iptal edilmişti ancak 1956'da takvime döndüler.
17 Haziran'da Hollanda Grand Prix'sinin yapılması planlanıyordu ancak yarış Süveyş Krizi nedeniyle iptal edildi.^[4] İspanya'nın da Fransa ve Almanya gibi takvime dönmesi ve buradaki yarışın 28 Ekim'de yapılması planlanıyordu ancak o da yine Süveyş Krizi nedeniyle iptal edildi.^[5]
Britanya Grand Prix, her iki pist arasındaki yarış paylaşımına uygun olarak Aintree Pistinden Silverstone'a taşındı.

Şampiyona raporu

İlk üç yarış (1-3)

Üç kez dünya şampiyonu olan ve üçünü de farklı takımlarla kazanan Fangio, 1955'i Mercedes'te geçirdikten sonra 1956 için Ferrari'ye geçmişti. Sezonun ilk yarışını kendi ülkesinde, Arjantin'de koşan Fangio, taraftarlarının önünde pol pozisyonunu elde etti. Takım arkadaşları Eugenie Castellotti ve Luigi Musso da arkasındaydı. Onların arkasında ise Maserati pilotları bulunuyordu. Yarışın başında, altıncı yarışına çıkan Carlos Menditeguy, takım arkadaşı Stirling Moss'un önünde liderliği aldı. Fangio, 21. tura kadar ön grubu takip etse de bu turda yakıt pompası arızası yaşadı. Musso, aracını takım liderine devretmek üzere pite çağrıldı, ancak önünde tur bindirmek üzere olduğu Fangio spin atınca o da spin attı ve orada yarıştan çekildi. Fangio yarışa döndü ve 70. tura kadar lider Moss'u takip etti. Moss'un motoru arıza yapınca liderliğe yükseldi. Fangio, yarışı da kazandı ancak aracı paylaşımlı kullandığı için yarı puan aldı.^[6]^[7]

4 ay sonra Monako'da sezonun ikinci yarışı koşuldu. Vanwall, BRM ve Gordini takımlarının katıldığı yarışta pol pozisyonu, Moss ve Castellotti'nin önünde Fangio'ya gitti. Moss bir ara yarışta liderliği ele geçirdi. Fangio yarış sırasında spin attı ve ters yöne düştü. Piste dönmeye çalışırken Luigi Musso ve Harry Schell'in yoluna giren Fangio'nun bu hamlesi nedeniyle Musso ve Schell kaza yaptı. Fangio, spinden sonraki sürüşüyle ikinciliğe kadar yükseldi. Ancak bir virajda duvara çarpan Fangio, arka lastiğine hasar verdi, bu nedenle pite gelerek takım arkadaşı Collins'in aracını alarak yarışa devam etti. Moss'tan tur yemek üzere olan Fangio, yarışı Moss'un altı saniye arkasında ikinci tamamladı. Jean Behra ise bir tur geride üçüncü oldu.^[8]

Indy 500 yarışı Formula 1 takvimine dahil edildi ancak hiçbir aktif F1 pilotu katılmadı. Eski şampiyon Nino Farina katılsa da elemeleri geçemedi. Pat Flaherty yarışı kazandı.

Sürücüler klasmanında Behra 10 puanla lider, Fangio 9 puanla ikinci, Moss ve Indy 500 galibi Flaherty ise sekizer puanla üçüncü idi.

4 ve 6. yarışlar

Belçika'da Ferrari ve Maserati pilotları arasında yakın geçen pol mücadelesinin kazananı, son turunda tur rekorundan 10, en yakın rakibinden ise 5 saniye hızlı olan Fangio'ya gitti. Ancak Fangio, yarışın başında arkasındaki Moss ve Collins'e pozisyonunu kaybederek geriye düştü. Fangio, ilerleyen turlarda Moss'u geçerek liderliği geri aldı. Sonrasında Moss'un sol arka tekeri yerinden çıkarken Castellotti ise bozuk şanzıman nedeniyle yarışa veda etti. Fangio tur rekorları kırarken Moss ise bir tur geride, takım arkadaşlarından birinin aracını alarak yarışa geri döndü. Collins, 24. tura gelindiğinde ikinciydi, ancak lider Fangio bu turda yarış dışı kalınca liderliğe yükseldi. Collins, yarışı da kazanırken ikinci Paul Frére, üçüncü ise Moss oldu.^[9]

Fransa'da Fangio üst üste dördüncü pol pozisyonunu elde ederken diğer Ferrari pilotları da Fangio'nun arkasında ön sıraları kazandı. Yarışın başında Fangio gene pozisyon kaybetse de Ferrari üçlüsü gridin kalanıyla aradaki farkı açmaya başladı. Moss ve Schell'in yarışa veda etmesinin ardından ilk beş sıra Ferrarilerin oldu. Schell, takım arkadaşlarından birinin aracını alarak yarışa geri döndü, tur rekorunu eline geçirdi ve ön tarafa yaklaşmaya başladı. Düzlüklerde daha hızlı olan Schell'e karşı Ferrari pilotları düzlüklerde araçlarını yan yana sürerek Schell'i durdurmaya çalışsalar da Schell bir virajda iki Ferrari pilotunu da geçerek Fangio'nun arkasına, ikinciliğe yükseldi. Ancak Fangio pozisyonunu korurken, Schell de teknik sorunlar nedeniyle pite girmek zorunda kaldı. 40. turda da Fangio yakıt sistemi ile ilgili bir sorun nedeniyle pite girmek zorunda kaldı. Collins, böylece peşpeşe ikinci zaferini elde ederken ikincilik takım arkadaşı Castellotti'ye gidiyor, üçüncü ise Behra oluyordu.^[10]

Britanya Grand Prix'de ön sıraları üç İngiliz pilot ve Fangio aldı. Silverstone Pisti geniş bir pistti, bu nedenle ilk çizgiye dört pilot yerleşti. Bu pilotlar; Moss, Fangio, Mike Hawthorn (BRM) ve Collins idi. Fangio altıncı turda ikinci sıraya yükseldi ancak lideri yakalamaya çalışırken spin attı ve beşinciliğe düştü. Moss, Brooks'u geçerek ikinci sıraya yerleşti ve 16. turda Hawthorn'u geçti. BRM pilotlarının her ikisi de yarışa veda ettiler. Moss'un motor yağı nedeniyle pite girdiği sırada Fangio da rakibine yaklaşıyordu. Moss, sonrasında motoru güç kaybettiği için tekrar pite girdi. Böylece Fangio galibiyete uzandı. İkinciliği aracı takım arkadaşından alan Collins alırken, üçüncülük yine Behra'ya gidiyordu.^[11]

Bu yarışlarla birlikte, sürücüler klasmanında Collins 22 puanla lider, Fangio 21 puanla ikinci, Behra ise 18 puanla üçüncü idi.

Son iki yarış (7-8)

Birçok İngiliz pilota ev sahipliği yapan Britanya yarışının ardından yapılan Almanya yarışında hiçbir İngiliz takım yer almadı. Gridde çoğunlukla İtalyan Ferrari ve Maserati'ler bulunurken birkaç tane de Fransız Gordini aracı vardı. Fangio, takım arkadaşı Collins'in 0.3 saniye önünde pol pozisyonunu kazandı. Ancak startta liderliği yine kaybetse de, ilk turun sonunda tekrar ele geçirdi. Dördüncü başlayan Moss, Castellotti'yi geçerek üçüncülüğe yükseldi. Bu üçlü (Fangio, Collins ve Moss), birbirleriyle mücadele etmekten çok yarışı bitirmeye odaklandı ve 1939'daki yarışta kırılan tur rekorunu kırdılar. Collins beklenmedik bir anda pite geldi ve bilincini kaybetmek üzere olduğu görüldü. Yapılan incelemeler sonucunda Collins'in aracının yakıt sistemindeki bir sızıntı nedeniyle kokpite duman salınımı yaptığı anlaşıldı. Collins kendisine geldikten sonra bir takım arkadaşının aracını aldı ancak ön tarafa yaklaşmaya çalışırken spin attı. Fangio, yarışı Moss ve Behra'nın önünde kazandı. Behra, böylece bu sezonki beşinci podyumunu alırken şampiyonada da ikinci sırayı elde etti.^[12]

Son yarışa girilirken Collins, lider Fangio'yu 8 puan geriden takip ediyordu. Collins'in şampiyon olabilmesi için son yarış olan İtalya Grand Prix'yi kazanması ve Fangio'nun 3 veya daha az puan alacağı bir sonuç elde etmesi gerekiyordu. Zira bu durumda alacağı puanlar şampiyonaya dahil edilmeyecekti. Bu durumda her iki pilot da 30 puan almış olacak, ancak önceki sonuçların değerlendirilmesiyle birlikte şampiyon Collins olacaktı. En hızlı tur puanı da burada belirleyici olabilecekti. İlerleyen yıllarda yarış kazanacak olan Wolfgang von Trips, Ferrari ile ilk yarışına çıktı ancak antremanlarda yaklaşık 210 km/h hızla kaza yaptı. von Trips, kazadan sıyrık ve çürüklerle kurtulsa da aracı kullanılamaz hale geldi. Pol pozisyonunu yine Fangio alırken, arkasında takım arkadaşları Castellotti ve Musso vardı. Yarışın başında Fangio, takım arkadaşlarının gerisine düşerken, Ferrari pilotları birbirleriyle çekişmeye başladı. Vanwall pilotu Harry Schell, Fangio'yu geçerken arkasındaki pilotların da Fangio'ya yaklaşmasını sağladı. Castellotti ve Musso arasındaki mücadele ikisinin de lastik sorunu nedeniyle pite gelmesine neden oldu. Castellotti, lastiği patladığı için ilerleyen turlarda bir kez daha pite girmek zorunda kaldı. Böylece ön tarafta Schell, Moss ve Fangio kaldı. Bu üçlü arasında bir süre mücadele olmadı. Pite giren ve lastiklerini değiştiren Collins, sağ ön süspansiyonu zarar görünce yarışa veda etti. Moss, Schell'i geçerek liderliğe yükseldi ve aradaki farkı açtı. Collins'in tekrar pite girmesiyle birlikte aracını Fangio'ya verdi. Moss iki kez pite girdi, böylece Fangio kendisine yaklaşma fırsatı yakaladı. Ancak finalde kazanan, Fangio'nun altı saniye önünde Moss oldu. Connaught pilotu Ron Flockhart, diğer pilotların lastik sorunlarından yararlanarak üçüncülüğe yerleşti.

Bu yarışla birlikte Fangio 30 puanla 1956 sezonunun şampiyonluğunu elde etti. Moss 27 puanla ikinci olurken Collins ise 25 puanla üçüncü sırada kaldı.^[13]

Sonuçlar ve sıralamalar

Grand Prix

No.	Grand Prix	Pol pozisyonu	En hızlı tur	Kazanan pilot	Kazanan üretici	Lastik	Rapor
1	Arjantin Grand Prix	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Luigi Musso Juan Manuel Fangio	Ferrari	E	Rapor
2	Monako Grand Prix	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Stirling Moss	Maserati	P	Rapor
3	Indianapolis 500	Pat Flaherty	Paul Russo	Pat Flaherty	Watson-Offenhauser	F	Rapor
4	Belçika Grand Prix	Juan Manuel Fangio	Stirling Moss	Peter Collins	Ferrari	E	Rapor
5	Fransa Grand Prix	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Peter Collins	Ferrari	E	Rapor
6	Britanya Grand Prix	Stirling Moss	Stirling Moss	Juan Manuel Fangio	Ferrari	E	Rapor
7	Almanya Grand Prix	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Juan Manuel Fangio	Ferrari	E	Rapor
8	İtalya Grand Prix	Juan Manuel Fangio	Stirling Moss	Stirling Moss	Maserati	P	Rapor

Sürücüler Klasmanı

Yarışı ilk beşte tamamlayan pilotlara puan verildi. Bitiş pozisyonuna veya sınıflandırmaya bakılmaksızın en hızlı turu atanlara da ek bir puan verildi. Şampiyonaya sadece en iyi beş sonuç dahil edildi. Paylaşımlı sürüşlerde, puan alabilecek bir pozisyonda bitiren her sürücüye yarım puan verildi. Birden fazla sürücünün aynı en hızlı tur zamanını belirlemesi durumunda, en hızlı tur puanı sürücüler arasında eşit olarak paylaştırılır. Parantezsiz sayılar şampiyona puanlarını, parantez içindeki sayılar ise toplam kazanılan puanları göstermektedir. Puanlar aşağıdaki sisteme göre verildi:

Pozisyon	1.	2.	3.	4.	5.	EHT
Puan	8	6	4	3	2	1
Kaynak:^[14]

Poz.	Sürücü	ARJ	MON	500	BEL	FRA	BRİ	ALM	İTA	Puan
1	{ {Bayraksimge\|Argentina}} Juan Manuel Fangio	1† / Ret	2† / 4†		Ret	4	1	1	(2)† / 8†	30 (33)
2	Stirling Moss	Ret	1		3† / Ret	5† / Ret	(Ret)	2	1	27 (28)
3	Peter Collins	Ret	2†		1	1	2† / Ret	Ret† / Ret	2†	25
4	Jean Behra	2	3		7	3	3	3	Ret† / Ret	22
5	Pat Flaherty			1						8
6	Eugenio Castellotti	Ret	4† / Ret		Ret	2	10†	Ret† / Ret	8† / Ret	7.5
7	Sam Hanks			2						6
=	Paul Frère				2					6
9	Paco Godia				Ret	7	8	4	4	6
10	Jack Fairman						4		5	5
11	Luigi Musso	1†	Ret					Ret†	Ret	4
=	Mike Hawthorn	3	DNS		DNS	10†	Ret			4
=	Ron Flockhart						Ret		3	4
=	Don Freeland			3						4
15	Alfonso de Portago					Ret	2† / 10†	Ret†	Ret	3
=	Cesare Perdisa		7		3†	5†	7	DNS		3
=	Şablon:Bayraksimgen Harry Schell		Ret		4	10† / Ret	Ret	Ret	Ret	3
=	Johnnie Parsons			4						3
19	Louis Rosier		Ret		8	6	Ret	5		2
=	Luigi Villoresi				5	Ret	6	Ret	Ret†	2
=	Hermano da Silva Ramos		5			8	Ret		Ret	2
=	Horace Gould		8		Ret		5	Ret		2
=	Olivier Gendebien	5				Ret				2
=	Dick Rathmann			5						2
25	Gerino Gerini	4†							10	1.5
=	Chico Landi	4†								1.5
27	Paul Russo			Ret						1
—	André Pilette		6†		6	11		DNS		0
—	Luigi Piotti	Ret						DNS	6	0
—	Bob Sweikert			6						0
—	Óscar González	6†								0
—	Alberto Uría	6†								0
—	Élie Bayol		6†							0
—	Bob Veith			7						0
—	Toulo de Graffenried								7	0
—	Rodger Ward			8						0
—	Robert Manzon		Ret			9	9	Ret	Ret	0
—	André Simon					Ret			9	0
—	Jimmy Reece			9						0
—	Cliff Griffith			10						0
—	Roy Salvadori						Ret	Ret	11	0
—	Gene Hartley			11						0
—	Bob Gerard						11			0
—	Fred Agabashian			12						0
—	Bob Christie			13						0
—	Al Keller			14						0
—	Eddie Johnson			15						0
—	Billy Garrett			16						0
—	Duke Dinsmore			17						0
—	Pat O'Connor			18						0
—	Jimmy Bryan			19						0
—	Ottorino Volonterio							NC		0
—	Maurice Trintignant		Ret		Ret	Ret	Ret		Ret	0
—	Umberto Maglioli						Ret	Ret	Ret†	0
—	Bruce Halford						Ret	DSQ	Ret	0
—	José Froilán González	Ret					Ret			0
—	Piero Taruffi					Ret			Ret	0
—	Tony Brooks		DNS				Ret			0
—	Giorgio Scarlatti		DNQ					Ret		0
—	Carlos Menditeguy	Ret								0
—	Jim Rathmann			Ret						0
—	Johnnie Tolan			Ret						0
—	Tony Bettenhausen			Ret						0
—	Jimmy Daywalt			Ret						0
—	Şablon:Bayraksimgen Jack Turner			Ret						0
—	Keith Andrews			Ret						0
—	Andy Linden			Ret						0
—	Al Herman			Ret						0
—	Ray Crawford			Ret						0
—	Johnny Boyd			Ret						0
—	Troy Ruttman			Ret						0
—	Johnny Thomson			Ret						0
—	Piero Scotti				Ret					0
—	Desmond Titterington						Ret			0
—	Archie Scott-Brown						Ret			0
—	Paul Emery						Ret			0
—	Jack Brabham						Ret			0
—	André Milhoux							Ret		0
—	Les Leston								Ret	0
—	Ed Elisian			Ret†						0
—	Eddie Russo			Ret†						0
—	Jo Bonnier								Ret†	0
—	Louis Chiron		DNS							0
—	Colin Chapman					DNS				0
—	Wolfgang von Trips								DNS	0
Poz.	Sürücü	ARJ	MON	500	BEL	FRA	BRİ	ALM	İTA	Puan

Renk	Sonuç
Altın	Birinci
Gümüş	İkinci
Bronz	Üçüncü
Yeşil	Puanla bitirdi
Mavi	Puansız bitirdi
Mor	Yarış Dışı (YD)
Kırmızı	Sıralama zamanı yok (DNQ)
Siyah	Diskalifiye (Dis.)
Beyaz	Başlamadı (DNS)
Boş	Katılmadı (DNA)
	Yaralandı (INJ)
	Kabul edilmedi (EX)
	Çekildi (WD)
İşaret	Anlamı
E	En hızlı tur
P	Pol pozisyonu
†	Yarışın %90'ını tamamlamış pilotlar, yarışı tamamlamış olarak kabul edilir.
_{altsimge sayısı}	Sprint sıralamadaki puan alma derecesi

Eğik yazılanlar en hızlı turları gösterir (1 puan verilir - birden fazla pilot en hızlı turu kaydederse puan eşit paylaştırılır)
Kalın yazılanlar pol pozisyonunu gösterir
† işareti aynı aracı birden fazla sürücünün paylaştığını gösterir
Şampiyonada yalnızca en iyi beş sonuç sayılır. Parantezsiz numaralar şampiyona puanlarını; parantez içindekiler ise toplam puanı gösterir.

Şampiyona dışı yarışlar

Aşağıdaki yarışlar Formula 1 araçlarıyla yapıldı ancak şampiyona kapsamına dahil edilmedi:

Yarışın adı	Pist	Tarih	Kazanan pilot	Takımı	Rapor
IV Glover Trophy	Goodwood	2 Nisan	Stirling Moss	Maserati	Report
VI Gran Premio di Siracusa	Siraküza	15 Nisan	Juan Manuel Fangio	Lancia-Ferrari	Report
XI BARC Aintree 200	Aintree	21 Nisan	Stirling Moss	Maserati	Report
VIII BRDC International Trophy	Silverstone	5 Mayıs	Stirling Moss	Vanwall	Report
IX Gran Premio di Napoli	Posillipo	6 Mayıs	Robert Manzon	Gordini	Report
I Aintree 100	Aintree	24 Haziran	Horace Gould	Maserati	Report
I Vanwall Trophy	Snetterton	22 Temmuz	Roy Salvadori	Maserati	Report
IV Grand Prix de Caen	Caen	26 Ağustos	Harry Schell	Maserati	Report
I BRSCC Formula 1 Race	Brands Hatch	14 Ekim	Archie Scott Brown	Connaught-Alta	Report

Notlar

^ Indianapolis 500, 1956 AAA sezonu kapsamında sayıldı ve Indy yarışı olarak yapıldı, Formula 1 kurallarına göre düzenlenmedi.

Kaynakça

^ "1956 Driver Standings". Formula1.com. Erişim tarihi: 5 Haziran 2024.
^ "XIIe Coupe du Salon - Voitures Sport International". Erişim tarihi: 16 Ekim 2022.
^ French Driver Dies, Los Angeles Times, October 30, 1956, Page C4.
^ "Grand Prix Cancelled". Autosport. Erişim tarihi: 23 Ocak 2016.
^ "Grand Prix Cancelled". Autosport. Erişim tarihi: 23 Ocak 2016.
^ "Watch: Juan Manuel Fangio's first victory for Ferrari 1956 Argentinian GP". Scuderia Fans. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2024.
^ Martin Williamson (22 Ocak 1956). "New team, same outcome as Fangio opens with a win". ESPN. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2024.
^ Denis Jenkinson (13 Mayıs 1956). "1956 Monaco Grand Prix race report: Moss the Monaco maestro". Motorsport Magazine. 23 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2024.
^ Denis Jenkinson (3 Haziran 1956). "1956 Belgian Grand Prix race report: Collins scores debut win". Motorsport Magazine. 9 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2024.
^ Denis Jenkinson (1 Temmuz 1956). "1956 French Grand Prix race report: Collins takes second win in a row". Motorsport Magazine. 29 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2024.
^ Denis Jenkinson (1 Temmuz 1956). "1956 French Grand Prix race report: Collins takes second win in a row". Motorsport Magazine. 29 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2024.
^ Denis Jenkinson (5 Ağustos 1956). "1956 German Grand Prix race report: Fangio strikes back". Motorsport Magazine. 23 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2024.
^ Denis Jenkinson (2 Eylül 1956). "1956 Italian Grand Prix race report: Moss masters Monza; Fangio wins fourth title". Motorsport Magazine. 30 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2024.
^ "World Championship points systems". 8W. Forix. 18 Ocak 2019. 24 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2020.

Dış bağlantılar

[4] Indianapolis 500, 1956 AAA sezonu kapsamında sayıldı ve Indy yarışı olarak yapıldı, Formula 1 kurallarına göre düzenlenmedi.

[1] "1956 Driver Standings". Formula1.com. Erişim tarihi: 5 Haziran 2024.

[RSC-2] "XIIe Coupe du Salon - Voitures Sport International". Erişim tarihi: 16 Ekim 2022.

[LATimes-3] French Driver Dies, Los Angeles Times, October 30, 1956, Page C4.

[5] "Grand Prix Cancelled". Autosport. Erişim tarihi: 23 Ocak 2016.

[6] "Grand Prix Cancelled". Autosport. Erişim tarihi: 23 Ocak 2016.

[7] "Watch: Juan Manuel Fangio's first victory for Ferrari 1956 Argentinian GP". Scuderia Fans. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2024.

[8] Martin Williamson (22 Ocak 1956). "New team, same outcome as Fangio opens with a win". ESPN. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2024.

[9] Denis Jenkinson (13 Mayıs 1956). "1956 Monaco Grand Prix race report: Moss the Monaco maestro". Motorsport Magazine. 23 Eylül 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2024.

[10] Denis Jenkinson (3 Haziran 1956). "1956 Belgian Grand Prix race report: Collins scores debut win". Motorsport Magazine. 9 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2024.

[11] Denis Jenkinson (1 Temmuz 1956). "1956 French Grand Prix race report: Collins takes second win in a row". Motorsport Magazine. 29 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2024.

[12] Denis Jenkinson (1 Temmuz 1956). "1956 French Grand Prix race report: Collins takes second win in a row". Motorsport Magazine. 29 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2024.

[13] Denis Jenkinson (5 Ağustos 1956). "1956 German Grand Prix race report: Fangio strikes back". Motorsport Magazine. 23 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2024.

[14] Denis Jenkinson (2 Eylül 1956). "1956 Italian Grand Prix race report: Moss masters Monza; Fangio wins fourth title". Motorsport Magazine. 30 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2024.

[8WPointsSystems-15] "World Championship points systems". 8W. Forix. 18 Ocak 2019. 24 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2020.

[1]

[2]

[3]

[a]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]